Νίκος Σηφουνάκης – Νίκος Απανωμεριτάκης
Σε κλίμα συγκίνησης έγινε η καθιερωμένη συνάντηση των αντιστασιακών για την επέτειο της πτώσης της χούντας, στα πρώην κολαστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Φέτος που συμπληρώθηκαν 50 χρόνια η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα πιο φορτισμένη συναισθηματικά.
Τα φλογερά εκείνα νιάτα που νίκησαν με τους αγώνες τους το τέρας του φασισμού, ώριμοι άνδρες πια, έκαναν πρώτα μεταξύ τους μια καταμέτρηση για να δουν πόσοι έχουν απομείνει. Κι ακολούθησε μνημόσυνο για τους συντρόφους που έφυγαν και γαληνεύουν πια κοντά στους μακάριους εκείνους που τίμησαν την ιδεολογία και τα ιδανικά τους.
Από τη συνάντηση αυτή δεν ήταν δυνατόν να λείπουν ο Νίκος Σηφουνάκης πρώην υπουργός και βουλευτής, αλλά και ο Νίκος Απανωμεριτάκης, πάντα στις επάλξεις των κοινωνικών αγώνων κόντρα στον χρόνο και στα προβλήματα που συσσωρεύει.
Και για μεγάλη μου τιμή σκέφτηκαν να βγάλουν μια φωτογραφία να μου στείλουν με φόντο την ιστορική φωτογραφία των Αλ. Παναγούλη και Σπ. Μουστακλή στην πολυκλινική Αθηνών τον Αύγουστο του 1973.
Την πήρα με το δέος που σου προκαλεί πάντα η θέα των ανθρώπων που τίμησαν τους αγώνες τους με την ανιδιοτέλεια και τη συνέπειά τους στα δημοκρατικά ιδεώδη κι όπως τους κοιτούσα ήρθαν στη μνήμη μου όσα έζησαν οι άνθρωπο αυτοί σε δίσεκτους καιρούς.
Εποχές που όλα τα «έσκιαζε η φοβερα …».
Ένας περήφανος Λαμπηθιανός
Ο Νίκος Απανωμεριτάκης ήταν σε κείνη την ομάδα που ταπείνωνε τον βασανιστή με την περηφάνια που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της κρητικής καταγωγής.
Γεννήθηκε στη Λαμπηνή, δευτερότοκος από τους οκτώ γιους αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης.
Το έτος 1964 διορίστηκε στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Για την αντιστασιακή του δράση κατά της δικτατορίας, συνελήφθη τον Σεπτέμβρη του 1968. Κρατήθηκε σε αυστηρή απομόνωση επί 45 ημέρες στη Ασφάλεια Προαστίων Αττικής. Ανακρινόμενος υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Καταδικάστηκε σε οκτώ έτη κάθειρξη από το Έκτακτο Στρατοδικείο Λαρίσης ως συν αρχηγός της αντιστασιακής οργάνωσης Εθνικό – Απελευθερωτικό κίνημα Κρήτης.
Ο Νίκος Απανωμεριτάκης παρέμεινε κρατούμενος πέντε χρόνια στις φυλακές Αβέρωφ, Λαρίσης, Αίγινας, Επταπυργίου (Γεντί Κουλέ) και Κορυδαλλού.
Αποφυλακίστηκε με τους άλλους πολιτικούς κρατούμενους με την «αμνηστία» του Παπαδόπουλου τον Αύγουστο του 1973.
Ήταν κατηγορούμενος επίσης με τους συγκρατούμενούς του στον Γεντή Κουλέ Γιώργη Καράτζη και Βασίλη Ράπανο «για στάση, σωματικές βλάβες κατά φυλάκων κλπ.». Η δίκη είχε αναβληθεί τρεις φορές. Τελικά έγινε τον Απρίλιο του 1974. Οι συνήγοροι Στάθης Γιώτας και Γιώργος Πρασιανάκης κατάφεραν να πείσουν το δικαστήριο στη Θεσσαλονίκη ότι και αυτά τα αδικήματα περιλαμβάνονται στη «αμνηστία».
Με τη μεταπολίτευση ο ασυμβίβαστος Λαμπηθιανός, επανήλθε στην υπηρεσία του.
Συνέχισε τη δράση του ως συνδικαλιστής πρόεδρος του συλλόγου Υπαλλήλων του υπουργείου Αθλητισμού. Έχει διατελέσει το 1983-1987 μέλος του Δ.Σ. της Παγκρητίου Ενώσεως (πρόεδρος τότε Γ. Πρασιανάκης) και το 1993-1996 γενικός γραμματέας και μέλος του Δ.Σ του Ο.Δ.Ι.Ε. και του ΟΠΑΠ.
Είναι επίσης μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και του Δ.Σ. του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών πάνω από 34 συνεχή χρόνια.
Η δράση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος
Από τον Νίκο Απανωμεριτάκη γνωρίσαμε την αντιστασιακή οργάνωση Εθνικο-Απελευθερωτικό Κίνημα Κρήτης, δημιουργήθηκε και δραστηριοποιήθηκε από τον Γενάρη του 1968.
Την αποτελούσαν μέλη και στελέχη της Ενώσεως Κέντρου και κυρίως της ΕΔΗΝ.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1968 συνελήφθησαν και ανακρίθηκαν περίπου 270 άτομα στην Κρήτη και την Αθήνα. Κρατήθηκαν στην Ασφάλεια Προαστίων Νέα Ιωνία και Φιλαδέλφεια, σε αυστηρή απομόνωση επί 45 μέρες με τα γνωστά βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς οι Χαράλαμπος Γεωργακάκης, Ιωσήφ Μαμαλάκης, Μιχάλης Παπαδάκης, Βαγγέλης Σκορδίλης κι εγώ. Στη ΕΣΑ κρατήθηκαν οι στρατιώτες Γεώργιος Ανδρουλιδάκης, Γεώργιος Δαμιανάκης, Μιχάλης Δουλγεράκης και Κωνσταντίνος Σταματάκης.
Τον Μάιο του 1969 και ενώ ήταν προφυλακισμένοι στις φυλακές Αβέρωφ και Μπογιατίου, τους φυγάδευσαν στην κυριολεξία και τους μετήγαγαν στις φυλακές της Λάρισας. Εκεί τρεις μέρες πριν από τη δίκη, τους επεδόθη το παραπεμπτικό βούλευμα. Ήταν η εποχή που το δικτατορικό καθεστώς, με τη φερέφωνά του και την προπαγάνδα, προσπαθούσε να πείσει τον Ελληνικό Λαό και τη Διεθνή κοινή γνώμη ότι οι αντίθετοι προς το καθεστώς είναι μόνο οι μονίμως αντίθετοι σε κάθε αστικό καθεστώς, κομμουνιστές.
Τα μέλη του Εθνικού Απελευθερωτικού Κινήματος Κρήτης που είχαν παραπεμφθεί με τον νόμο 509, καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες με το άρθρο 135 του Π.Κ «περί εσχάτης προδοσίας». Οι συνήγοροι Ευάγγελος Γιαννόπουλος και Φοίβος Κούτσικας, οι γνωστοί αγωνιστές της δημοκρατίας δεν μπόρεσαν, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες, ούτε καν να διαβάσουν τη δικογραφία.
Το κατηγορητήριο
Το κατηγορητήριο ανέφερε ότι συνέστησαν παράνομη και συνωμοτική οργάνωση που σκοπό είχε τη δημιουργία καταλλήλων συνθηκών, κυρίως στην Κρήτη, για δημιουργία επαναστατικού κινήματος, συγκρότηση ενόπλων ομάδων. Σχεδιασμό απαγωγής κλιμακίου της χούντας, όπου θα επραγματοποιείτο στο Ρέθυμνο τον Αύγουστο του 1968, με σκοπό την αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων. Κατηγορούντο επίσης για το σχεδιασμό και την προετοιμασία κλοπής όπλων από τη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού στο Πεδίον του Άρεως, για την εκτύπωση και διακίνηση φυλλαδίων στον πολύγραφο της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, ο δε Χαράλαμπος Γεωργακάκης στο ΚΕΠΕ και ο Μιχάλης Παπαδάκης στην ΕΤΕΒΑ.
Και φυσικά καταδικάστηκαν.
«Νίκος Απανωμεριτάκης σε οκτώ έτη κάθειρξη. Κρατήθηκα στις φυλακές Αβέρωφ, Λάρισας, Αίγινας, Επταπυργίου (Γεντή Κουλέ) Θεσσαλονίκης και Κορυδαλλού. Έμεινα στις φυλακές 5 χρόνια και αποφυλακίστηκα με την γενική «αμνηστία» του δικτάτορα Παπαδόπουλου τον Αύγουστο του 1973. Συνελήφθην ξανά με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, κρατήθηκα τρεις μέρες στο Αστυνομικό . Τμήμα Ασφαλείας Αιγάλεω και Ασφαλείας Προαστίων Νέα Ιωνία. Συνελήφθην ξανά το Μάρτιο του 1974 στη Θεσσαλονίκη, από την ΚΥΠ. Εκεί είχα μεταβεί διότι ήμουν κατηγορούμενος, μαζί με άλλους πολίτικους κρατουμένους, για Στάση κ.λ.π όταν βρισκόμουν στις φυλακές Επταπυργίου. Το δικαστήριο τότε της Θεσσαλονίκης απεδέχθη ότι και αυτά τα αδικήματα περιλαμβάνονταν στη «Αμνηστία». Συνήγοροι τότε ήταν οι συναγωνιστές μου Στάθης Γιώτας και Γιώργος Πρασιανάκης.
Χαράλαμπος Γεωργακάκης σε οκτώ έτη κάθειρξη. Κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, Λάρισας, Αίγινας, Κέρκυρας και Κορυδαλλού. Παρέμεινε στις φυλακές πέντε χρόνια και αποφυλακίστηκε με την «Αμνηστία» του Παπαδόπουλου τον Αύγουστο του 1973
Ιωσήφ Μαμαλάκης σε οκτώ έτη κάθειρξη. Κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, Λάρισας και Κορυδαλλού. Παρέμεινε στις φυλακές περίπου τέσσερα χρόνια. Αποφυλακίστηκε νωρίτερα, λόγω ανήκε στους βλάβης της υγείας του.
- Μιχάλης Παπαδάκης φυλάκιση τεσσάρων ετών. Κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, Λάρισας και Αίγινας. Αποφυλακίστηκε όταν συμπλήρωσε τα 2/3 της ποινής του.
– Μετά την απόφαση του έκτακτου Στρατοδικείου Λάρισας και της καταδίκης τους μεταφερθήκανε σιδηροδέσμιοι στις φυλακές Αβέρωφ και στη συνέχεια στις φυλακές Αίγινας Μαζί με το Νικο ήταν και , ο Χαραλ. Γεωργακάκης, ο Σήφης Μαμαλάκης και ο Μιχ. Παπαδάκης. Ο στρατιώτης Μιχάλης Δουλγεράκης μεταφέρθηκε στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου».
Μέρες φυλακής
«– Στο 24ωρο ο κρατούμενος κλεινόταν στο κελί του πάνω από 16 ώρες τις υπόλοιπες 4 ώρες το πρωί κι άλλες 4 το απόγευμα στο προαύλιο.
Φροντίζανε τη καθημερινή καθαριότητα του κελιού και την προσωπική τους καθαριότητα κ.λπ.
«Γύμναζε το κορμί σου» εφαρμόζανε έξω στο προαύλιο με περπάτημα, τρέξιμο, βόλεϊ κ.λπ. Αυτό σήμαινε ότι πρέπει να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση γιατί όταν ελευθερωθείς σε χρειάζεται η οικογένεια, η κοινωνία και ο αγώνας συνεχίζεται.
Ο τελευταίος κανόνας «Διάβαζε – μελέτα» στηριζόταν στο αυτονόητο ότι η γνώση είναι δύναμη. Το ευτύχημα είναι ότι βρεθήκανε συγκρατούμενοι με σπουδαίους ανθρώπους και επιστήμονες. Κάποιες από τις ώρες προαυλισμού είχανε οργανώσει μικρές ομάδες κρατουμένων και γίνονταν μαθήματα όμως: Συνταγματικό δίκαιο πολιτικές επιστήμες, και ιστορία, κοινωνιολογία, πολιτική οικονομία, ξένες γλώσσες (Αγγλικά, Γαλλικά κ.λπ.). Δάσκαλοι – καθηγητές: Γεράσιμος Νοταράς, Κώστας Σοφούλης, Λευτέρης Βερυβάκης, Φοίβος Ιωαννίδης, Παύλος Ζάννας, Στάθης Γιώτας, Σωτήρης Δέδες, Κώστας Πύρζας κλπ.
Οι ατελείωτες ώρες εγκλεισμού στο κελί κυλούσαν με αυτομόρφωση, διάβασμα, (λογοτεχνία, ιστορία κ.λπ.) και μελέτη μαθημάτων και ξένων γλωσσών…».
Η δράση του Νίκου Σηφουνάκη
Ο Νίκος Σηφουνάκης, πρώην υπουργός και βουλευτής, για όσους δεν γνωρίζουν, γεννήθηκε στο Ρέθυμνο και σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Γένοβα της Ιταλίας με μετεκπαίδευση στην αναστήλωση μνημείων.
Η σχέση του Νίκου Σηφουνάκη με τη δημοκρατική παράταξη ξεκινά από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν φίλος και στενός συνεργάτης του Νικολάου Πλαστήρα.
Στα χρόνια της δικτατορίας δραστηριοποιήθηκε πολιτικά από τις γραμμές της ΕΔΗΝ κοντά στον Αλέκο Παναγούλη. Για την αντιδικτατορική του δράση η χούντα του αφαίρεσε το ελληνικό διαβατήριο.
Με τον Παναγούλη γνωρίστηκαν το 1973. Ήταν τότε που ο Αλέκος είχε αποφυλακιστεί με την αμνηστία που είχε δοθεί και πήγε στην Ιταλία.
Για τους νεότερους και πάλι αξίζει να σημειώσουμε κάποιες λεπτομέρειες ακόμα για τον Αλέκο Παναγούλη.
Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1973). Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Όπως σημειώνει η Οριάνα Φαλάτσι στη συνέντευξή της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωσή του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Η Φαλάτσι αναφέρει τον Α. Παναγούλη ως εξής: «Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο».
Μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 και καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει για να του δοθεί χάρη. Στις 25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.), όπου και του επιβλήθηκε η «ποινή του εντοιχισμού» όπως λέει ο ίδιος. Από εκεί δραπετεύει στις 5 Ιουνίου 1969, συλλαμβάνεται όμως εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο στου Γουδή για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές Μπογιατίου. Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για τον Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη, χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του.
Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 – μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάσει της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει ομάδες αντίστασης.
Όπως ήταν φυσικό ο νεαρός Νίκος Σηφουνάκης γοητεύτηκε από τον ήρωα αυτό που δεν σταματούσε να μιλά για αγώνες όσο κι αν πονούσε ακόμα το κορμί του από τα βασανιστήρια που υπέστη.
Αλλά και ο Αλέκος έβλεπε στο πρόσωπο του Νίκου ένα μελλοντικό συνοδοιπόρο σε κοινωνικούς αγώνες. Έτσι δέθηκαν με στενή φιλία.
Μέσω του Νίκου έφταναν προσωπικότητες όπως η Οριάννα Φαλάτσι κοντά στον Αλέκο. Εκείνος ήξερε κάθε λεπτό τις διαθέσεις του Παναγούλη που λόγω τραγικών εμπειριών είχε γίνει περισσότερο κυκλοθυμικός.
Το ταξίδι στην Κρήτη το επιδίωκε από καιρό ο Αλέκος. Και δεν ήθελε καλύτερη συντροφιά από τον Νίκο Σηφουνάκη.
Μόλις ανέτειλε το 1976 όταν κατάφεραν να εκπληρώσουν το όνειρο.
Πρώτα πήγαν στα Χανιά και φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του μεγάλου επίσης αγωνιστή Γιάννη Κλωνιζάκη.
Στις 2 του Γενάρη φθάνουν στο Ρέθυμνο και πηγαίνουν αμέσως στο σπίτι του Θεοδόση Ευάγγελου Μαμαγκάκη, αδελφού του μεγάλου μας συνθέτη.
Εκεί τους υποδέχεται με θέρμη όλη η οικογένεια, ενώ η κυρία Αλεξάνδρα έχει βάλει τα δυνατά της να τους ευχαριστήσει όλους.
Ο Αλέκος ενθουσιάζεται. Απολαμβάνει μεταξύ άλλων και τις κουτσομούρες που είχε βρει ο οικοδεσπότης για να ευχαριστήσει τους επισκέπτες του.
Το σπίτι πάνω από το φούρνο ιδιοκτησίας τότε του Οδυσσέα Σηφουνάκη πατέρα του Νίκου ήταν στις δόξες του εκείνες τις στιγμές.
Μετά το φαγητό κι αφού ξεκουράστηκαν λίγο, πήγαν στο καφενείο του Ανυφαντάκη όπου συναντήθηκαν με αρκετούς Ρεθεμνιώτες, οι οποίοι και ενθουσιάστηκαν με την απροσδόκητη αυτή επίσκεψη δυο σημαντικών ανθρώπων.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκαν στου Μαμαγκάκη και την επομένη επισκέφθηκαν τον δήμαρχο και φίλους. Το βράδυ διανυκτέρευσαν στο ξενοδοχείο Βαλαρή και την άλλη μέρα έφυγαν για το Ηράκλειο όπου φιλοξενήθηκαν από τον Φοίβο Ιωαννίδη. Η περιοδεία τους τέλειωσε στη Σητεία όπου είχαν αυτή τη φορά τη θερμή φιλοξενία του δημάρχου Νίκου Πετράκη.
Μέσα στις τόσες μνήμες και η αναφορά και σε άλλα πρόσωπα που έζησαν από κοντά και που έτυχε να βρεθούν στο Ρέθυμνο όταν αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία.
Όπως ο Σπύρος Μουστακλής. Στην αίθουσα του Ωδείου είχε γίνει μια τιμητική εκδήλωση κι εκείνος στο καροτσάκι που τον είχε καθηλώσει η θηριωδία των βασανιστών του κατάφερνε ακόμα να χαμογελά και να δίνει κουράγιο στους άλλους.
Αυτό που χαρακτηρίζει όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους είναι η πάγια τακτική να κοιτάμε μπροστά, να σεβόμαστε τις αξίες που αγωνιστήκαμε και να φροντίζουμε για το καλύτερο μέλλον των νέων.
Είναι πολύ σπουδαίο ότι αρκετοί από αυτούς υπηρέτησαν και υπηρετούν με αφοσίωση τον πολιτισμό. Όπως ο Νίκος Σηφουνάκης. Από το 1981-1983 υπήρξε συνεργάτης της Μελίνας Μερκούρη στο υπουργείο Πολιτισμού.
Σαν νομάρχης Λέσβου ήταν ο πρώτος επίσημος Έλληνας που επισκέφθηκε τα Νησιά Ίμβρο και Τένεδο μετά το 1974 και τους μεγάλους διωγμούς των Ελλήνων, οπότε και συνέγραψε το βιβλίο: «Ίμβρος- Τένεδος οι τελευταίες Ελληνικές Μέρες».
Ως Ευρωβουλευτής (2004-2007) εκλέχθηκε πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτισμού και Παιδείας, διαδεχόμενος στην Προεδρία τον Michel Rocard, πρώην πρωθυπουργό της Γαλλίας.
Συνέταξε εκθέσεις που ψηφίστηκαν από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μεταξύ των οποίων «Η Προστασία της Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Υπαίθρου και των Νησιωτικών περιοχών της Ευρώπης», και για «Την Προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Κύπρου» κ.ά.
Ως υφυπουργός Πολιτισμού και υπουργός Τουρισμού, δρομολόγησε, τη σύνταξη του πρώτου σχεδίου για το Νέο Αρχαιολογικό Νόμο, ιδρύθηκε ο «Οργανισμός Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας». Ιδρύθηκαν Νέες Εφορίες Βυζαντινών και Νεότερων Μνημείων, ψηφίστηκε ο Νόμος για την ίδρυση του Μουσείου της Ακρόπολης, Θεμελιώθηκε το νέο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας, και εγκαινιάστηκαν τα Βυζαντινά Μουσεία Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων , το Αρχαιολογικό Μουσείο Λέσβου.
Ανατέθηκαν οι μελέτες για τα νέα αρχαιολογικά Μουσεία σε: Πάτρα, Λάρισα, Θήρα, και οι ανακαινίσεις- επεκτάσεις, στα Μουσεία Δελφών, Ολυμπίας, Ηρακλείου Κρήτης.
Συντάχθηκε το νέο Θεσμικό πλαίσιο για τον Ελληνικό Τουρισμό.
Επί θητείας του ως Υπουργός Αιγαίου, δημιουργήθηκαν οι Υπηρεσίες Προστασίας Αρχιτεκτονικής Φυσιογνωμίας στις Πρωτεύουσες των Νομών του Αιγαίου, και στις Έδρες των Επαρχείων . Χρηματοδοτήθηκαν οι Αρχαιολογικές Υπηρεσίες του Αιγαίου, για έργα ανασκαφής, και στερέωσης Μνημείων
Ιδρύθηκε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας- Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου, και αναστηλώθηκαν Ελαιοτριβεία, Σαπωνοποιεία, Ταμπακαριά, τα οποία είναι Μουσεία της Βιομηχανικής Κληρονομιάς σε Χίο, Λέσβο, Σύρο, Σάμο.
Εκπονήθηκαν οι μελέτες για την διάσωση του Κτηριακού Συγκροτήματος Φυλακών της Νήσου Γυάρου.
Αντιτάχθηκε στον θρησκευτικό φανατισμό, και στην Πολιτικοποίηση της Εκκλησίας την οποία επιχείρησε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, οπότε και ξεκίνησε η μεγάλη καμπάνια εναντίον του με κεντρικό σύνθημα των εκκλησιαστικών και παραεκκλησιαστικών οργανώσεων τη «Μη Εκλογή στη Βουλή του Άθεου και Γραικύλου», δέχτηκε προπηλακισμούς, του απαγορεύτηκε η είσοδος στις εκκλησίες.
Μερικές μόνο σταγόνες από τον ωκεανό δράσης του Νίκου Σηφουνάκη σας προσφέρουμε γιατί θέλει πολλές συνέχειες στην εφημερίδα η απαρίθμηση όλης του της προσφοράς στους αγώνες αλλά και στην πολιτική ζωή της χώρας. Κάτι που εκτιμάται σήμερα που έχουν ξεχάσει πολλοί από τους βουλευτές ότι ένας εκπρόσωπος του λαού θα πρέπει να φροντίζει και για την ποιότητα ζωής των απλών ανθρώπων και να τους εμπνέει με το έργο του.
Αυτές τις σκέψεις μας προκάλεσε η φωτογραφία από τη συνάντηση δυο συντρόφων από τα παλιά. Δυο ανθρώπων που καθένας στον τομέα του έγινε παράδειγμα αγωνιστικού ήθους και συνέπειας στα ιδανικά της Δημοκρατίας και της Εθνικής Αξιοπρέπειας.
