Επικίνδυνοι τριγμοί στο οικοδόμημα ΕΕ (μέρος 1ο)

Μέρος 1

Δυο εξελίξεις διαδραματίζουν ρόλο για τη συνέχιση ύπαρξης της ΕΕ αυτήν την εποχή. Η μια εξέλιξη αφορά στη συντριπτική νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ, που ανατρέπει τους σχεδιασμούς των μέτριων ηγετών της ΕΕ. Και η άλλη εξέλιξη αφορά στις ακροάσεις των υπό εκκόλαψη επιτρόπων που στηρίζονται σε προσωπικές επιστολές της προέδρου της Κομισιόν φον ντερ Λάϊεν για το τι περιμένει από καθένα αξιωματούχο. Μόνο που πρόκειται για ασυζητητί «εντολές», που δεν επιδέχονται κουβέντας, αλλά μόνο εφαρμογής. Οι αντιδράσεις έντονες και το μόνο που περιμένουμε είναι η αντίδραση των κυβερνήσεων εκτός γαλλογερμανικού άξονα και αρκετών από τις πρώην ανατολικές χώρες.  Δύσκολο εγχείρημα, αλλά πρέπει να το υποστούμε, διαφορετικά δεν αυγατίζει το μέλλον της ΕΕ.

Την Παρασκευή 8/11/24 είναι σε εξέλιξη στη Βουδαπέστη μια  σημαντική συνάντηση κορυφής, αφού η Ουγγαρία ασκεί την προεδρία της ΕΕ αυτό το εξάμηνο. Σημαντική σύνοδος κορυφής, αν αναλογιστεί κανείς ότι έλαβε χώρα την επαύριο της νίκης του προέδρου των ΗΠΑ Τραμπ, που θα εγκατασταθεί στο Λευκό Οίκο μετά από περίπου 2 μήνες. Ενός προέδρου που είναι γνωστό ότι το σλόγκαν «Πρώτα η Αμερική» δεν προοιωνίζει τίποτα το θετικό στην Ευρώπη. Και η συγκυρία – την οποία δεν πρέπει να ξεχνούμε μας διδάσκει ότι, η έκθεση του πρώην κεντρικού τραπεζίτη και πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας Μάριο Ντράγκι, κάνει λόγο για άμεσες επενδύσεις για τη βελτίωση της παραγωγικότητας και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, περίπου 800 δισ. ευρώ τον χρόνο. Μια βελτίωση παραγωγικότητας που αφορά τους παραγωγικούς τομείς όπως η βιομηχανία και η γεωργία. Και μια ανταγωνιστικότητα που στηρίζεται σε εξειδικευμένους κανόνες και δεν επιτρέπεται να εισάγονται για παράδειγμα, αγροτικά προϊόντα στην ΕΕ που δεν υπόκεινται σε κανόνες που ισχύουν για τους Ευρωπαίους αγρότες.

Δυο παρατηρήσεις πρέπει να γίνουν άμεσα κατανοητές για το θέμα αυτό:

Η μια παρατήρηση αφορά στο ότι την εποχή που η Ευρώπη καλείται να επενδύσει 800 δισ. ευρώ τον χρόνο, οι ΗΠΑ επενδύουν  κατά διψήφιο αριθμό τρισεκατομμυρίων ευρώ, διευρύνοντας το χάσμα παραγωγικότητας, για να αντιμετωπίσουν την κινεζική προοπτική.  Στο προηγούμενο σημείωμά μας θίξαμε ακριβώς το σημείο αυτό.

Η άλλη παρατήρηση αφορά στο ότι η πρόεδρος της Κομισιόν, προφανώς κατ επιταγή του άξονα Παρίσι-Βερολίνο, στρεβλώνουν για μια φορά ακόμη τον κανόνα και εννοούν ότι η αύξηση της παραγωγικότητας μπορεί να γίνει μόνο με τη βιομηχανική ανάπτυξη του κλάδου της  πολεμικής βιομηχανίας, για να αντιμετωπίσουν την αρκούδα που ακούει στο όνομα της Ρωσίας.

Σε αυτόν τον καμβά καλούμαστε να αναπτύξουμε τι μέλει γενέσθαι, και όμως με τη συμπλήρωση μιας έντονης πολιτικής και υπαρξιακής ευρωπαϊκής κρίσης, που φαίνεται πλέον ανοικτά ολοένα και περισσότερο. Ο άξονας Παρίσι – Βερολίνο καταρρέει και μετά το φιάσκο των πρόωρων εκλογών Μακρόν έρχεται τώρα η γερμανική κατάρρευση που βέβαια εδώ μάλλον δε θα ξανακούσουμε νεώτερα για τον καγκελάριο Σόλτζ.

Στη σύνοδο κορυφής των δυο ημερών στη Βουδαπέστη οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων κατέβαλαν προσπάθειες να δείξουν ότι συμφωνούν για μια παραγωγικότητα ωραιοποιημένη, χωρίς περιεχόμενο ή με περιορισμένη προοπτική, όπως αναφέρει το EURACTIV

Σχετικά με το «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» της ΕΕ στη Βουδαπέστη την Παρασκευή (8 Νοεμβρίου), αναμένεται ένα αποδυναμωμένο «μέλει γενέσθαι», πράγμα που αντικαθρεπτίζει την πραγματική κρίση στο εσωτερικό της ΕΕ. Έτσι, μάλλον πρέπει να αναμείνουμε ένα  ανακοινωθέν που απλά καλεί  τα κράτη μέλη να λάβουν «αποφασιστικά βήματα» – τα οποία δεν είναι λεπτομερή – προς μεγαλύτερη ολοκλήρωση των κεφαλαιαγορών και των τραπεζών έως το 2026. Και πρέπει να σημειώσουμε ότι παρά τις διαφορές που γνωρίζουμε για τον Ούγγρο πρόεδρο, Όρμπαν, λόγω των ειδικών σχέσεών του με τον Πούτιν, φαίνεται ότι η διπλωματία του έθεσε ως βασική προτεραιότητα την επίτευξη μιας «συμφωνίας ανταγωνιστικότητας», όμως αυτό οδήγησε τις προσπάθειες των κρατών μελών να μετριάσουν το αρχικό κείμενο σε κάτι πιο πολιτικά εφικτό.

Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε ότι οδεύουμε προς δυσκολίες και δυσχέρειες, ανυπολόγιστης αξίας, δεδομένου ότι εδώ πληρώνονται τα λάθη που διαπράττουν οι έχοντες και κατέχοντες την εξουσία.

Την περίοδο αυτή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο οργανώνει ακροάσεις των νέων επιτρόπων,  προκειμένου να δώσουν το πράσινο φως στους νέους αξιωματούχους, εφ όσον θα πείσουν το ακροατήριό τους ότι ξέρουν τι τους γίνεται. Και ο καθένας αναλαμβάνει το ρόλο του.

Η διαδικασία, καθ όλα άψογη και επιβεβλημένη κατά τα ειωθότα, σε κάθε δημοκρατική σκηνή, στη δική μας περίπτωση πρόκειται για έναν εμπαιγμό από τους πιο σπάνιους που συναντά κανείς στη διερεύνηση του δημοκρατικού πολιτεύματος που αφορά!

Έναν εμπαιγμό  που δείχνει ελάχιστο σεβασμό  στους σκεπτόμενους δημοκράτες της Ευρώπης, αφού το περιεχόμενο της δουλειάς του κάθε επιτρόπου είναι προκαθορισμένο μέχρι και την τελεία του κειμένου που θα υπογράψει. Πρόκειται για καλοπληρωμένους ευνουχισμένους αξιωματούχους, οι οποίοι παίρνουν πομπώδες ύφος και διαλαλούν τα όσα τους έχει επιτρέψει να μάθουν οι προσωπικές επιστολές ανάθεσης καθηκόντων. Διότι ο κάθε υποψήφιος έχει λάβει από τις 17 Σεπτεμβρίου μια επιστολή ως «ανάθεση καθηκόντων» και ούτε λίγο ούτε πολύ του υπαγορεύει τι θα κάνει τις πρώτες 100 μέρες της επιτροπικής θητείας του και τι θα αναπτύξει και σε συνεργασία με ποιους τα υπόλοιπα χρόνια της νέας του θητείας.  Και αυτό θα μπορούσε να είναι κατανοητό, μέχρις ένα βαθμό, εκείνο που δεν μπορώ να  χωνέψω είναι ότι διαβάζοντας διεξοδικά τις 7σέλιδες προσωπικές επιστολές (δημόσια έγγραφα είναι) κατέληξα σε ένα δυστυχώς προφανές συμπέρασμα: αν δεν αντιδράσουν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων μπαίνουν τίτλοι τέλους  στην ΕΕ, τουλάχιστον όπως την είδαμε και τη γνωρίσαμε εμείς οι Έλληνες τα τελευταία 45 χρόνια. Πρόκειται για την πλέον προηγμένη και οριστική «απορρύθμιση» ενός στέρεου συστήματος πάνω στο οποίο στηρίχθηκε οι Ρόμπερτ Σούμαν και Ζαν Μονέ όταν διακήρυτταν την  έναρξη της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με τη Συνθήκη άνθρακα και χάλυβα της Γαλλίας και της Γερμανίας υπό μια ενιαία δομή. Που ακολούθησε ως γνωστόν την ίδρυση της Κοινής Αγοράς που μετά από σειρά γεγονότων και προωθημένων μετονομασιών κατέληξαν στη σημερινή μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στα χέρια μας είναι να μην πούμε «Καληνύχτα Ευρωπαϊκή Ένωση».