Του ΝΙΚΟΥ ΦΛΕΜΕΤΑΚΗ
Ένας αγαπημένος φίλος, από τα παλιά, μετά από συζητήσεις, αναμνήσεις και ενθυμίσεις χρόνων, με ρώτησε:
Πώς περνοδιαβαίνω τα στενά και τους δρόμους των σημερινών κρίσεων, που μαστίζουν κάθε οικογένεια στη χώρα μας, είτε αυτή λέγεται κρίση πανδημίας, είτε ενεργειακής, είτε ανατιμήσεων κ.λπ….
Εγώ αντί άλλης οποιασδήποτε απαντήσεως ή κουβέντας, του απάγγειλα το τραγούδι, που στα παιδικά μου χρόνια είχα γράψει και τραγουδούσα, βάζοντας και εννοώντας στους στίχους, που ακολουθούν, τα πρόσωπα της οικογένειάς μου.
Τα αγαπημένα μας πρόσωπα-άτομα, που αποτελούν και την περιουσία μας όλη.
Και τα πιο σημαντικά στη ζωή μας, δηλαδή την οικογένεια και την πραγματική και άδολη αγάπη, η οποία παραμερίζει τα δικά μας θέλω και γίνεται πηγή ζωής όλης της οικογένειας!
Και όπως μας πληροφορεί και η αείμνηστη Μητέρα Τερέζα: «Αν θέλεις να δουλέψεις για την παγκόσμια ειρήνη, πήγαινε σπίτι σου και αγάπα την οικογένειά σου». Και συμπληρώνω: «Η μεταξύ της οικογένειας σύμπνοια, αλληλεγγύη και συμπαράσταση λύνει όλα τα προβλήματα των οποιωνδήποτε εμφανιζομένων κρίσεων».
Συστήνω λοιπόν σε όλες και σε όλους, να μάθετε και να απαγγέλετε ή να τραγουδάτε σε όποιο σκοπό και ρυθμό εσείς θέλετε κι επιθυμείτε, αυτό το τραγουδάκι μαζί με την οικογένειά σας, είτε με κλειστά, είτε με ορθάνοικτα παράθυρα, αρκεί το σπίτι σας να διαφεντεύεται από αγάπη και κατανόηση.
Αρχίστε λοιπόν,να γίνουμε πάλι όλοι, η….οικογένεια Χωραφά:!
«Δε σπω το κεφαλάκι μου για έγνοιες που μ’ έχουν γεράσει
κι αφήνω την καρδούλα μου ελεύθερη πια να πετάξει.
Δε σκέφτομαι πια να βρω συντροφιά, στοργή τρυφερότητα χάδι,
κι αν θέλω εγώ να γίνω καλός, εδώ θα γλεντώ κάθε βράδυ (δις)
Εβρήκα εδώ τη ξενοιασιά, τραγούδια, χαρές και παιχνίδια
αγάπη, αδέλφια και γονείς και σπίτι γεμάτο στολίδια.
Δε σκέφτομαι πια να βρω συντροφιά στοργή τρυφερότητα χάδι
κι αν θέλω εγώ να γίνω καλός, εδώ θα γλεντώ κάθε βράδυ (δις)».
Οι γονείς, μετά τον κάματο της εργασιακής ημέρας, μετά από διάφορες και ποικίλες υποχρεώσεις εργασιακές, στεναχώριες ατομικές, οικογενειακές, ασχολίες ποικίλου είδους αλλά και μετά από μια ψυχολογική αναταραχή, όπως υποστηρίζουν και οι ειδικοί, λόγω μιας βίωσης τρίχρονης επάρατης πανδημίας, ας αρχίζουν πρώτοι. Τα παιδιά, μετά από πάσης φύσεως μαθητικές υποχρεώσεις και διάφορες άλλες αθλητικές ή διάφορου είδους ενασχολήσεις, ας ακολουθούν μετά.
Και όλοι μαζί, μετά από τόσες κρίσιμες σκέψεις και ιδέες για να ξεπεράσετε τις αναφυόμενες ή υπάρχουσες κρίσεις, που σας βασανίζουν ενδόμυχα και στεναχωρούν όλους….. ας υψώσετε τις φωνές σας με γέλιο και χαρμόσυνη συμπεριφορά κι ας χαρίσετε στιγμές αγαλλίασης και ευφροσύνης και στον εαυτόν σας και στους γύρω σας. Ω! τι χαρά της ψυχής!
Μάλιστα μετά, ίσως και από ένα καυτό, κρυφό δάκρυ χαράς, γιατί η ευαισθησία πολλές φορές πνίγει…θα πρότεινα και μια αδιαφορία σε μια πρόσφατη ή παλιά αχαριστία, μια αδικία, μια ασυνειδησία και μια αδιαφορία, που ίσως αντιμετωπίσατε ή αντιμετωπίζετε.
Και όλα αυτά, τα συναισθηματικά προϊόντα για μια οικονομική, ενεργειακή, εργασιακή, ατομική, οικογενειακή κρίση,που συσσωρευμένα μέσα στο καλάθι της ψυχής,βγαίνουν έξω και προκαλούν ανακούφιση, αγαλλίαση προς ευχαρίστηση των αγαπημένων σου προσώπων.
Δώσε έτσι …. λιγάκι ουρανό και στον εαυτόν σου μα και στους δικούς σου. Δώσε λιγάκι σημασία και μην ξεχνάς πως …. ένα σου βλέμμα, ένα σου γέλιο, είναι αρκετά γιατί έχουν για τα αγαπημένα σου πρόσωπα τόση αξία για να υπάρχουν, όπως κι εσύ, για να αναπνέουν όπως κι εσύ και να ζείτε ευτυχισμένοι όλοι μαζί και κάποια ευλογημένη στιγμή θα ’ρθει άσπρη μέρα και για σας, για μας όλους.
Ακόμη και με ένα-δυο οικογενειακά παρεΐστικα ποτηράκια φεύγουν της καρδιάς τα φαρμάκια και φωνάζει όλη η οικογένεια μέσα στη χαρά…
«Δε σπω το κεφαλάκι μου, για κρίσεις που μ’ έχουν γεράσει
κι αφήνω την καρδούλα μου, ελεύθερη πια να πετάξει.
Κι ας γελάσουμε σήμερα σε πείσμα των κρίσεων και των καιρών
κι ας κρητικοτραδουδήσουμε:
Πρόβλημα μέσα στη ζωή, είναι κι αυτές οι κρίσεις
μα με το γέλιο στη ψυχή, εμείς θα βρούμε λύσεις.
Κι αγκαλιασμένοι με φιλιά στα χείλη με τα γέλια
τσι κρίσεις θα περάσουμε γονείς με τα κοπέλια.
