– Αποστόλη Καταδρομέων της τ Α΄ Μ.Κ. «όπως την έζησα» Κύπρος 1974
Τον Χαράλαμπο (Μπάμπη) Αποστολάκη τον γνώρισε το Ρέθυμνο από την πολύχρονη υπηρεσία του ως καθηγητή σε σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης του νομού Ρεθύμνου από τη δεκαετία του 1980 και εξής.
Προσωπικά είχα την τύχη και την τιμή, να τον γνωρίσω καλύτερα, αφού συνεργαστήκαμε επί πολλά χρόνια ως συνδικαλιστές των καθηγητών. Τότε ο συνδικαλισμός είχε όραμα. Είδα την ακεραιότητά του ως ανθρώπου, την ασυνήθιστη μαχητικότητά του, τη συνέπειά του στα λόγια και στα έργα, τη λεβεντιά και τη μπέσα του. Γνώρισα τον ακραίο πατριωτισμό του, τότε που δεν ήταν ντροπή να μιλάς για την Ελλάδα, σύμφωνα και με την άποψη του Πλάτωνα που διά ονόματος Σωκράτη δίδαξε την ανθρωπότητα ότι (σύμφωνα με όσους έχουν νου) «μητρός και πατρός των προγόνων απάντων τιμιότερον (=πολυτιμότερο) εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα…».
Τώρα γνωρίζουμε τον φίλο Μπάμπη, που τα τελευταία δέκα χρόνια ζει στην Αθήνα, ως συγγραφέα ενός θαυμάσιου βιβλίου για τη στρατιωτική θητεία του και με επικέντρωση της προσπάθειάς του ως εφέδρου Ανθυπολοχαγού των Ειδικών Δυνάμεων (Αλεξιπτωτιστής) τον Ιούλιο του 1974 στην Κύπρο.
Παράλληλα γράφει ιστορία, με ημερολογιακή μορφή, από πληροφορίες από άλλους αξιωματικούς που είχαν συμμετοχή και ρόλους τον Ιούλιο – Αύγουστο του 1974 στα τραγικά και τραυματικά γεγονότα στην Κύπρο ιδιαίτερα, αλλά και στην Ελλάδα το 1974.
Ο ίδιος λέει για την επιχείρηση «Νίκη», «όπως την έζησα», επειδή ήταν παρών στα γεγονότα, αλλά και έφερε σε πέρας τις πιο δύσκολες αποστολές κατά τις κρισιμότερες ώρες της αναμέτρησης με τους Τούρκους εισβολείς, που ύπουλα κινήθηκαν μετά την εκεχειρία για την κατάληψη του στρατηγικής σημασίας αεροδρομίου της Λευκωσίας.
Έχουν περάσει 50 χρόνια από αυτά τα δραματικά για τον Ελληνισμό γεγονότα – αποτελέσματα της κατάρας του Ελληνισμού, της διχόνοιας (ενωτικοί – ανθενωτικοί στην Κύπρο, ανίκανη χούντα, στρατιωτική και πολιτική ηγεσία στην Αθήνα). Και το κυριότερο, η άποψη τότε του κακού δαίμονα της Ελλάδας (Χ. Κίσινγκερ). «Δεν υπάρχει κάποιος αμερικανικός λόγος για τον οποίο οι Τούρκοι δεν πρέπει να έχουν το ένα τρίτο της Κύπρου».
Στα 50 χρόνια που μεσολάβησαν ο Μπάμπης δεν έβγαλε από το μυαλό του τη νικηφόρα επιχείρηση της Α΄ Μονάδας Καταδρομών για σωτηρία του αεροδρομίου της Λευκωσίας από τις ορδές των Τούρκων και μάλιστα σε ώρες εκεχειρίας. Γι΄ αυτό μελέτησε σε βάθος πολλές πηγές και μαρτυρίες, ημερολόγια Μονάδων και στοιχεία από τη διεθνή πολιτική, όπου παίζονται πολλά από τους ισχυρούς και πλουτοκράτες του κόσμου σε βάρος των οικονομικά αδύνατων της γης, με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον τους και τίποτε άλλο.
Για την επιχείρηση στο Αεροδρόμιο της Λευκωσίας μιλούν τα ίδια τα γεγονότα: Από το αεροδρόμιο της Σούδας απογειώθηκαν στρατιωτικά αεροπλάνα με τους Αξιωματικούς και στρατιώτες Καταδρομείς, αλλά και με τον απαραίτητο οπλισμό. Έφτασαν με μυθιστορηματική πτήση κατά τη νύκτα της 21 προς 22 Ιουλίου 1974 μερικά μόνο αεροπλάνα.
Μερικά αεροπλάνα χτυπήθηκαν και ένα καταρρίφθηκε (μάλλον από φίλια πυρά) και σκοτώθηκαν όλοι οι επιβαίνοντες πλην ενός.
Τα αεροπλάνα με την Α΄ Μοίρα Καταδρομών προσγειώθηκαν στο λαβωμένο από τα τουρκικά πυρά αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Αξιωματικοί και Καταδρομείς κατάφεραν να αποβιβαστούν, ενώ ακόμα τροχοδρομούσαν τα αεροπλάνα. Με ταχύτατες κινήσεις οργανώθηκαν, όπως ήταν εξασκημένοι και έστησαν καρτέρι στους Τούρκους καταδρομείς που πλησίαζαν ύπουλα και μουλωχτά, παρά το ότι είχε κηρυχτεί εκεχειρία από πολλές ώρες.
Ο έφεδρος Ανθυπολοχαγός Αποστολάκης Μπάμπης ήταν το μάτι της Ομάδας αφού ανέβηκε τρεις φορές στην ταράτσα του κτιρίου να υπολογίζει την απόσταση των πλησιαζόντων, ενώ οι σφαίρες από τα όπλα τους, σφύριζαν πάνω από το κεφάλι του. Όταν έφτασαν πέρασαν τα 300 μέτρα, ειδοποιήθηκε ο Ταγματάρχης Βασίλειος Μανουράς και με την εντολή «πυρ» η Μονάδα διέλυσε τους πλησιάζοντες εχθρούς. Ήταν νίκη περιφανής χωρίς ούτε έναν νεκρό. Αυτή η «Νίκη» έσωσε το αεροδρόμιο της Λευκωσίας…
Για αυτή τη μάχη ο Ρεθεμνιώτης Αεροπόρος Ευάγγελος Πετρουλάκης, Επισμηναγός τότε, φόρτωσε τρεισήμισι τόνους πολεμοφόδια στο αεροπλάνο του, από τη Σούδα, τα μετέφερε στη Λευκωσία, τα ξεφόρτωσε σε κατάλληλο μέρος και με αυτά τα πολεμοφόδια έγινε η νικηφόρα μάχη, γράφει ο Χαράλαμπος Αποστολάκης, ήταν πρωταγωνιστής. Ο ίδιος ο Χαράλαμπος Αποστολάκης στη λεπτομερειακή περιγραφή της νικηφόρας μάχης στο Αεροδρόμιο Λευκωσίας, πουθενά δεν λέει: Εγώ. Όταν είναι αναπόφευκτο γράφει σε τρίτο πρόσωπο: «γράφων το παρόν πόνημα», με σεμνότητα, βασικό χαρακτηριστικό του. Αντίθετα κατά κόρον αναφέρεται στο «εμείς», στην Α΄ Μοίρα Καταδρομών, την εμπνευσμένη και άρτια εκπαιδευμένη Ομάδα, που πάλεψε με σώμα και ψυχή και νίκησε θριαμβευτικά τους Τούρκους, σώζοντας το στρατηγικής σημασίας αεροδρόμιο της Λευκωσίας στις 23 Ιουλίου 1974, σε πολύωρη μάχη υπό το φως της ημέρας.
Πιστεύει ο ίδιος και εφαρμόζει στην πράξη το «είμαστε στο εμείς, όχι στο εγώ». Είναι άλλωστε και η παραγγελία του Στρατηγού του 1821, Ι. Μακρυγιάννη και η συνταγή η οποία χρειάζεται στον Ελληνισμό και σήμερα, στους δύσκολους καιρούς μας, για επιβίωση και προκοπή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Μπάμπης Αποστολάκης είχε δώσει εξετάσεις το 1966 και το 1967 για να μπει στην Σχολή Ευελπίδων. Τον έκοψαν και τις δύο φορές στην προφορική εξέταση, επειδή δεν ανήκε στην πλευρά των κυβερνώντων, που χώριζαν τους Έλληνες σε εθνικόφρονες και μιάσματα ή στη βελτιωμένη έκδοση σε εθνικόφρονες και κομμουνιστές – συνοδοιπόρους.
Αυτή η κατάρα κόπηκε με την κυβέρνηση της Αλλαγής του 1981, που έκαμε σημαντικές αλλαγές στην Υγεία, την Εκπαίδευση, του πρωτογενή τομέα, την απελευθέρωση του Έλληνα από τον φόβο του Χωροφύλακα και με το ΑΣΕΠ μπήκαν οι βάσεις για την αξιοκρατία.
Ο συγγραφέας του ιστορήματος εκφράζει με βαθειά φιλοσοφική διάθεση οργή εναντίον των τότε ιθυνόντων, που αδράνησαν, ολιγώρησαν, δείλιασαν. Το παράδειγμα της Α΄ Μονάδας καταδρομών έδειξε ότι υπήρχε ή δυνατότητα να σωθεί η Κύπρος. Μια τορπίλη από ελληνικό υποβρύχιο σε τουρκικό πλοίο και η εμφάνιση πολεμικών αεροσκαφών της Ελλάδας στον αέρα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ίσως εμπόδιζαν να πατήσει πόδι Τούρκου στρατιώτη στην Κύπρο.
Οργή και Θλίψη επίσης για το ότι μέχρι και σήμερα η Μάχη στο αεροδρόμιο Λευκωσίας θεωρείται ως μη γενομένη και οι νεκροί Καταδρομείς και οι Τραυματίες κρίθηκαν με νόμο του 1940.
Η Ελληνική ιστορία και η επιχείρηση στις 23 Ιουλίου 1974 με τους Έλληνες Καταδρομείς, διδάσκει ότι με αγώνες και θυσίες μόνο, κατακτώνται οι νίκες και όχι όταν οι άνθρωποι είναι «δειλοί μοιραίοι και άμοιροι αντάμα να περιμένουνε το θάμα».
Ευχαριστώ τον φίλο Μπάμπη Αποστολάκη για τις αλήθειες που έμαθα μελετώντας το σπουδαίο πόνημά του – έργο ζωής.
Την Παρασκευή 20/9 ώρα 18:30 γίνεται η παρουσίαση του βιβλίου από ειδικούς στρατιωτικούς στο Σπίτι του Πολιτισμού.
