Μπορούμε επιτέλους στη χώρα αυτή να μάθουμε να στρέφουμε το ενδιαφέρον μας και τις προσπάθειές μας στα μεγάλα και άξια λόγου (σε ότι δηλαδή έχει να κάνει με την έξοδο του τόπου από την κρίση) γεγονότα;
Γιατί, άραγε, ξοδεύουμε δυνάμεις, πολιτικό κεφάλαιο προκειμένου κάθε φορά να «ανακαλύπτουμε τον τροχό;»…
Ποιο είναι το κομβικό σημείο; Αν όχι, το ότι η Ελλάδα επανέρχεται σε μια κανονικότητα… Σε ποιον θα λέγαμε πριν από δύο και περισσότερα χρόνια για ένα comeback στις αγορές σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Θα μας θεωρούσε τρελούς και σίγουρα εκτός πραγματικότητας! Κι όμως, σε σύντομο χρονικό διάστημα η Ελλάδα θα καταφέρει να εκδώσει ομόλογα (ίσως δεκαετή), με επιτόκιο πιθανόν -αρκετά- χαμηλότερο του 6% και να επιστρέψει εκεί που βρισκόταν τέσσερα περίπου χρόνια πριν… Θυμάστε, τότε που δεν είχαμε μνημόνια…
Δεν είναι όλα τούτα ένα τυχαίο γεγονός. Φτάσαμε εδώ με θυσίες και κόπο… Με πίστη σε ένα σκοπό, με επιμονή και υπομονή… Εκεί που οι κάθε είδους «τελάληδες» του φόβου, της ανασφάλειας, της μιζέριας, της καταστροφολογίας δεν μπορούσαν ούτε να το φανταστούν και τώρα αρνούνται να το πιστέψουν και να το αποδεχθούν…
Το πρωτογενές πλεόνασμα, αν και το αναγνωρίζουν και το αποδέχονται οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι διεθνείς οικονομικοί οίκοι, οι «τελάληδες» της μιζέριας το θεωρούν «εικονική πραγματικότητα»… Ο κ. Αλέξης Τσίπρας σχολιάζοντας την αναμενόμενη έξοδο στις αγορές έκανε λόγο για ένα «σχεδιάκι» και για «στημένη έξοδο»…
Αλλά το ότι δεν πιστεύουν -όλοι οι παραπάνω- την κυβέρνηση δεν αποτελεί είδηση. Αγνοούν, όμως, και όσα οι διεθνείς, οικονομικοί παράγοντες και ο διεθνής τύπος εδώ και καιρό αποδέχονται και επισημαίνουν για το ελληνικό οικονομικό comeback. Στελέχη του City του Λονδίνου αναφέρουν ότι σε μια στιγμή που τα επιτόκια στις ΗΠΑ βρίσκονται κοντά στο μηδέν και στην Ευρωζώνη στο 0,25% η αναζήτηση αποδόσεων είναι δεδομένη. Έτσι, καθώς η ελληνική οικονομία δείχνει σημάδια ανάκαμψης η αγορά φαίνεται διατεθειμένη να αγοράσει νέα ελληνικά ομόλογα.
Ποιο όμως είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο δίνεται η δυνατότητα στη χώρα να βγει στις διεθνείς αγορές και έτσι βήμα-βήμα να αρχίσει η αποδέσμευσή της από τα μνημόνια;
Βασικό «όπλο» τόσο για την έξοδο στις αγορές όσο και για την απομείωση του χρέους αποτελεί το πρωτογενές πλεόνασμα.
Ας δούμε, όμως, πως λειτουργεί αυτή η διαδικασία… Αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων στην περιοχή του 5% (για ομόλογα μεγάλης χρονικής διάρκειας) αποτελούν «δέλεαρ» για τις αγορές και αυτό γιατί το ρίσκο που αναλαμβάνουν περιορίζεται, αφού πλέον η χώρα παράγει πρωτογενές πλεόνασμα και με την αναμενόμενη απομείωση του χρέους το οικονομικό περιβάλλον ομαλοποιείται… Έτσι, δεν είναι λίγοι οι οικονομικοί αναλυτές που υποστηρίζουν ότι το κόστος δανεισμού μπορεί να κινηθεί στην περιοχή του 5%-5,5%.
Αλλά ας αφήσουμε τους αριθμούς για λίγο και ας δούμε τι είναι αυτό που με «νύχτια και με δόντια» αγωνίζεται να μείνει η χώρα στάσιμη (στην καλύτερη περίπτωση)… Δυστυχώς, νοοτροπίες ενός ξεπερασμένου παρελθόντος είναι ότι χειρότερο θα μπορούσε να κυριαρχήσει στο σημερινό πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον… Ένας κρατικο-κομματικο-δίαιτος συντεχνιακού τύπου συνδικαλισμός, που αρνείται κάθε προσπάθεια να αλλάξει το τοπίο ενός μοντέλου οικονομικής πολιτικής με το «πάνω χέρι» στο κράτος και σε ότι το δημόσιο αυτό «Πρυτανείο» έχει χρόνια τώρα προκαλέσει στην οικονομία.
Γιατί ποιος θα δανείσει «φθηνό χρήμα» την χώρα όταν αυτή αρνείται να προσαρμοστεί στο διεθνές περιβάλλον; Ποιος σοβαρός επενδυτής θα φέρει τα χρήματά του στην Ελλάδα όταν μαθαίνει ότι θα ακυρωθούν οι αποκρατικοποιήσεις και θα χάσει τα κεφάλαια που θα έχει επενδύσει;
Οι θυσίες των πολιτών (κι αυτό σιγά σιγά γίνεται αντιληπτό) έχουν πιάσει τόπο… Ταυτόχρονα η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός κατάφεραν τους 20 αυτούς μήνες να αντιστρέψουν διεθνώς την αρνητική εικόνα που είχε η χώρα…
Το τρίπτυχο, λοιπόν, αυτό: μεταρρυθμίσεις, θυσίες των πολιτών και αντιστροφή του κλίματος και άρα επιστροφή σε ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης, λόγω των θετικών αποτελεσμάτων (λ.χ. πρωτογενές πλεόνασμα) δίνουν την αισιοδοξία για την επιστροφή της χώρας σε μια κανονικότητα…
Απαραίτητα όλα τούτα για μια σταδιακή σταθεροποίηση – ανάταση της οικονομίας…
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μεταρρυθμίσεις -κυρίως στο δημόσιο τομέα- έχουν ολοκληρωθεί… Και φυσικά, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας και οι προσπάθειες στον τομέα της φορολογίας θα πρέπει να συνεχιστούν, ώστε να ευνοούν σε μεγαλύτερο βαθμό τον ερχομό επενδυτικών κεφαλαίων.
Ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα στηρίζεται στα παραπάνω δεδομένα θα μπορέσει να δώσει ουσιαστική ώθηση στην οικονομία.
Το ενδιαφέρον, λοιπόν, και οι προσπάθειές μας ας στραφούν στα μεγάλα και ουσιώδη.
Ας αφήσουμε πίσω μας ιδεοληψίες, ταμπού, νοοτροπίες του χθες…
Η νέα γενιά δεν θα μας συγχωρήσει αν για οποιοδήποτε λόγο… «κιοτέψουμε»!