Έτσι, ξαφνικά!

Έτσι ξαφνικά ήρθε και «σειρά» μου! Η μεγάλη «περιπέτεια» ξεκίνησε λίγες ημέρες πριν να βγει το 2023 και χρειάστηκε ένας μήνας νοσηλείας προκειμένου να σταθεροποιηθεί η κατάσταση της υγείας μου και να μπω σε ένα πρόγραμμα νοσηλείας. Εσωτερική αιμορραγία, πνευμονική εμβολή, δύσκολες ημέρες και νύχτες, όπου έβλεπε πρόσωπα, πράγματα, χώρο μόνο ανάσκελα.

Με τη στήριξη της οικογένειάς μου –πραγματικά μοναδική- και του προσωπικού του ΠΑΓΝΗ, είμαι σε θέση να γράφω ετούτες τις αράδες και καταρχάς να ευχαριστήσω από καρδιάς όλο –μηδενός και μηδεμιάς εξαιρουμένου και εξαιρουμένης- ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό για τον απόλυτο επαγγελματισμό, αλλά κυρίως την ανθρωπιά και τη ζεστασιά που φροντίζουν τόσους ανθρώπους που βρίσκονται σε τόσο δύσκολη κατάσταση.

Υπηρετώντας κι εγώ από διοικητική θέση το Ε.Σ.Υ. νιώθω περαιτέρω ευθύνη, αλλά και μεγάλη ευθύνη καθότι αποτελεί τη μέγιστη κοινωνική κατάκτηση του τελευταίου μισού αιώνα. Για όποιον διαφωνεί, εκφράζω την ευχή και ελπίδα μου να μη χρειαστεί τις υπηρεσίες αυτού του Εθνικού Συστήματος Υγείας, γιατί τότε θα κατανοήσει τη σημασία του, αλλά και θα αναθεωρήσει ενδεχομένως τις όποιες ενστάσεις του, οι οποίες δυστυχώς είναι απότοκο της συστηματικής προσπάθειας αποδόμησης και υπονόμευσής του προκειμένου αυτό να «παραδοθεί» σε «φίλιες» δυνάμεις!

Ένας ολόκληρος μήνας δύσκολης νοσηλείας σε τέσσερις διαφορετικές κλινικές, με μεγαλύτερο χρόνο παραμονής την Ογκολογική Παθολογική Κλινική ενός Τριτοβάθμιου Νοσοκομείου. Θα ήταν πραγματικά άδικο να ξεχωρίσω όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που βρίσκονταν δίπλα μου είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, πάντα με καλή διάθεση, με έναν καλό λόγο. Άνθρωποι που δίνουν το 150% του εαυτού τους σε συνθήκες πραγματικά εξοντωτικές για το σώμα και το πνεύμα τους. Σε χώρους που στοιβάζονται ασθενείς και συνοδοί κυριολεκτικά σαν παστά ψάρια σε κονσέρβα, με μία(!!!) καθαρίστρια –μάλιστα εξάωρης εργασίας, συμβασιούχο- σε όλη την κλινική με τόσο βαριά και δύσκολα περιστατικά, όπου οι τουαλέτες των θαλάμων από το μεσημέρι κιόλας αποτελούν υγειονομική βόμβα. Οι τραυματιοφορείς –περί τους τριάντα σε όλο το Νοσοκομείο, δηλ. ούτε οι μισοί από όσους έπρεπε να εργάζονται- να τρέχουν πανικόβλητοι για να προλάβουν τις μεταφορές των ασθενών για εξετάσεις κλπ.

Εφημερίες το βράδυ ελάχιστων νοσηλευτών που δεν προλάβαιναν να καλύψουν τις ανάγκες, όλα τα παιδιά εξέφραζαν την απόγνωσή τους για τις τραγικές ελλείψεις προσωπικού, που αν δεν ζήσεις την καθημερινότητα του Νοσοκομείου δεν μπορείς να αντιληφθείς.

Θα μπορούσα να εκφράσω ξεχωριστά σε όλους και όλες ένα ξεχωριστό «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» και την ευγνωμοσύνη μου για όσα προσφέρουν. Οι άνθρωποι αυτοί αξίζουν της μεγαλύτερης αναγνώρισης και ανταμοιβής.

Ωστόσο το μεγάλο «δίδαγμα» αυτής της πολυήμερης εμπειρίας μου και με δεδομένες τις δύσκολες στιγμές που πέρασα στην Παθολογική Ογκολογική του ΠΑΓΝΗ, είναι ότι οποιαδήποτε περαιτέρω ενέργεια σε βάρος του Ε.Σ.Υ. αποτελεί εθνικό ΕΓΚΛΗΜΑ! Και για όσους δεν το κατανοούν εύχομαι από την καρδιά μου μη χρειαστεί να το κατανοήσουν.

Το Ε.Σ.Υ. είναι στα όρια του, για να μην πω ότι τα έχει υπερβεί. Είναι επιτακτική ανάγκη –όχι σήμερα, αλλά χθες- να στελεχωθεί με γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικό και βοηθητικό προσωπικό. Ας αφήσουν τις ανοησίες περί «εργολάβων» και «συνεργείων» και ας ασχοληθούν με τον πολίτη που υποφέρει. Καλές οι φρεγάτες και τα βομβαρδιστικά που ενισχύουμε την αμερικάνικη πολεμική βιομηχανία, παρέα πάντα με τη «φίλη και γείτονα», αλλά δώστε τα πάντα σε Υγεία (και Παιδεία). Χωρίς αυτά δεν υφίσταται «κράτος»…

ΥΓ. Οι άνθρωποι που ένα μήνα βρέθηκαν δίπλα μου χρήζουν πολλά περισσότερα από «μπαλκονάτα» χειροκροτήματα…

Θα είμαι ες αεί ευγνώμων για όλους αυτούς…