Εάν πάψουμε να θεωρούμε ανδρισμό και μαγκιά το μπούλινγκ κατά των γυναικών ή των πιο αδυνάτων από εμάς.
Εάν πάψουμε να στερούμε τη ζωή από συνανθρώπους μας δι’ ασήμαντον αφορμήν.
Εάν πάψουμε να δίνουμε προτεραιότητα στο να περνάμε καλά και βολεμένοι να καρπωνόμαστε τους κόπους των άλλων έναντι του να είμαστε πραγματικά καλά και του αγώνα να προσφέρουμε εμείς σε μας και στους άλλους τα αναγκαία προς το ζην.
Εάν πάψουμε να ασχολούμαστε με τα κοινά μόνο στις περιπτώσεις που μας συμφέρει.
Εάν πάψουμε να ψάχνουμε παραθυράκια προκειμένου να προσαρμόζουμε τους νόμους στα πρόσκαιρα συμφέροντά μας και εις βάρος των άλλων.
Εάν πάψουμε να ναρκοθετούμε προς ίδιον συμφέρον την αξιοκρατία, την ισονομία και την ελευθερία των μελών του κοινωνικού συνόλου.
Εάν πάψουμε να θεωρούμε την παιδεία και την εκπαίδευση, την υγεία και την περίθαλψη, την εργασία και την απασχόληση των λαϊκών μαζών αντικείμενα εμπορίου και πεδία αισχροκέρδειας.
Εάν πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα με αδιαφορία και ωχαδερφισμό.
Εάν πάψουμε να μετακυλίουμε τις ατομικές και κοινωνικές μας ευθύνες.
Εάν πάψουμε να προτάσσουμε το εγώ και να μη λογαριάζουμε το εμείς στις καθημερινές προσπάθειες για έναν καλύτερο και πιο ανθρώπινο ανθρωπογενές περιβάλλον.
Εάν, τέλος, πάψουμε να θεωρούμε ότι το χρήμα φέρνει κοντά τους ανθρώπους και όχι η αληθινή αγάπη.
Τότε ως κοινωνία θαρρώ ότι έχουμε ελπίδες η νέα μας γενιά να μοιάζει με εκείνη του Πολυτεχνείου ακόμη και σε εποχές που δεν θα υπάρχουν ορατά τανκς να καταδυναστεύουν τη ζωή μας…
