Μαθήτρια, σημαιοφόρος μάλιστα, παρέλασε στην πρόσφατη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου έχοντας στο πέτο μια καρφίτσα – καρπούζι. Το καρπούζι θεωρείται πλέον διεθνώς σύμβολο της Παλαιστίνης. Άρα η κίνηση της μαθήτριας αποτέλεσε μια συμβολική δήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Προφανώς η ενέργειά της αποτέλεσε αφορμή για συζήτηση , καυγάδες, fake news στα πάντα έτοιμα να διχαστούν ελληνικά social media.
Κάποια στιγμή μάλιστα κυκλοφόρησε και η «πληροφορία» ότι το Υπουργείο Παιδείας επρόκειτο να ξεκινήσει σχετική έρευνα για το περιστατικό, κάτι που ευτυχώς διαψεύστηκε επισήμως.
Η κουβέντα πάντως έχει ενδιαφέρον: Χωρούν τέτοιου είδους «δηλώσεις» σε μια παρέλαση; Έχει χώρο η Εθνική Επέτειος για αλληλεγγύη σε ξένους λαούς.
Υπάρχουν δυο πιθανές απαντήσεις σε αυτό: Η πρώτη είναι πώς όχι, δεν χωρούν. Και τούτο διότι οι εθνικές επέτειοι πρέπει να μας θυμίζουν όσα μας ενώνουν και όχι όσα μας χωρίζουν. Και εφόσον δεν βρίσκονται όλοι οι Έλληνες στην ίδια σελίδα σε σχέση με την σύγκρουση στη Γάζα (ναι, δεν βρίσκονται, μη σας κάνει εντύπωση) η μαθήτρια λειτούργησε «διχαστικά».
Η δεύτερη είναι πώς προφανώς και χωρούν. Ίσως μάλιστα να μην υπάρχει καλύτερη μέρα για τη δήλωση συμπαράστασης στην Παλαιστίνη, από την 28η Οκτωβρίου κατά την οποία θυμόμαστε και τιμούμε την αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στον κατακτητή. Η καρφίτσα δεν ήταν «αντί». Αντισημιτική π.χ. Ήταν υπέρ ενός άλλου λαού που πέραν πάσης αμφιβολίας έχει υποστεί τα πάνδεινα. Και κάθε δήλωση υπέρ του ανθρώπου και των δικαιωμάτων του, υπέρ της ελευθερίας δηλαδή, είναι μια δήλωση απολύτως ταιριαστή στην Εθνική Επέτειο.
Και επιπλέον, μια μικρή δόση «ανυπακοής», που δεν προσβάλει κανέναν, από ένα νέο κορίτσι, δεν είναι πρόβλημα. Είναι μάλλον αφορμή για αισιοδοξία.
Οι μαθητικές παρελάσεις δεν μας δίνουν και πολλές τέτοιες. Συνήθως μας δίνουν αφορμές για κουραστικές και ανούσιες συζητήσεις ή ακόμα χειρότερα για συζητήσεις γεμάτες μισαλλοδοξία και ρατσισμό, ποιος πρέπει να κρατάει τη σημαία, ποιος είναι Έλληνας κ.ο.κ.
Όλο αυτό πάει πίσω μέχρι τον Οδυσσέα Τσεναϊ αν θυμάστε και ίσως και παλιότερα.
Το επί μέρους, σχετικά με την επιλογή της μαθήτριας να δείξει συμπαράσταση στην Παλαιστίνη, θα ξεχαστεί σύντομα.
Το γενικό όμως, αυτό που κυρίως θα έπρεπε να συζητάμε είναι άλλο και αφορά στη χρησιμότητα των μαθητικών παρελάσεων. Υπάρχει; Που ακριβώς έγκειται; Μήπως θα έπρεπε επιτέλους να καταργηθούν και να βρεθούν άλλοι τρόποι, πιο ουσιαστικοί και διδακτικοί για τιμήσουν οι μαθητές τις εθνικές επετείους;
Ουδείς πρόκειται βέβαια να θέσει τα παραπάνω στο τραπέζι στα σοβαρά. Δεν είμαστε τώρα για τέτοια. Οπότε ας καυγαδίσουμε λίγο ακόμα για το καρπούζι και ας πάμε παρακάτω.
