Το ποδόσφαιρο στο Ρέθυμνο βρίσκεται σε σημείο “μηδέν”. Με τη φράση αυτή, οι μη ειδήμονες θα σπεύσουν να κουνήσουν καταφατικά το κεφάλι τους ωστόσο, η έννοια που η συγκεκριμένη αθλητική στήλη θέλει να περάσει είναι ότι, τα πάντα βρίσκονται σε μία ευθεία όπου κανείς δεν είναι πάνω από κανέναν. Μετά από 7 χρόνια, το Ρέθυμνο δεν θα έχει κανέναν εκπρόσωπο στη Super League2 ή στη Γ’ Εθνική κατηγορία.
Ασφαλώς, στην Επισκοπή υπάρχει μια τεράστια εμπειρία, ασφαλώς στον Ρεθυμνιακό υπάρχει ο ενθουσιασμός της επιτυχίας του πρωταθλήματος και, προφανέστατα στον Άρη νιώθουν πετυχημένοι από τη στιγμή που μ’ ένα πολύ μικρό μπάτζετ και με χαμηλό προφίλ έφτασαν ως το τέλος χάνοντας τον τίτλο στην ισοβαθμία.
Ξεκάθαρα, η Δόξα Πλατανέ είχε μια ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια που τώρα, με την παρουσία του Νίκου Καραδάκη στον πάγκο και τη διοίκηση ακόμη πιο ισχυρή θα επιδιώξουν να σταθεροποιηθούν ψηλά όμως, τα ίδια όνειρα μπορεί να κάνει ακόμα και ο Τάλως (για τα δικά του δεδομένα) επιδιώκοντας να σταθεροποιηθεί στις μεσαίες θέσεις ή ο Ποσειδώνας που απέδειξε ότι δεν είναι ομάδα για play out.
Στον ΟΦΑ επίσης έχουν κάθε λόγο να δικαιώνονται από την υπομονή που έδειξαν αφού τα δικά τους παιδιά ήταν αυτά που κράτησαν πιο άνετα από ποτέ τα τελευταία 6 χρόνια την ομάδα στην κατηγορία.
Η νέα ΕΠΣΡ πρέπει να “σπάσει” την “καχυποψία”
Όλοι οι παραπάνω σύλλογοι -για τους δικούς τους λόγους ο καθένας- έχουν το δικαίωμα να αισθάνονται ότι ξεκινούν από ένα ή και δύο σκαλιά πιο ψηλά με σύγκριση τις περσινές τους οριοθετήσεις όμως, είναι της πάσι γνωστό ότι, φέτος έχουμε μία ποδοσφαιρική ισότητα. Ίσοι μεταξύ ίσων. Κανείς πάνω από τον οποιονδήποτε.
Παράλληλα, οι περισσότεροι διοικούντες, είτε έχουν παίξει πολλά χρόνια ποδόσφαιρο στην ομάδα της οποίας σήμερα διαχειρίζονται τα κοινά της, είτε γνωρίζουν καλά τα πεπραγμένα του ρεθεμνιώτικου ποδοσφαίρου για το πόσο έχει ταλαιπωρηθεί διοικητικά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό στοιχείο.
Οι “15′ ζήτησαν και παίρνουν εν τέλει το “οκ” για εκλογές. Τα άτομα που έχουν εκφράσει το ενδιαφέρον τους για να αναλάβουν τις τύχες του ποδοσφαίρου μας είναι, λίγο ως πολύ γνωστά (Δασκαλομαρκάκης, Κ. Ντόρμπαρη-Δεσποτοπούλου, Μ. Σταγάκης, Κ. Διαλεκτός αλλά και άλλοι που προτείνουν οι… διπλανοί τους).
Το στοίχημα της διενέργειας εκλογών το κέρδισαν λοιπόν οι ομάδες. Η κοινή τους στόχευση πέτυχε ως εδώ. Γνωρίζουμε όμως ως ποδοσφαιρικό Ρέθυμνο τί θέλουμε, τί επιζητούμε; Γνωρίζουμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε; Κι επίσης τί επιδιώκουμε σε τελική ανάλυση; Δύο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα; Μόνον αυτό;
Δεν θα πρέπει κάποια στιγμή μέσω της όποιας διοικητικής εκπροσώπησης στις εκλογές της ΕΠΟ να αποδώσουμε κι έναν ισχυρό λόγο ή αντίλογο στους υπόλοιπους εταίρους, έστω και με το ανάλογο ανάστημα που αυτή τη στιγμή έχουμε;
Κι έπειτα πάμε στα του οίκου μας… Μήπως θα πρέπει επιτέλους όλοι να γνωρίζουμε εξ αρχής το πότε θα ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή έναρξης και λήξης των πρωταθλημάτων μας;
Είναι δεδομένο ότι σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα, σχεδόν όλοι οι διοικούντες θα συμφωνήσουν. Μπορούμε επίσης να συμφωνήσουμε ότι όλοι αγαπάμε το ίδιο άθλημα, άρα θα πρέπει να προσδοκούμε στο καλύτερο του ποδοσφαιρικού Ρεθύμνου.
Το πρόβλημα όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο θα φτάσουμε στους παραπάνω στόχους. Η Ένωση ή η νέα διοίκηση της ΕΠΣΡ πρωτίστως θα πρέπει να αποκτήσει εξωστρέφεια και να αποβάλλει την κακοπιστία που δικαιολογημένα υπάρχει σε πολλές ομάδες. Και οι παράγοντες αυτών όμως θα πρέπει να δείξουν καλή πίστη παύοντας να είναι κακεντρεχείς και να δώσουν έναν χρόνο πίστωσης στη νέα διοίκηση. Και είμαστε σίγουροι ότι θα το πράξουν.
Άμεσα, κι επειδή οι υποχρεώσεις θα “τρέξουν”, η νέα ΕΠΣΡ οφείλει να βρει τρόπους να βοηθήσει τον πρωταθλητή Ρεθύμνου ή μάλλον να προστατεύσει από κάθε πιθανό κακό τον πρωταθλητή Ρεθύμνου, κάτι που φέτος δεν συνέβη.
Επίσης, δεν θα πρέπει από μόνοι τους οι παράγοντες να συσπειρώνονται για να βρουν ή να ψάξουν να βρουν το κοινό καλό του ποδοσφαίρου, όπως αναγκαστικά συνέβη το τελευταίο 10μηνο. Οφείλει η ίδια η Ένωση να δείχνει τον δρόμο της ομοψυχίας, της συσπείρωσης για μία ενιαία συνεργασία σε οποιοδήποτε επίπεδο (διοργάνωση αγώνων, τουρνουά ή την ανάδειξη τόπων και δράσεων μέσω κάποιων διοργανώσεων).
Οι ίδιες οι ομάδες να επιλέξουν τον πρωταθλητή
Το πλέον ιδεατό θα ήταν για παράδειγμα, να βρεθούν όλα τα σωματεία-μέλη της ΕΠΣΡ και να δουν ποιες ομάδες είναι πιο μπροστά σε οργανωτικό-αγωνιστικό επίπεδο για να τους προσφερθεί (εφόσον υπάρξει κοινή απόφαση βέβαια) ό,τι καλύτερο σε έμψυχο δυναμικό υπάρχει στον νομό προκειμένου να δημιουργηθεί μία ομάδα-πρότυπο που, όχι μόνο θα πάρει το πρωτάθλημα αλλά θα την κάνει αυτόματα φαβορί για να κερδίσει τα μπαράζ ανόδου. Αλήθεια, είμαστε σε θέση να φτάσουμε τόσο μακριά;
… Μάλλον σ’ αυτό το σημείο δεν θα συμφωνήσουν πολλοί παράγοντες. Όσοι πάλι συμφωνήσουν είναι βέβαιο ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών θα αποδεχθούν ότι “κάτι τέτοιο ακόμα κι εμείς να το ψηφίσουμε αποκλείεται να ακολουθηθεί από τους υπολοίπους”. Όχι φυσικά γιατί δεν είναι σωστό αλλά γιατί ενδόμυχα, άπαντες θα κοιτάξουν το συμφέρον του “σπιτιού” τους.
Στην περίπτωση αυτή μιλάμε ασφαλώς για… κοντόφθαλμα συμπεράσματα. Γιατί αν τα σωματεία-μέλη του Ρεθύμνου σε τελική ανάλυση επιλέξουν ποια ομάδα θα βγάλουν στον “αφρό”, όλες οι υπόλοιπες -στο μυαλό των ρομαντικών τουλάχιστον- θα έχουν να κομπάζουν για τα παιδιά τους που θα προοδεύουν (μπορούν να βρεθούν ασφαλιστικές φόρμουλες ανάμεσα στα σωματεία προκειμένου να διατηρούν τα δικαιώματα σ’ αυτά τα παιδιά), για το Ρέθυμνο που θα εισακούεται και θα διαφημίζεται και που όσο αυτή η “χριστή” ομάδα προοδεύει, θα προκύψει το “μπόνους” η ιστορία να επαναληφθεί για μία έτερη ομάδα που θα έρχεται από πίσω της με τα ανάλογα οφέλη (π.χ. μια ομάδα στη Super League2 και άλλη μία ή δύο στη Γ’ Εθνική).
Αυτός ο νομός αντέχει έναν πρωταθλητή
Σε διαφορετική περίπτωση, αν βαδίσουμε όπως σήμερα όπου αν η δυναμική (σε έμψυχο υλικό) διαμοιράζεται σε 5 και 6 συλλόγους, ανάλογη δυναμική χάνεται για τη μεγάλη προσπάθεια (μπαράζ ανόδου) που θα ακολουθηθεί.
Για όλα αυτά βέβαια, χρειάζεται σχέδιο, χρειάζεται συνεργασία, όχι πολύς χρόνος, χρειάζεται χώρος άθλησης αλλά και χώρος στην καρδιά του καθενός για το ότι μόνον έτσι μπορεί να υπάρξει πραγματική πρόοδος αποδεκτή από όλους. Γιατί εν τέλει, όλοι θα νιώθουν ότι συνέβαλλαν αποφασιστικά στο να φτάσει μία ομάδα σε ανώτερο επίπεδο.
Όλα τα παραπάνω είναι ένα κεφάλαιο πολύ μεγάλο. Σε όποιο άθλημα κι αν ψάξει κανείς αποδεικνύεται ότι δεν δεν θα μπορούσε να φτάσει πουθενά μόνος του… Το Ρέθυμνο είναι διασπασμένο σε μικρά και πιο μικρά ποδοσφαιρικά μεγέθη. Ας καταλάβουν -οι περισσότεροι το γνωρίζουν καλά βέβαια- ότι ως ερασιτεχνικά σωματεία οφείλουν να δημιουργούν, να πλάθουν ποδοσφαιριστές και να συμβάλλουν στην επιτυχία ενός ή περισσοτέρων. Αυτό συμβαίνει με τις ακαδημίες όπου πολλές κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση ή τουλάχιστον αυτή επιδιώκουν.
Εν κατακλείδι, ένας νομός των 75.000 κατοίκων δεν μπορεί να σηκώσει 3, 4 ή 5 πρωταθλητές. Ένας το μπορεί! Οι άλλοι οφείλουν να ακολουθήσουν αυτόν τον “έναν”. Αρκεί κι αυτός να μην σταθεί στην αυταρέσκειά του γιατί η επιτυχία του θα είναι πρόσκαιρη.
