Η ξεχωριστή περίπτωση του Μανόλη Ροδινού
Γνώρισα πολλούς λειτουργούς της τοπικής αυτοδιοίκησης στη διάρκεια της καριέρας μου. Λίγοι όμως είναι αυτοί που αγωνίστηκαν με τόσο πάθος για τα προβλήματα της περιοχής τους. Ένας από αυτούς ήταν ο Ατσιπουλιανός κ. Αλέξανδρος Παπαλεξάκης. Θυμάμαι σε πόσες πρωινές μου εκπομπές επεδίωκε να συμμετάσχει αγωνιώντας για το μέλλον της περιοχής του που αναπτυσσόταν με γεωμετρική πρόοδο.
Και βέβαια ήταν πολύ ευχάριστο αυτό, αν δεν αιωρούνταν ο σοβαρός κίνδυνος υποβάθμισης της ποιότητας ζωής των μελλοντικών κατοίκων, από έλλειψη υποδομών, που μόνο ένας φωτεινός νους μπορούσε να αντιληφθεί και να αγωνιστεί για να τον εκλείψει.
Έτσι γνώρισα τον κ. Παπαλεξάκη που παρουσιάζω στο αφιέρωμά μου αυτό και ευλογώ τη στιγμή γιατί κάθε επικοινωνία μαζί του διδάσκει και εμπνέει.
Μια μόνο περίοδο εξαφανιζόταν ο καλός φίλος. Όταν πλησίαζαν δημοτικές εκλογές. Δίδασκε με τον τρόπο του ότι κάθε δημότης θα πρέπει αδέσμευτος να αποφασίσει. Και το τηρούσε ο ίδιος με ευλάβεια.
Ο γιος της περίφημης δασκάλας
Ο Αλέξανδρος Παπαλεξάκης γεννήθηκε στο Ατσιπόπουλο το 1939. Πατέρας του ήταν ο Αντώνιος Παπαλεξάκης και μητέρα του η περίφημη Ευαγγελία Χαλκιαδάκη, για την οποία αναφερθήκαμε διεξοδικά σε πρόσφατο αφιέρωμα.
Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Ατσιποπούλου και στο Γυμνάσιο Ρεθύμνου από το οποίο απεφοίτησε το έτος 1957. Μεγαλωμένος σ’ ένα περιβάλλον που τιμούσε τον αγώνα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού, ασχολήθηκε ενεργά με τον αθλητισμό εξασφαλίζοντας και άριστες επιδόσεις τόσο στους δρόμους μέσων αποστάσεων αλλά και στο ποδόσφαιρο, όπου διακρίθηκε παίζοντας στον Αστέρα Ρεθύμνου.
Όπως και αρκετοί άλλοι συγχωριανοί του αισθανόταν μια ιδιαίτερη κλίση για επαγγέλματα που προϋποθέτουν συγκροτημένη ζωή και πειθαρχία. Έτσι το 1958 εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησε το 1961 ονομασθείς ανθυπολοχαγός Μηχανικού.
Υπηρέτησε επί 30 χρόνια σε μονάδες και επιτελικές θέσεις του στρατού ως υποδιοικητής και διοικητής Ταγμάτων Μηχανικού, ως επιτελής στο συμμαχικό στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Νεάπολη της Ιταλίας επί τρία έτη, ως επιτελής της σχεδίασης και προγραμματισμού έργων των κρατών της νότιας πτέρυγας του ΝΑΤΟ και σαν διοικητής Μηχανικού της στρατιάς, από όπου αποστρατεύθηκε το 1992 με το βαθμό του υποστράτηγου. Σήμερα φέρει το βαθμό του αντιστράτηγου ε.α., βαθμό που έλαβε δικαιωθείς κατόπιν προσφυγών του στα αρμόδια δικαστήρια. Είναι απόφοιτος της Σχολής Πολέμου, της Σχολής Εθνικής Αμύνης, της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου και της Σχολής Μηχανικού του Αμερικανικού Στρατού στην Ουάσιγκτον.
Από το 1992 και μετά άσκησε το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού μέχρι και το 2012 που συνταξιοδοτήθηκε.
Είναι παντρεμένος με τη Βασιλική Κολιοβέτα, με την οποία απέκτησε δυο γιους, τον Αντώνη και τον Γρηγόρη.
Ενεργό συμμετοχή στα κοινά
Ανήσυχος τύπος πάντα και με ενδιαφέρον για τον τόπο του ασχολήθηκε ενεργά με το κοινά από το 1998. Ήταν υποψήφιος για τον Καποδιστριακό Δήμο Νικηφόρου Φωκά απέναντι στον αείμνηστο Αντώνη Πατεράκη.
Δεν είχε εκλεγεί και αυτό του έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία να διδάξει και πάλι τι σημαίνει συνειδητοποιημένος πολίτης. Από την έδρα της αντιπολίτευσης έδωσε μια νέα διάσταση στον όρο. Αντί πολέμιας τακτικής συνδιαλεγόταν για τα κακώς κείμενα κατ’ ιδίαν με τον δήμαρχο.
Αντί για κορώνες αντιπολιτευτικές επιδίωκε το συμφέρον του τόπου του, έστω και με υπογραφή άλλου δημάρχου και «πολιτικού αντιπάλου», αν το δούμε και έτσι. Βέβαια ας μην ξεχνάμε και το ήθος του αείμνηστου Αντώνη Πατεράκη, ανθρώπου με βαθιά δημοκρατική συνείδηση.
Αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας ήταν η διάνοιξη δρόμων, που σήμερα εξυπηρετούν ολόκληρη την περιοχή. Για μια επταετία από το 2003 έως το 2010 απομακρύνθηκε για κάποιους λόγους από τα κοινά για να επανέλθει ως πρόεδρος της κοινότητας Ατσιποπούλου με τη «Νέα Αντίληψη» του Γιώργη Μαρινάκη. Σε τρεις συνεχόμενες αυτοδιοικητικές περιόδους από το 2011 έως το 2023.
Κι εδώ πάλι φάνηκε πόσο σημαντικό είναι να συνεργάζονται οι δημοτικοί παράγοντες. Αυτή τη φορά ο κ. Παπαλεξάκης είχε να αξιοποιήσει τις ικανότητες ενός ακόμα σημαντικού παράγοντα του κ. Γιώργου Γεωργαλή. Έτσι τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία νέων σχολικών μονάδων και τον εκσυγχρονισμό των υπαρχουσών, που αποτελούν μοχλό ανάπτυξης και συγκέντρωσης πληθυσμού και από άλλες περιοχές, έτσι που σήμερα να παρουσιάζει το Ατσιπόπουλο την εικόνα μιας ακμάζουσας πόλης. Και πάντα με τη βοήθεια ικανών δημοτικών παραγόντων, όπως του σημερινού αντιδημάρχου κ. Μάνου Τσάκωνα, οι προσπάθειες για περισσότερα έργα υποδομής συνεχίζονται.
Και ο κ. Παπαλεξάκης δεν παύει να βάζει προτεραιότητες από όποιο σημείο κι αν βρίσκεται, με ή χωρίς θεσμικές ιδιότητες. Οραματίζεται έργα όπως η παράκαμψη της αγοράς του Ατσιποπούλου, η ανέγερση του μνημείου πεσόντων στη μάχη του χωριού του κατά την επανάσταση του Θερίσσου, η δημιουργία υπαίθριου θεάτρου στην περιοχή «Αγία Ζώνη» κ.ά.
Ο ίδιος χωρίς καμιά έπαρση για την μέχρι τώρα δημιουργική πορεία του συνεχίζει τις τοπικές παραδόσεις και στη συνείδησή μας παραμένει ο άτυπος πρέσβης των αξιών, που έχουν κάνει το Ατσιπόπουλο τόσο ξεχωριστό.
Παπα-Μανόλης Γιαννούλης
Κάθε φορά που πλησίαζε κάποια εκκλησιαστική γιορτή σχετική με το Ατσιπόπουλο ένιωθα μια μεγάλη αγαλλίαση στη σκέψη ότι θα συναντήσω τον π. Εμμανουήλ Γιαννούλη.
Ο υπέροχος αυτός άνθρωπος που δέχτηκε το κάλεσμα του Κυρίου πριν από μερικές μέρες, δεν ήταν μόνο ο αγαθός λευίτης, που σου άνοιγε τα παράθυρα της ψυχής να μπει ο ήλιος της πίστης, δεν ήταν μόνο ο πνευματικός που σου επέτρεπε ο ίδιος να διαπιστώσεις το σημείο που θα σου δημιουργούσε θέματα συνειδησιακά, δεν ήταν απλά ο εφημέριος που ασκούσε υποδειγματικά τα ποιμαντικά του καθήκοντα.
Για 60 χρόνια ήταν ο φάρος της Πίστης για το Ατσιπόπουλο και όχι μόνο.
Ήταν ο συνδετήριος ιστός του Ατσιποπούλου με τους αποδήμους του.
Όπως είχε τονίσει και ο σεπτός ποιμενάρχης μας κ.κ. Πρόδρομος στην τιμητική που είχε γίνει για τον παπα-Μανόλη, το 2023, όταν αυτός για λόγους υγείας ήθελε να απομακρυνθεί από τα καθήκοντά του. «Από την πρώτη έως και την τελευταία ημέρα της διακονίας του επέδειξε παροιμιώδη προσήλωση στο αγιαστικό και λατρευτικό έργο της Ενορίας και μερίμνησε για την πνευματική καθοδήγηση του ποιμνίου του. Ως γνήσιος φιλάνθρωπος, αποτέλεσε σημαντικό στήριγμα πολλών χωριανών, με απόλυτη διακριτικότητα, δίχως να επιτρέψει ποτέ στο ελάχιστο την διαφήμιση του έργου του. Διαχειρίστηκε την εκκλησιαστική περιουσία υποδειγματικά και με σύνεση, επιτυγχάνοντας την ανέγερση ικανού αριθμού Παρεκκλησίων για τις λατρευτικές ανάγκες της Ενορίας, άλλων δομών για την εξυπηρέτηση των πνευματικών της αναγκών, αλλά και προσέφερε εκτάσεις γης για την πραγματοποίηση έργων και κτιρίων κοινής ωφελείας. Όμως το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι κατάφερε να γίνει πατέρας όλων των χωριανών, ανεξαιρέτως».
Σύμφωνα με όσα ανέφερε στον εμπνευσμένο του επικήδειο, ο Πρωτ. Μιχαήλ Μυστράκης στην εξόδιο ακολουθία του προκατόχου του, ο παπα-Μανόλης Γιαννούλης γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου του έτους 1940 στο Ατσιπόπουλο από την οικογένεια του Ιωάννη και της Αντωνίας Γιαννούλη. Καταγόταν από γενιά απλών, ευσεβών και πιστών χριστιανών, οι οποίοι τον ανέθρεψαν με τα σωτήρια νάματα της ορθοδόξου χριστιανικής πίστεώς μας.
Μεγαλώνοντας, με τη παραίνεση της οικογένειάς του, αλλά και την επιθυμία των κατοίκων του Ατσιποπούλου, αφού περάτωσε τις γυμνασιακές του σπουδές, φοίτησε στο εκκλησιαστικό φροντιστήριο της Κατερίνης, προετοιμαζόμενος για το υψηλό και απαιτητικό λειτούργημα της Ιεροσύνης.
Το έτος 1965 νυμφεύθηκε την εκλεκτή της καρδιάς του, Βιργινία Βερνάδου, από το Ατσιπόπουλο, την μετέπειτα πρεσβυτέρα και ομόζυγό του στην άρση του ιερατικού σταυρού της προσφοράς και διακονίας, με την οποία απέκτησαν τα εκλεκτά τέσσερα παιδιά τους, την Αντωνία, την Μαρία, την Δήμητρα και την Περσεφόνη, που ανέθρεψαν χριστιανικά «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφεσ. 6,4) και τα λατρευτά εγγόνια τους.
Διάκονος χειροτονήθηκε από τον μακαριστό Επίσκοπο Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κυρό Αθανάσιο στις 25 Δεκεμβρίου του έτους 1965 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου και την 23η Ιανουαρίου 1966 Πρεσβύτερος στον ίδιο Ιερό Ναό. Αμέσως διορίσθηκε Εφημέριος της Ενορίας Ατσιποπούλου, όπου υπηρέτησε ενεργά για 56 χρόνια έως και τον Δεκέμβριο του έτους 2022. Όλα αυτά τα χρόνια είχε άριστη και υποδειγματική σχέση με τους έξι Επισκόπους, που διακόνησε και συνεργάσθηκε, ουσιαστική επαφή με το ποίμνιό του και υποδειγματική συνεργασία με τους συναδέλφους του Εφημερίους. Για αυτό και η Εκκλησία τον άμειψε και τον τίμησε διαδοχικά με τα οφίκια του Οικονόμου, του Πνευματικού, του Πρωτοπρεσβυτέρου και Αρχιερατικού Επιτρόπου της Β Αρχιερατικής Περιφέρειας. Επίσης, του απονεμήθηκε το 2023 Ευεργετήριο Γράμμα της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, όπου εκφραζόταν ο «δίκαιος της Εκκλησίας έπαινος και η ευαρέσκεια αυτής» από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ.κ. Πρόδρομο, παράλληλα με τις ευχαριστίες της Ενορίας μας για την πεντηκονταετή και πλέον πολύτιμη προσφορά του στην Ενορία Ατσιποπούλου…
Θελήσαμε αποσπασματικά να αναφερθούμε στον επικήδειο αυτό του π. Μιχαήλ Μυστράκη, που τόσο περίτεχνα σκιαγραφούσε τη μορφή του παπα-Μανόλη, αξιομνημόνευτου και πρότυπο εφημερίου, που θα τιμάται εσαεί, γιατί το έργο του θα θυμίζει πόσο σημαντικός ήταν στη διάρκεια της επίγειας ζωής του.
Μανόλης Ροδινός
Από τους σημαντικούς Ατσιπουλιανούς και ο Μανόλης Ροδινός, πολυτάλαντος δημιουργός και λάτρης της παράδοσης του χωριού του.
Πριν γνωριστούμε μέσα από καλλιτεχνικές συνεργασίες, ήξερα τη θητεία του στην ερασιτεχνική σκηνή του Ωδείου και με πολλές επιτυχίες μάλιστα.
Αργότερα θαύμασα την προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα χώρο πολιτισμού στο σπίτι του με σπάνιες συλλογές. Και τι δεν βρίσκεται εκεί ξεκινώντας από έκθεση γραμματοσήμων, φιγούρες του θεάτρου Σκιών, γνωστές ως φιγούρες του Καραγκιόζη, μηχανήματα ερασιτεχνικού ραδιοφωνικού σταθμού, ασύρματος πλοίων, συσκευή τηλέτυπου του ΟΤΕ. Επίσης μηχανήματα μουσικής της εποχής του 1960-1968.
Το Μελώδιο της εκκλησίας Ατσιποπούλου που είχε τοποθετηθεί στην παναγία την Μεσοχωριανή το 1963, μια μεταλλική συσκευή με γρανάζια, η οποία παράγει επτά διαφορετικές μελωδίες. Η συσκευή αποτελεί μικρογραφία μελωδικού που υπάρχει στην Παναγία των Παρισίων.
Βρίσκεις ακόμα εκεί και αριθμομηχανές διαφόρων τύπων, εποχών και τεχνολογίας, αυτόματους τηλεφωνητές, χειροκίνητη κινηματογραφική μηχανή αντίκα 1922 κ.ά. Αλλά και φωτογραφικές μηχανές, εικόνες του περασμένου αιώνα.
Έτυχε να επισκεφθώ το χώρο αυτό μια όαση ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που αξίζει κάθε στήριξης και διεθνούς προβολής λόγω των εκθεμάτων του, σπάνιας συλλεκτικής αξίας.
Δεν είναι τυχαία όμως η ενασχόληση του Μανόλη Ροδινού με την ιστορία και την παράδοση. Γιατί ο πατέρας του ο Ευάγγελος Ροδινός, ήταν γιος του περίφημου Μανόλη του Καντή Μανόλη με το όνομα.
Δεν ήταν τυχαίο και το παρανόμι. Επρόκειτο για ένα άνδρα με θαυμαστή ευθυκρισία που έλυνε τις διαφορές των ανθρώπων με σοφία και δικαιοσύνη.
Ήταν ξακουστός για την ιδιότητά του αυτή και πέρα από τα όρια του τόπου του.
Το χάρισμα είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του Γεώργιο Ροδινό, που είχε πρώτος συμβάλει με τις συνετές παρεμβάσεις και τη σοφία του στην αποκατάσταση των σχέσεων ανθρώπων που αντιδικούσαν, λόγω σοβαρών ή και ασήμαντων, πολλές φορές, διαφορών.
Ο Γεώργιος Ροδινός που ήταν κι ένας βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, δεν δίστασε τον Οκτώβρη του 1908, που η κάμπια είχε προκαλέσει τεράστιες ζημιές στα βελανίδια, βασικό προϊόν της εποχής, να πάει με δικά του έξοδα στο Άγιο Όρος και συγκεκριμένα στη Μονή Βατοπεδίου και με τη συνοδεία τριών μοναχών να φέρει στο σπίτι του γιου του Μανόλη την Αγία Ζώνη.
Έγινε λιτανεία και το κακό σταμάτησε αμέσως.
Ο Καντημανόλης, όπως απέδειξε με τη σειρά του, είχε πάρει γερές βάσεις παράδοσης από τον πατέρα του, τις οποίες κληροδότησε αργότερα στον γιο του Ευάγγελο.
Σαν γνήσιος Ατσιπουλιανός είχε δώσει στην πατρίδα βαρύ φόρο σε νιάτα και κακουχίες.
Ο ήρωας αυτός δεν δίστασε να αφήσει τη γυναίκα του και πέντε ημερών βρέφος τον γιο του και να πάει στο μέτωπο, όπου διακρίθηκε στις μάχες που έγιναν στο Δρίσκο, στο Μπιζάνι και στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Αυτό δείχνει τα φλογερά του αισθήματα στην πατρίδα του.
Ακόμα και στα βαθιά του γεράματα πέρασε δοκιμασία. Συνελήφθη από τους Ναζί αμέσως μετά τη Μάχη της Κρήτης σαν πρόεδρος του χωριού και με σκληρά βασανιστήρια του ζητούσαν να αποκαλύψει χωριανούς του που είχαν λάβει μέρος στη μάχη στα Περιβόλια.
Εκείνος έσφιξε τα δόντια κι έμεινε σιωπηλός μέχρι που οι δήμιοι κουράστηκαν να τον βασανίζουν.
Έξαλλος ο διοικητής, αφού δεν μπόρεσε να του πάρει λέξη τον πέταξε από τη σκάλα κάτω όταν αποφάσισε να τον ελευθερώσει, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθεί ο γέροντας με πολλά κατάγματα.
Μια πράξη αξιομνημόνευτη
Ο αγαπητός φίλος όμως συνδέεται και με μια ακόμα συγκλονιστική περίπτωση που είχε προκαλέσει αίσθηση. Ήταν τότε που έσωσε από βέβαιο θάνατο ένα μικρό παιδί, τον σημερινό και τόσο σημαντικό Ρεθεμνιώτη Κωστή Καλλέργη (ΚΙΓΚ).
Ήταν Νοέμβριος του 1967. Η χούντα προσπαθούσε να προβάλλει τις επετειακές εκδηλώσεις, που έδιναν μια εξαιρετική ευκαιρία για την καθιερωμένη εθνικιστική προπαγάνδα. Και η επέτειος της Αρκαδικής Εθελοθυσίας ήταν ό,τι χρειαζόταν για τα σχέδιά τους.
Επειδή τώρα ο λαός αρέσκεται στα θεάματα, σκέφτηκαν οι στρατιωτικοί ιθύνοντες να προσθέσουν και μερικές θεαματικές επιδείξεις μονάδων, για ν’ ανεβάσουν τον πήχη των εντυπώσεων.
Από μέρες τώρα κυκλοφορούσε η φήμη για τα «γυμνάσια» στο γήπεδο της Σοχώρας κι ο κόσμος είχε ενθουσιαστεί. Κι όταν είδαν το συρματόσχοινο από τη Φορτέτζα, που κατέληγε σε πασσάλους στο γήπεδο, η φαντασία άρχισε να οργιάζει και η ανυπομονησία να κορυφώνεται.
Κι έφτασε η πολυπόθητη μέρα που ξημέρωσε ηλιόλουστη. Περίεργο, βέβαια, γιατί συνήθως την ημέρα που τιμάμε την μεγάλη επέτειο του Αρκαδίου, βρέχει και το κρύο είναι αισθητό.
Οι οιωνοί για την επιτυχία των εκδηλώσεων ήταν άριστοι. Και η μεγάλη στιγμή έφτασε. Ο Κωνσταντίνος με την Άννα Μαρία, κατέφθασαν με ελικόπτερο στο Αρκάδι, όπου τους υποδέχτηκαν όλες οι αρχές, ενώ δεν έλειπαν και υψηλόβαθμοι τιτλούχοι της Απριλιανής Κυβέρνησης όπως ο Στυλιανός Παττακός και ο Γρηγόριος Σπαντιδάκης.
Μετά τα καθιερωμένα στη μονή, ήρθε η ώρα των εκδηλώσεων στη Σοχώρα, που ενδιέφεραν και περισσότερο τους Ρεθεμνιώτες. Ήδη μια κοσμοσυρροή, από νωρίς το μεσημέρι βεβαίωνε το μεγάλο ενδιαφέρον περιμένοντας να δει τις αερόβιες ασκήσεις και τις επιδείξεις από τους επίλεκτους του στρατού με τις χάρλεϊ μηχανές, που θα σχημάτιζαν με ανθρώπινα σώματα το «πουλί» με απίστευτες ακροβατικές ασκήσεις. Θα ακολουθούσαν τα χορευτικά συγκροτήματα κατά τα ειωθότα. Οι μουσικοί της ΑΣΔΕΝ είχαν πάρει ήδη τη θέση τους. Ένα υπερθέαμα περίμενε τους τυχερούς που θα το απολάμβαναν. Κανένας, όμως, δεν περίμενε ότι η φιέστα θα κατέληγε σε τραγωδία με μια γυναίκα νεκρή και δέκα τραυματίες.
Ο κόσμος ανυπομονούσε ν’ ανοίξει η βαριά σιδερένια πόρτα που ήταν «έναν αέρα» ανοικτή για να περάσει μέσα. Σε μια στιγμή άγνωστο πως η πόρτα έπεσε. Οι πρώτοι που βρίσκονταν μπροστά έπεσαν μαζί παρασύροντας και άλλους.
Ο Μανόλης Ροδινός αρπάχτηκε από το συρματόσχοινο και προχωρούσε αιωρούμενος όπως τον έσπρωχνε η ανθρωποθάλασσα. Μια στιγμή δυο τρομαγμένα ματάκια τράβηξαν την προσοχή του. Ένα αγοράκι έκλαιγε γοερά απλώνοντας τα χεράκια του. Ήταν εγκλωβισμένο από κορμιά. Κινδύνευε σοβαρά. Τότε ο Ροδινός με τη γνωστή πράα φωνή του, ζήτησε από το παιδί να του δώσει το χέρι καθησυχάζοντάς το.
Στην προσπάθεια να το κρατήσει δεν είχε πια δύναμη να στηριχθεί από το συρματόσχοινο. Είχε όμως καταφέρει να τραβήξει το αγοράκι και κρατώντας το στην αγκαλιά να κατρακυλήσει ωθούμενος από την ανθρώπινη μάζα, προσπαθώντας όσο μπορούσε να το προστατεύει με το σώμα του. Κάποια στιγμή σταμάτησαν. Επιτέλους είχαν σωθεί… Κι όπως θα δούμε παρακάτω ήταν κι άλλοι που βοηθήθηκαν από το Μανόλη Ροδινό στην εναέρια πορεία του σε κείνο το πανδαιμόνιο που έτρεφε ο πανικός και θέριευε η αγωνία της λύτρωσης.
Έτσι σώθηκε το αγοράκι, που μεγάλωσε κι έγινε σπουδαίος. Και ως δικηγόρος και ως ποιητής – συγγραφέας πολυβραβευμένος. Κοσμεί τις στήλες των εφημερίδων και με τον γεμάτο παλμό στίχο του καλύπτει την επικαιρότητα εκφράζοντας απόλυτα τους αναγνώστες του.
Είναι τόσα ακόμα αυτά που έχουμε να γράψουμε για το Ατσιπόπουλο. Επειδή όμως η επικαιρότητα μας υποχρεώνει να ασχοληθούμε με άλλες περιοχές θα επανέλθουμε το συντομότερο δοθείσης ευκαιρίας.
