Πρωί. Γλυκοχαράζει και στην πόλη ετούτη, τη στοργική μάνα κάποιων τυχερών, την άσπλαχνη μητριά άλλων άτυχων και τη σκληρή παραμάνα ορισμένων κακότυχων, η νέα μέρα. Τώρα μόλις ξύπνησα ή μάλλον με ξύπνησαν κάποιες από τις τελευταίες ρόδινες ηλιαχτίδες της φετινής χρονιάς που μπήκαν σαν απρόσκλητοι διαρρήχτες από τις γρίλιες του παραθύρου μου.
Ασυναίσθητα και αυθόρμητα, ξανακλείνω τα μάτια. Φεύγω από το δωμάτιο και το σπίτι. Φαντάζομαι, φίλοι μου, ότι βρίσκομαι στην απομόνωση μιας με βαριές ωσάν του Προμηθέα αλυσίδες για εκτελεστικά όργανα προστάτριας των νόμων των αρχόντων φυλακής ή έστω ενός λευκού απέξω και μαύρου εντός νοσοκομείου. Μόνη μου επαφή με τον έξω κόσμο ένα θαμπωμένο και κουρασμένο από τα χρόνια παράθυρο και για να μου επιτρέπει να δω έξω είναι να βγάλω τα έξω απ’ αυτό σκουριασμένα από τα δάκρυα όσων έχουν αντικρίσει κάγκελα.
Βλέπω, λοιπόν, έξω πολλά και πολλούς, όλα και όλους, χωρίς να με βλέπει και να με αντιλαμβάνεται κανείς, δίχως να με αγγίζει τίποτα.
Και παρατηρώ, καλοί μου άνθρωποι, για μια εισέτι φορά πως η μέγιστη αρχή, που με συνοδεύει παιδιόθεν και δεν πρόκειται να προδώσω ποτέ μου, παραμένει να σέβομαι και να τηρώ τις αρχές μου και να πατοκεφαλώ όσους αναδείχνονται μικρές αρχές (ο νοών νοείτω!) και τους ανάξιους (ο έχων μάτια να βλέπει!).
Και μετ’ από όσα βλέπω και εκείνα που ακούω έρχονται οι διαπιστώσεις. Έχω κοντά μου τις αρχές μου όχι ως παρωπίδες, όμως, αλλά, αγαπητό μου ανθρωπολόι, ως εφόδιο στο δύσκολο αγώνα για αντικειμενική θεώρηση και κρίση της πραγματικότητας.
Είναι επικίνδυνο για την πραγματικότητα την ίδια να βλέπουν πολλοί, από τις παρωπίδες που φορούν επηρεασμένοι, την ίδια πραγματικότητα ως κάτι διαφορετικό, εις έκαστος και άλλο.
Είναι επικίνδυνο για την διαφορετικότητα να εκδηλώνεται αστήρικτη, γιατί οι φορείς της έτσι δεν μπορούν να την υποστηρίξουν. Ταυτόχρονα, και η ίδια η διαφορετική άποψη ή στάση ζωής μπάζει και συνάμα έχει ευάλωτα ποδάρια, όταν, σεβαστή μου ανθρωπότητα, δεν βασίζεται σε γερά θεμέλια, αλλά είναι κύημα αντίδρασης στείρας και αντικοινωνικής ή είναι ο μόνος τρόπος επιβολής του δικαίου της γροθιάς των φαινομενικά δυνατών στους πιο αδύνατους κρίκους της κοινωνικής αλυσίδας.
Ο Χρόνος, που έρχεται όπως και εκείνος που φεύγει, είτε ως συγκεκριμένα ημερολογιακό έτος είτε ως καιρός και εποχή εν γένει, δεν είναι, καλοί μου άνθρωποι, υπόθεση και κτήμα μου, σου, του, της, σας, τους. Είναι όλων μας.
Και η διοίκηση και η διαχείρισή του απαιτούν σύνεση και προσοχή, γιατί, φίλοι μου, αφορούν σε βήματα μονάχα προς τα εμπρός χωρίς περιθώρια και δυνατότητα για πισωπάτημα…
Καλή χρονιά με υγεία για όλους και όλες!
