Δύο σημαντικές σε αριθμό και κοινωνικό ρόλο ομάδες της ελληνικής κοινωνίας βρίσκονται σε αναβρασμό τις τελευταίες εβδομάδες. Οι αγρότες και οι φοιτητές.
Οι μεν ζητούν την υλική στήριξη του κρατικού μηχανισμού μετά από χρονιές που δεν άφησαν «καλές αναμνήσεις» εξαιτίας της ακαρπίας τους για λόγους που ζήσαμε και ξέρουμε όλοι.
Οι δε αντιστέκονται στην πρόθεση της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια «αδειάζοντας» τα δημόσια με ό,τι αυτό θα μπορούσε να φέρει στην ελληνική εκπαίδευση και κοινωνία στο άμεσο και στο εγγύς ή το μακρινό μέλλον.
Το λάθος της ελληνικής κοινωνίας σε ό,τι αφορά τις αγροτικές και τις φοιτητικές κινητοποιήσεις θεωρώ πως είναι ότι δεν υπάρχουν λίγοι ανάμεσά μας που θεωρούν τους φοιτητές ως άμυαλους λόγω του νεαρού της ηλικίας και αργόσχολους καταληψίες και τους αγρότες ως φωνακλάδες και ανακατωσούρηδες που και τα βασικά καταναλωτικά αγαθά μη δουλεύοντας μάς αποστερούν και τους δρόμους κλείνουν και δεν μπορούμε να κάνουμε εξαιτίας τους τις δουλειές μας.
Κι όμως, η αγροτιά είναι εκείνη που με τον κόπο και τον ιδρώτα της προμηθεύει την πλειοψηφία των προϊόντων που καταναλώνουν οι άνθρωποι στις ελληνικές πόλεις. Κι όμως οι φοιτητές είναι το φυτώριο από το οποίο θα προκύψουν οι αυριανοί πολίτες και οι πνευματικοί άνθρωποι και το εργατικό δυναμικό της χώρας μας, αν, βέβαια, δεν τους αναγκάσουν με την αποφοίτησή τους οι διάφορες χωροχρονικές συνθήκες να εκπατριστούν για χώρες μακρινές αναζητώντας εργασία και καλύτερη ζωή.
Ως εκ τούτου, η επίλυση των αγροτικών προβλημάτων και η στήριξη της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης μαζί με την κοινωνική περίθαλψη θα έπρεπε να είναι οι προτεραιότητες, οι πυλώνες της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής, τα στηρίγματα μιας ευνομούμενης κοινωνίας και συνδετικοί κρίκοι μεταξύ όλων των μελών αυτής.
Για τους λόγους αυτούς, τόσο από το υπουργείο γεωργίας οι μεν, όσο κι από εκείνο της παιδείας οι δε θα έπρεπε να τύχουν καλύτερης αντιμετώπισης. Θα έπρεπε το (κάθε) υπουργείο να μην είναι απόλυτο και μονοκόμματο στις θέσεις του χωρίς να σηκώνει μύγα στο σπαθί του, αλλά να δεχτεί σε ελεύθερο και δημοκρατικό διάλογο τους ευρισκομένους σε αναταραχή (φοιτητές και αγρότες) και αφού ακούσει τις απόψεις τους να εξαντλήσει κάθε πιθανότητα ικανοποίησης των αιτημάτων τους και όχι να λέει σε αυτούς ψέματα ή να στρέφει άλλες κοινωνικές ομάδες εις βάρος των ξεσηκωμένων ακολουθώντας την παμπάλαια πολιτική του «διαίρει και βασίλευε».
Αλήθεια, όσοι εξ υμών τώρα, μη αποδεχόμενοι τη συμβολή στη δημόσια ζωή μας του φοιτητικού και του αγροτικού κινήματος, ψέγετε τους αγρότες και τους φοιτητές, τι θα λέγατε και θα κάνατε αν αύριο το πρωί για να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματά τους εγκαθίδρυαν δημοκρατία των τρακτέρ και των τάμπλετ; Είμαι σίγουρος ότι θα τους λέγατε «αναρχικούς και άχρηστους», αλλά κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι με μιαν τέτοια στάση εσείς δεν είστε πια μέλη ενός υγιούς κοινωνικού συνόλου αλλά ομάδων ενός όχλου…
