Ποιος θα ‘ταν άραγε ο Πολιτισμός
εάν ο άνθρωπος δεν είχε προικιστεί
με τέτοια επιδέξια χέρια;
* * *
Τ’ ανθρώπινο χέρι
μπορεί να γίνει χάδι,
χειρονομομία ικεσίας
ή ανάληψης ευθύνης,
εγκάρδιος χαιρετισμός
μα και αποχαιρετισμός,
σύμβολο νίκης η ειρήνης,
ιστός σημαίας και λαβάρου,
γροθιά υψωμένη του Δικαίου,
μεταλλάκτης της ύλης σε πνεύμα
αλλά και του πνεύματος σε ύλη,
όργανο συγγραφής ή τέχνης,
σταυροκόπημα ή ευλογία,
αγωγός προσφοράς
και κουράγιου…
* * *
Τ’ ανθρώπινο χέρι
μπορεί να γίνει
θανάσιμη γροθιά,
πυγμή του αδίκου,
βρόχος ασφυχτικός
συκοφαντικός δείκτης,
χειρονομία άσεμνη ή απειλής,
μέσο παράνομων επιδοτήσεων,
ενοχικής ή ένοχης υπογραφής,
κατασκευής ή χρήσης όπλων
πολύμορφης καταστροφής,
«πιλατικής» αποποίησης
ευθύνης ή πιλατέματος…
* * *
Τ’ ανθρώπινο χέρι
μπορεί να ‘ναι της πλήξης
ή της ψηλάφησης πληγών,
της καταδίκης ή της χάρης,
του απενθούς ή πενθοφόρου,
της κάλυψης ή αποκάλυψης,
της απραξίας ή της πράξης,
της ευπραξίας ή κακοπραξίας,
του εμπαιγμού ή του παιγνίου,
του δήμιου ή του δημιουργού,
του ανελέητου ή του ελεήμονα,
του σκιάχτρου ή του σκίαστρου,
του σταυρωτή ή σταυρωμένου,
του καιροσκόπου ή προσκόπου,
του κακούργου ή καλουργού,
του άρπαγα ή του δωρητή,
των συγχαρητηρίων
ή του φάσκελου
μα και του οδοδείκτη
της Αρετής ή της Κακίας.
* * *
Όμως δεν είν’ ευθύνη των χεριών
τ’ όποιο «κακό» κι όποιο «καλό»,
(ό,τι κι αν «λένε» οι γραμμές τους)
αλλά του νου και της καρδιάς, που
λειτουργούν παράλογα ή λογικά
κι απάνθρωπα ή ανθρωπιστικά!
