• Η παράδοση της Αγάπης στην ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΣΤΙΑ συνεχίζεται
Θύματα κάθε πολέμου κυρίως τα παιδιά Βλέπουμε και πρόσφατα εικόνες φρίκης από τη Γάζα, παιδιά αποσκελετωμένα που ζητούν την αγάπη μας.
Ο τελευταίος πόλεμος δοκίμασε ανελέητα και τα παιδιά του Ρεθύμνου. Πρώτα η σχολή Ασωμάτων και μετά το Ορφανοτροφείο σκέπασαν ταλαιπωρημένα πλασματάκια, ορφανά κυρίως.
Και μετά τον πόλεμο η σκληρή φτώχεια γέμισε άγχος επιβίωσης πολλές οικογένειες και μάλιστα πολύτεκνες.
Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν επιδόματα ούτε καν στήριξη από την πολιτεία. Υπήρχαν όμως άνθρωποι με όραμα που ήθελαν να βλέπουν πέρα από το καθήκον της φιλανθρωπίας. Άνθρωποι που σέβονταν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όπως ο παπα Γιάννης Πίτερης.
Συνεχίζοντας τα γυρίσματα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στη ζωή και το έργο του μας καθηλώνει κάθε φορά η διήγηση κάποιου που ωφελήθηκε από τη δομή αυτή. Και πόσοι δεν είναι αυτοί Άνθρωποι που σήμερα κοσμούν την επιστήμη, την εκπαίδευση, την κοινωνική ζωή. Κάποτε όμως οι συνθήκες σκληρές και απάνθρωπες τους στερούσαν πέρα από το καθημερινό κάθε όνειρο για περαιτέρω εξέλιξη.
Ο παπα Γιάννης όμως με τους υπέροχους συνεργάτες του έπαιρναν παιδιά οικογενειών που χρειάζονταν στήριξη και πέρα από φαγητό και οικογενειακή θαλπωρή τα ενθάρρυναν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.
Για τη σημαντικότητα της ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΣΤΕΓΗΣ όπως ονομαζόταν η σπουδαία αυτή κοινωνική δομή αναφέρει ο μεγάλος χρονογράφος της εποχής του Κώστας Μαμαλάκης.
«Σ’ ένα έργο που τείνει να γίνει γιγάντιο, αν λάβουμε υπ’ όψη μας πως ξεκίνησε και τις ευεργετικές επιπτώσεις του στο Ρέθεμνος και την ενδοχώρα του, θα αναφερθούμε σήμερα.
Και σ’ ένα φλογισμένο ιεραποστολικό ράσο, που θυμίζει τη δράση του την κοινωνική, όταν το γένος ήταν σκλαβωμένο.
Στην «Παιδική Στέγη» και τον Παπα Γιάννη Πίτερη.
Εμπνευστής και θεμελιωτής της «Παιδικής Στέγης» ιθύνων νους και ψυχή της τώρα, πάθος σκοπός του βίου του έχει γίνει, που λειτουργεί άψογα και παρέχει σε πάνω από 300 αγόρια και κορίτσια στέγη, τροφή και χριστιανική αγωγή.
Ένας φωτισμένος λειτουργός του Υψίστου με εμπνεύσεις δημιουργικές, μόρφωση, μελετηρός ώστε είναι ενήμερος σε όλα τα σύγχρονα προβλήματα παιδαγωγικής και ψυχολογίας, ακάματη εργατικότητα, ποιμαντορική ικανότητα, χριστιανική αγάπη και αγιότητα. Τυχερές οι κοινωνίες που έχουν τέτοιες ηθικές προσωπικότητες και παράγοντες προόδου στους κόλπους των.
Ο παπα Γιάννης Πίττερης συνέλαβε ένα τολμηρό σχέδιο. Το εκμυστηρεύτηκε σ’ έναν άνθρωπο που βαθιά εκτιμούσε. Είπαν «στ’ όνομα του Θεού» και ξεκίνησαν οι δυο τους, χωρίς πεντάρα, χωρίς σίγουρη προοπτική, να κυνηγήσουν μια ωραία χίμαιρα. Συνάντησαν εμπόδια, δυσκολίες ανυπέρβλητες, ετράβηξαν πολλά. Χτύπησαν πολλές πόρτες. Η πρώτη πόρτα ήταν το Δεσποτικό που χτύπησαν. Άνοιξε πρόθυμα κι έδωσε την εισφορά του ο Μητροπολίτης Αθανάσιος. Ύστερα ο παπα Γιάννης άρχισε να περιοδεύει «αποστολικά» τα χωριά, προπαγανδίζοντας την ωραία ιδέα.
Και μάζευε σ’ ένα ασκί λάδι, αποδεχόμενος και τον οβολό του φτωχού, το υστέρημα της χήρας, ας ήταν και μια κούπα λαδάκι.
Ξεκίνησαν με πίστη ακράδαντη στην ιδέα και θέληση σιδερένια αυτοί οι δυο άνθρωποι και στο τέλος η χίμαιρα αυτή έγινε πραγματικότητα. Ιδρύθηκε, εστερεώθηκε η «Παιδική Στέγη».
Ο παπα Γιάννης Πίτερης και ο Κώστας Αντωνάκης, ο «στιβαρός βραχίονάς μου» όπως τον αποκαλούσε ο Παπα Γιάννης ήταν αυτοί οι άνθρωποι.
Νομικός σύμβουλος της «Παιδικής Στέγης» ο Αντωνάκης παραστέκει ολόψυχα σε όλα της τα ζητήματα.
Πάνω από 300 αγόρια και κορίτσια έχουν εξασφαλίσει στέγη και τροφή».
Δεν έλειπαν όμως τα προβλήματα. Και αναφέρει στη συνέχεια ο Κώστας Μαμαλάκης:
«Δεν υπήρχαν χρήματα κι ήταν Σάββατο.
Εκείνη τη μέρα είδα στο γραφείο κίνηση, εργάτες που δουλεύουν για τις προκαταρκτικές εργασίες ανέγερσης των νέων κτιρίων να περιμένουν πληρωμή και την ευγενέστατη σύμβουλο της «Παιδικής Στέγης» κυρία Μαρία Λιονή μαζί με τον παπα Γιάννη.
Δεν υπήρχαν εκείνη τη στιγμή χρήματα να πληρωθούν τα δεδουλευμένα δύο εβδομάδων ημερομίσθια. Κι ήταν Σάββατο.
Τα προβλήματα και οι ανάγκες των εργατών τα βάσανά των -είχαν κι αρρώστους δύο με τρεις στα σπίτια τους- είναι φυσικό να μην τους αφήνουν περιθώρια να σκεφθούν τον ιερό σκοπό της «παιδικής στέγης». Κι όμως μόλις αντιλήφθηκαν την ειλικρινή λύπη του παπα Γιάννη, όλοι τους με συγκινητική προθυμία άρχισαν να τον παρηγορούν αυτοί, ότι θα τα βολέψουν με βερεσέ.
Ο ιερέας είχε γίνει κατάχλομος από τη στενοχώρια του.
– Όχι παιδιά θα σας δώσω ότι έχω πάνω μου και θα τρέξω να βρω λεφτά. Ποιοι έχουν αρρώστους; Ποιοι έχουν ανάγκη;
Τρεις τέσσερις με τα πολλά ομολογήσανε ότι είναι σε δύσκολη θέση. Οι άλλοι συναγωνιζόντουσαν ποιος να πρωτοαποποιηθεί την προσφορά του Παπα-Γιάννη. Η σκηνή με γέμισε συγκίνηση και θαυμασμό!
Αθάνατο Κρητικό φιλότιμο! Ευαίσθητη εργατιά του Ρεθέμνου!
Και τον ιερό σκοπό της Στέγης συλλογάσαι. Και τον παπα Γιάννη ευλαβείσαι».
Κι όμως μια φωτεινή προσωπικότητα έδωσε λύσεις στο μεγάλο αυτό πρόβλημα. Η Βιργινία Τσουδερού.
Αναφέρει σε επόμενο σημείωμά του ο Κώστας Μαμαλάκης.
«Μια κυρία με έντονη προσωπικότητα η διακεκριμένη Δημοσιολόγος Βιργινία Τσουδερού-Παπαδάτου, με το καθαρό και γόνιμο «Τσουδέρειο» μυαλό της, συνέλαβε, μελέτησε και έθεσε σε εφαρμογή ένα καταπληκτικό σχέδιο, που δίδει προεκτάσεις στο έργο της «Παιδικής Στέγης» που ονειρευόμαστε.
Και το αποτέλεσμα είναι να έχουν ήδη αρχίσει οι εργασίες για τη δημιουργία ενός έργου τεράστιου, με επιπτώσεις σωστικές για την άπορη «μαθητιώσα νεολαία» και το Ρέθεμνος.
Η κ. Τσουδερού έχει θέσει στην υπηρεσία της «Στέγης» όλη τη δραστηριότητά της, όλες τις γνώσεις της.
Το σπουδαιότερο δε από όλα είναι ότι με το ορθολογιστικά οργανωμένο σχέδιό της, η Παιδική Στέγη, θα έχει Οικονομική αυτάρκεια στο εγγύς μέλλον. Τα υπό ανέγερση κτίριά της θα στεγάζουν τα καλοκαίρια ξένους φοιτητές.
«Μ’ ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια». Γιατί θα τονώνεται και η τουριστική κίνηση και θα είναι και ένα μόνιμο μέσο προβολής του Ρεθέμνου-τουριστικής προπαγάνδας του.
Για το σκοπό αυτό εξασφάλισε τη γενναία συνδρομή της ΧΕΝ, του Οργανισμού Τουρισμού και την τεχνική βοήθεια του στρατού.
Συνεπίκουρος και ο Σύλλογος των εν Αθήναις Ρεθυμνίων το «Αρκάδι».
Ο παπα Γιάννης όμως χάρις στην πίστη του συνέχιζε το θεάρεστο έργο του που μόνο προβλήματα με δύσκολη λύση του δημιουργούσε Η Θεία Πρόνοια όμως ποτέ δεν τον εγκατέλειψε. Χαρακτηριστικό το παρακάτω δημοσίευμά του που διαχέεται από τη γοητεία της τόσο γλαφυρής πένας του
Ανέλπιστο δώρο
«Πέρασε το πρωί από τη Στέγη μας ο άξιος Ρεθεμνιώτης Γεώργιος Βογιατζάκης. «Θέλω να δω τη Στέγη» λέγει.
Είχε μαζί του τον ξεχωριστό επίσης και πνευματικό Ρεθεμνιώτη κ. Νίκο Ανδρουλιδάκη. «Την Στέγη θέλομε να δούμε», είπε κι αυτός.
Εμείς αλήθεια έπρεπε να νοιώσουμε από αυτήν την επίσκεψη το χτυποκάρδι που νοιώθει εκείνος που χρωστάει, όταν τον επισκέπτεται ο δανειστής του και μάλιστα το χτυποκάρδι, εκείνου που χρωστά πολλά και δεν ημπορεί να τα πληρώσει. 65.000 χρωστούμε στον Κύριο Βογιατζάκη, μας τα δάνεισε για την αγορά του Οικοπέδου, νοιώθουμε ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο, μα και ντροπή τώρα που τον αντικρίσαμε, την ντροπή που νοιώθει εκείνος που δεν φάνηκε συνεπής στις υποχρεώσεις του, όταν…ένας λόγος, ένα χαμόγελό μας έβγαλε από την απορία, έλυσε το μυστήριο.
Μου χρωστάτε 65.000 δραχμές. Σας τις χαρίζω. Αλήθεια μάντεψε όπως ο Χριστός τις σκέψεις των μαθητών του «Τι διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών;» τι σκέπτεστε τα χρήματα; Εγώ σας τα χαρίζω και χωρίς εμείς να έχωμεν πει τίποτα σχετικόν και συνεχίζει:
«Θα προσφέρω τόσο όσα χρειάζεται να γίνει το Αναγνωστήριον της Στέγης σ’ένα από αυτά τα οικήματα του Οίκου Νεότητος, εις μνήμην των Γονέων μου και ο εγγονός μου κ. Ραφαήλ δραχ. 5.000- για τη λειτουργία της Παιδικής Στέγης»
Μετά από αυτό ο παπα Γιάννης που ήθελε να μάθει στα παιδιά την υποχρέωση να αναγνωρίζουν μια ευεργεσία και να πράττουν με έργα καρδιάς επισκέφθηκε με τη σειρά το τον Βογιατζάκη στο ΞΕΝΙΑ που είχε καταλύσει κι εκεί μια φιλοξενούμενη της δομής πρόσφερε μια ανθοδέσμη στον ευεργέτη τους λέγοντας:
«Σεβαστέ μας Κύριε Βογιατζάκη.
Με τη χαρά και τη συγκίνησι που νοιώθουμε στο πέρασμα σας από τον τόπο μας, σας προσφέρουμε λίγα λουλούδια μαζί με την αγάπη μας.
Πάντοτε πρέπει με λουλούδια να στρώνωμε τον δρόμο σας και πρέπει η αγάπη μας και η προσοχή μας να σας συνοδεύη παντού. Είσθε για μας και Πατέρας και Προστάτης και Αδελφός .
Θα σας ενθυμούμεθα στην αγάπη και στην προσευχή και ο καλός Θεός να σας χαρίζει υγείαν και να κατευθύνη τα βήματά σας για το συμφέρον όλων μας»
Αφάνταστα συγκινημένος ,γράφει στη συνέχεια ο παπα Γιάννης, ο ευγενής ευεργέτης του Ρεθύμνου , πήρε στα χέρια του τα λουλούδια με πραγματική ευλάβεια σαν κάτι που του το προσφέρει η γή που τόσο αγάπησε, που το άρωμά της, η νοσταλγία της, δεν τον αφήνει να ησυχάσει.
Νοιώσαμε και μείς με τη σειρά μας τόση συγκίνηση, ποιόν να ευχαριστήσωμεν, τον Θεόν πρώτον που έστειλεν τον ευγενή δωρητήν και τον κατευθύνη, ώστε να προσφέρει στον τόπο του, που και τόση ανάγκη έχει και τόσο πόθο να θέλη να ζήσει, να σταθεί ψηλά, να γίνει άξιος και της Ιστορίας του.
Φύγαμε από το Ξενία με τόση χαρά και αγάπη, θα θέλαμε μονάχα να μπορούσαμε να προσφέραμε κάτι πιο πολύ από τα λουλούδια, πιο πάνω από τα δάκρυα, πιο πολύ από τη καρδιά μας, κάτι να είναι ίσο με την ψυχή και με του Θεού την ευλογία και το Άγιόν Του, θέλημα….».
Όσο για τα αισθήματα των παιδιών που φιλοξενήθηκαν στη ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΤΕΓΗ μας είπε σχετικά ο εκλεκτός εκπαιδευτικός κ. Ανδρέας Ταξάκης πρώην διευθυντής Β/θμιας επαίδευσης:
«Στην Παιδική Στέγη βρήκαμε στοργή, αγάπη, θαλπωρή. Οι πολύ σημαντικοί άνθρωποι που εργάζονταν στη στέγη μας τα έδωσαν όλα αυτά απλόχερα. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Οι εργαζόμενοι στη Στέγη ήταν οι γονείς μας, οι κηδεμόνες μας που ενδιαφέρονταν για την πρόοδο, αλλά και το σημαντικότερο να γίνουμε άνθρωποι, να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας γιατί αυτό ξεχωρίζει τους ανθρώπους. Από την εργασιακή πορεία στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα όλων που είχαν φοιτήσει και είχαν περάσει από την Παιδική Στέγη ο Άγιος Νικόλαος αποδεικνύεται ότι η απλή αυτή Παιδική Στέγη κατάφερε να βγάλει ανθρώπους να βοηθάνε τους συνανθρώπους τους και να μπαίνουν στα παπούτσια του άλλου. Πρέπει ν’ αναφέρω εδώ ότι ο παπά Γιάννης ενδιαφερόταν πολύ για την επιτυχία των τελειόφοιτων σε σχολές και πανεπιστήμια και γι’ αυτό γινόταν φροντιστηριακή στήριξη στο τότε φροντιστήριο του αείμνηστου Δημήτρη Χαλκιαδάκη με ειδικές τιμές. Επιπλέον οφείλω να πω ότι ο αείμνηστος Πίτερης ενδιαφερόταν και στη συνέχεια της αποφοίτησης από το γυμνάσιο».
Παιδική εστία Κυρίας των Αγγέλων
Μνημονεύοντας το έργο της ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΣΤΕΓΗΣ δεν μπορούμε να παραλείψουμε ένα ακόμα θεάρεστο έργο που ήταν και είναι η ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΣΤΙΑ της Κυρίας των Αγγέλων.
Η δομή αυτή δημιουργήθηκε από τον εφημέριο Μύρωνα Παπαδάκη της ιστορικής οικογενείας, αδελφού των Κωστή Παπαδάκη, Μαρίας Χουρδάκη, Μιχαήλ Μυρ. Παπαδάκι το 1963.
Εξυπηρετούσε παιδιά από 6-12 χρόνων παρέχοντάς τους το καθημερινό φαγητό σε ένα οικογενειακό περιβάλλον.
Αρχικά εύρισκαν εκεί φαγητό τα Ρεθεμνιωτόπουλα της παλιάς πόλης που περνούσαν δύσκολα λόγω οικονομικής αδυναμίας και μετά ήρθε η σειρά των πάσης φύσεως προσφυγόπουλων και μεταναστών να βρουν εκεί αγάπη και φιλοξενία.
Τον πατέρα Μύρωνα δεν τον έφτασα. Θυμάμαι όμως με συγκίνηση τον παπά Γιάννη Κυριακάκη να πηγαινοέρχεται στο φούρνο της γειτονιάς κουβαλώντας ταψιά με φαγητό για να προλάβει και να βρουν σχολάζοντας τα παιδιά ζεστό φαγητό στο τραπέζι της εστίας με την πρεσβυτέρα του πολύτιμη βοηθό.
Είχε γράψει για τον παπά Γιάννη Κυριακάκη σαν νεκρολογία ο αείμνηστος συνεργάτης μας Κώστας Πετρίδης.
«Από τις στήλες των «Ρ.Ν.» του Σαββατοκύριακου που μας πέρασε, έμαθα την αποδήμηση από τη ζωή και τα ιερά του καθήκοντα του παπά-Γιάννη Κυριακάκη. Τα παιδικά συσσίτια και γενικά η διαδρομή του σεπτού ιερέα στην περιοχή της παλιάς πόλης και της «Μικρής Παναγίας», της ιστορικής εκκλησίας που συνδέεται με το Ρέθυμνο και τους αγώνες για την ελευθερία και την πίστη του λαού μας.
Από την πρώτη στιγμή που γνώρισα τον παπά-Γιάννη, στην πρόθεσή μου να συμβάλλω στην ενίσχυση των συσσιτίων για παιδιά κατάλαβα ότι είχα απέναντί μου έναν ιερέα που τιμούσε την ιδιότητά του και ως ιερέα και ως ανθρώπου.
Άλλωστε οι πολίτες και οι πολίτισσες που εκκλησιάζονται στη «Μικρή Παναγία» δεν έπαυαν να εκφράζουν την εκτίμηση και το σεβασμό τους για τον παπά-Γιάννη που πάντα ήτανε φίλος και δάσκαλος και αρωγός σε κάθε ενορίτη και ενορίτισσα που είχε την ανάγκη της ιερής του σκέπης.
Ποτέ δεν άφηνε άρρωστο και ανήμπορο ή γέρο να πάει στην εκκλησία για να δεχθεί την ευλογία του ή την εξομολόγησή του, πήγαινε ο ίδιος στο σπίτι του.
Και τέλος πάντων πολλοί φίλοι κάτοικοι της παλιάς πόλης και ενορίτες της Μικρής Παναγίας μιλούσαν με σεβασμό και εκτίμηση για τον ιερέα τους.
Η όλη λειτουργία των παιδικών συσσιτίων που οφείλεται κύρια σ’ αυτόν γινόταν με οργάνωση και εργασία, που ο ίδιος επέβλεπε και ασκούσε το λογιστικό μέρος της με αποδείξεις και της τελευταίας δεκάρας που σ’ έψαχνε ακόμα και στο δρόμο ή όπου αλλού σύχναζες για να σου τις δώσει.
Ο Ιησούς ήταν πάντα πρότυπο για τον παπά-Γιάννη χωρίς καμιά από εκείνες τις εκδηλώσεις που πολλοί κάνουν επιδεικτικά από τους κοσμικούς και ιερείς.
Του έλεγα ότι το πρόσωπό του ήταν η πιο πειστική απόδειξη για τις συναλλαγές των παιδικών συσσιτίων, αυτός με ευχαριστούσε αλλά επέμενε στην τυπικότητα φορτικά.
Ας είναι το ταξίδι του όπως η καλή ζωή του με τιμή, ταπεινότητα και ουσιαστική χριστιανικότητα συμπεριφοράς.
Παπά μου πάντα μένεις στην καρδιά μου και θα μείνεις και μετά τη φυγή σου από τη ζωή.
Δε φτάνουν τα λόγια για σένα».
Κι είναι σήμερα ο πατήρ Ιωάννης Κλειδής που δίνει συνέχεια με τον δικό του ζήλο και άξιους συνεργάτες.
Στην Παιδική Εστία κανένας δεν κοίταξε ποτέ από τα παράθυρο ποιος χτυπά την πόρτα για να του ανοίξει αν του είναι συμπαθής. Οι πάντες εύρισκαν αγάπη και φροντίδα.
Καταθέτουμε όσα ζήσαμε και είδαμε. Παιδικά μάτια να φεγγοβολούν γύρω από τραπέζι αγάπης χωρίς κανένα να νοιώθει παρείσακτο, χωρίς κανένα να ντρέπεται που επιβιώνει από το συσσίτιο της ενορίας.
Ανάβουμε ευλαβικά κερί στη μνήμη τους και ευχόμαστε να επαναλαμβάνονται αυτές οι αναφορές στη ζωή και το έργο τους δίνοντας πρότυπα ζωής στους νέους μας που τόσο τα χρειάζονται.
