Το ΠΑΣΟΚ κουβαλά βαριά ιστορική παρακαταθήκη: Να «ηγηθεί» – το ταχύτερο – μιας προσπάθειας ανασύστασης της δημόσιας υγείας στη χώρα, να προτείνει ολοκληρωμένο και ρεαλιστικό σχέδιο ανασύνταξης του ΕΣΥ. Να βοηθήσει τόσο την κοινωνία, όσο και τον εαυτό του.
Η μεγαλύτερη, ίσως, δυσκολία για αυτό το εγχείρημα θα αφορούσε την ανάγκη κάποιας αφαίρεσης δαπανών και πόρων από αλλού και διάθεσης αυτών στο ΕΣΥ. (Σχετικά με την εύλογη προτίμηση των γιατρών να έχουν δίπορτο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, να εικάσουμε ότι αυτή οφείλεται ακριβώς στην απαξίωση του ΕΣΥ και ότι, από τη στιγμή που θα αποφασιζόταν η διάθεση ικανών πόρων για το τελευταίο, η αποκλειστική απασχόληση σε αυτό θα γινόταν ξανά ελκυστική και περιζήτητη).
Κατά συνέπεια, το κρίσιμο είναι να εξευρεθούν πόροι από αλλού, δηλαδή να προτιμηθεί η Υγεία έναντι άλλων προτεραιοτήτων. Θα έπρεπε και θα μπορούσε αυτό να συμβεί;
Φυσικά και ναι, αφού η σημασία και πρωτοκαθεδρία της υγείας είναι αναμφισβήτητη, βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη φύση και στη συλλογική συνείδηση, όπως προκύπτει τόσο άμεσα, από την καθημερινή γλωσσική συνήθεια όλων των ανθρώπων, όσο και έμμεσα, από τους εν γένει πρωτεύοντες στόχους που μπαίνουν σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, όπως, για παράδειγμα, η Ανάπτυξη και η Σταθερότητα: Αξίες και στόχοι, πράγματα αδιανόητα μέσα σε μια κοινωνία που στερείται τα αυτονόητα, όπως ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας, σε μια κοινωνία όπου τα όρια ανάμεσα στην «ελεύθερη» αγορά και στο κοινωνικό κράτος συγχέονται, και η συνοχή δοκιμάζεται ποικιλότροπα.
Διότι, η απεμπόληση του κράτους πρόνοιας οδηγεί, μοιραία, σε υποβάθμιση του ίδιου του ανθρωπισμού και θα απέληγε, συνολικά, σε διασπάθιση της κοινωνικής συνοχής με όλα τα συμπαρομαρτούντα, από την ατομική δυστυχία μέχρι τη συλλογική παράκρουση, από την απλή ψυχοπάθεια μέχρι την ακραία εγκληματικότητα. Και, το ρήγμα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας ήδη είναι σαφώς ευδιάκριτο…
