Xρόνια τώρα σε παρατηρούσα χωρίς να το θέλω… Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς εξ άλλου. Έμενες ακριβώς απέναντι και λίγο πιο χαμηλά από τη δική μου πολυκατοικία. Συνήθως απολάμβανες τα απογεύματα έξω, στο δικό σου μικρό μπαλκόνι, καθισμένη άκρη άκρη, ακουμπώντας επάνω σ’ εκείνο το τραπεζάκι με το πλαστικό λουλουδάτο τραπεζομάντηλο, που το στόλιζαν ένα βάζο με λίγα επίσης πλαστικά λουλούδια κι ένα μικρό γυάλινο σταχτοδοχείο παλαιάς κοπής.
Κάποιες φορές σε έβλεπα να καθαρίζεις φασολάκια επάνω στην ποδιά σου και άλλες πάλι, έριχνες πασιέντζες για ώρες πολλές …αφού έτσι «διασκέδαζες» ή μάλλον «ξεγελούσες» την μοναξιά της ψυχής σου.