Έφτασα πια στο τέλος και δεν έχω τι να πω.
Στην κόλλα μου πάνω γράφω: «κενό»
Κενό το μυαλό, κενά τα λευκά σεντόνια
Αυτά που άλλοτε λέρωναν μερικοί μπλε λεκέδες
Άδειες ακόμα οι χειροπέδες,
Άλλοτε γεμάτες υποσχέσεις.
Σκοτεινή και η αίθουσα,
Άλλοτε γεμάτη με του αγαθού το φως.
Άδεια μυαλά, συρτάρια κενά, άχρηστες οι κασετίνες και τα λοιπά
Και μας έλεγαν «Δεν είναι κάτι θα περάσει»
Ίσως γιατί αρρώστια έχουν κάνει πια τη μάθηση,
Και την απογοήτευση έχουμε κάνει ξέφρενο χορό
Σε μια κατηφόρα που τέλος δεν φαίνεται να έχει,
Εγώ είπα να την κατεβώ…
Χαίρε!
Γουναδάκης Ραφαήλ
