Στο πλαίσιο του εγκεκριμένου ευρωπαϊκού προγράμματος Erasmus+ΚΑ122 με τίτλο «Once upon a time…. Storytelling from Homer to A.I.», που υλοποιείται από το Πειραματικό ΓΕ.Λ. Ρεθύμνου Πανεπιστημίου Κρήτης, οι εκπαιδευτικοί Μαρία Πολάκη και Μαριέτα Παπουτσή, φιλόλογοι, συμμετείχαν σε επιμορφωτικό σεμινάριο με τίτλο “Storytelling: Teaching through Art &Theater“, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Άμστερνταμ από τις 14 έως τις 19 Ιουλίου 2025, όπως ενημερώνει η Υπεύθυνη Επικοινωνίας του Προγράμματος, Κασσάνδρα Μπεϊκάκη.
Το σεμινάριο απευθυνόταν σε εκπαιδευτικούς από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και είχε ως στόχο να αναδείξει την αφήγηση ιστοριών μέσω της τέχνης και του θεάτρου ως ένα βασικό εκπαιδευτικό εργαλείο για την προώθηση της κριτικής σκέψης και την ενίσχυση των επικοινωνιακών δεξιοτήτων των μαθητών/τριών και των εκπαιδευτικών. Διοργανώθηκε από τον οργανισμό European Cultural Academy και φιλοξενήθηκε στον καλλιτεχνικό χώρο Losdok της πόλης του Άμστερνταμ.
Η εβδομάδα ξεκίνησε με γνωριμία επιμορφωτών/τριών και επιμορφούμενων μέσω ice-breaking δραστηριοτήτων και μια πρώτη επαφή με το θεωρητικό υπόβαθρο του προγράμματος και τη σύνδεση της Τέχνης με το Storytelling. Το εργαστήριο της πρώτης ημέρας εστίασε στην ενίσχυση της δημιουργικότητας και στην καλλιέργεια της αναστοχαστικής σκέψης μέσα από παιδαγωγικές δραστηριότητες που μπορούν να εφαρμοστούν στη σχολική πραγματικότητα. Δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη βιωματική προσέγγιση της λεγόμενης θεωρίας Αrtful thinking, που περιλαμβάνει συγκεκριμένα βήματα για την ενσωμάτωση της τέχνης στη σχολική πραγματικότητα.
Η επόμενη ημέρα ήταν αφιερωμένη στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Stedelijk Museum), όπου επιμορφωτές/τριες και επιμορφούμενοι/ες συναντήθηκαν για μια «συνεδρία αργής παρατήρησης» (slow-lookingsession). Αξιοποιήθηκαν πρωτότυπα έργα τέχνης σπουδαίων καλλιτεχνών (Monet, Picasso, Kandinsky κ.ά.), προκειμένου να εφαρμοστεί βιωματικά η διαδρομή εξερεύνησης έργων τέχνης (see-think-wonder: questioning & investigating), που οδηγεί στην ερμηνεία τους μέσω της ενσυναίσθησης. Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργήθηκαν οι δεξιότητες παρατήρησης, ερμηνείας και κριτικής σκέψης, απαραίτητες για τη σύγχρονη εκπαίδευση.
Η τρίτη ημέρα επικεντρώθηκε στην αφήγηση ιστοριών (storytelling) και συγκεκριμένα στα στοιχεία που συνιστούν μια καλή ιστορία. Οι επιμορφούμενοι/ες είχαν την ευκαιρία να επεξεργαστούν ενδιαφέρουσες ιστορίες και να εξαγάγουν συμπεράσματα σχετικά με τη δομή, τις λεπτομέρειες, τον τρόπο αφήγησης και τα εκπεμπόμενα μηνύματα. Μέσα από την υλοποίηση βιωματικών εργαστηρίων οι παραπάνω έννοιες εφαρμόστηκαν στην πράξη, γεγονός που λειτούργησε ως χρήσιμο εργαλείο για τη μελλοντική εφαρμογή τους στη σχολική πραγματικότητα.
Την τέταρτη ημέρα οι επιμορφούμενοι/ες επέλεξαν ένα έργο τέχνης από την επίσκεψή τους στο Stedelijk Museum, το οποίο αξιοποίησαν με βάση την καθοδήγηση του επιμορφωτή τους, ώστε να καταλήξουν στο χτίσιμο και την παρουσίαση μιας δικής τους προσωπικής ιστορίας. Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στον λεγόμενο κανόνα της επικοινωνίας 7-38-55 που αφορά στην κατανόηση ενός μηνύματος/μιας ιστορίας: όταν επικοινωνούμε συναισθήματα ή στάσεις, η κατανόηση του μηνύματος βασίζεται κατά 7% στις λέξεις (το περιεχόμενο της ομιλίας), 38% στον τόνο της φωνής (πώς λέγεται κάτι) και 55% στη γλώσσα του σώματος (εκφράσεις προσώπου, στάση σώματος, κινήσεις), κάτι το οποίο οι συμμετέχοντες/ουσες εκπαιδευτικοί κλήθηκαν να εφαρμόσουν κατά την αφήγηση της ιστορίας τους.
Οι δύο τελευταίες μέρες του προγράμματος αφορούσαν εκπαιδευτικές επισκέψεις στο Κρατικό Μουσείο της Ολλανδίας (Rijks museum) και στο Μουσείο Φωτογραφίας Huis Marseille, όπου οι επιμορφούμενοι/ες ήρθαν σε επαφή με εμβληματικά έργα τέχνης, συνδέοντας τις πρόσφατα αποκτηθείσες γνώσεις για την αφήγηση ιστοριών με την καλλιτεχνική ιστορία της πόλης. Οι δραστηριότητες του προγράμματος ολοκληρώθηκαν με αναστοχασμό, ανατροφοδότηση μεταξύ επιμορφωτών/τριών και επιμορφούμενων και απονομή των πιστοποιητικών συμμετοχής.
Η κ.Μπεϊκάκη συμπληρώνει: «Το συγκεκριμένο επιμορφωτικό πρόγραμμα έδωσε τη δυνατότητα σε όλους/ες να συνειδητοποιήσουν ότι η Τέχνη υπάρχει παντού γύρω μας και ανήκει σε όλους/ες, λειτουργώντας ως γέφυρα για την ενσυναίσθηση, την κατανόηση διαφορετικών πολιτισμών και την καλλιέργεια της αισθητικής. Μέσα από την τέχνη, οι μαθητές/τριες ανακαλύπτουν νέους τρόπους να λένε ιστορίες, να εκφράζουν συναισθήματα και να αναστοχάζονται πάνω στον εαυτό τους και τον κόσμο. Είναι ένα μέσο έκφρασης προσβάσιμο σε κάθε μαθητή/τρια και κάθε εκπαιδευτικό, ανεξαρτήτως υποβάθρου ή εμπειρίας, γι’ αυτό και η αξιοποίησή της στο σχολικό περιβάλλον κρίνεται πολύτιμη και απαραίτητη».
