Δεν είναι το μολύβι μας εκείνο που θα υποδείξει στο νέο Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου πώς θα πολιτεύεται απέναντι στην κοινωνία στα χρόνια της θητείας του. Θα περιοριστεί να του ευχηθεί ψυχοσωματική υγεία και συν Θεώ πνευματική δύναμη ώστε να μπορεί να στηρίζει το πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού ανά πάσα στιγμή και ιδιαίτερα στις δύσκολες ημέρες που είναι γραφτό να έρθουν στη δημόσια ζωή μας.
Ταυτόχρονα, όμως, θα του προτρέψουμε να μας ακολουθήσει σε ένα ταξίδι στο Βυζάντιο. Στα βυζαντινά χρόνια ως κομμάτι της χριστιανικής ιστορίας συναντούμε σημαντικές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να σταθούν ως παραδείγματα για μίμηση από το νέο ιεράρχη.
Ας δούμε ενδεικτικά κάποιες εξ αυτών. Ο Μέγας Βασίλειος του 4ου αιώνα μ.Χ., για το λιτό και φιλάνθρωπο βίο του. Ο σύγχρονός του Γρηγόριος ο Θεολόγος, για το ήθος του. Ο λίγα χρόνια αργότερα Ιωάννης ο Χρυσόστομος, για τον έλεγχο της κοσμικής εξουσίας, την ελεημοσύνη των χαμηλών κοινωνικών τάξεων και τον πύρινο υπέρ της θρησκείας λόγο του. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος που έθεσε την εκκλησιαστική περιουσία στη διάθεση του αυτοκράτορα Ηρακλείου στους αντιπερσικούς πολέμους του 7ου αιώνα μ.Χ. Ο Φώτιος, που πατριάρχευσε στην Κωνσταντινούπολη, στο β μισό του 9ου αιώνα ο οποίος διακρίθηκε για την ευρυμάθειά του και το ιεραποστολικό του έργο. Τέλος, ο Πολύευκτος, ένας ακόμη πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, στον 10ο αιώνα, για την εγκράτεια, τη σεμνότητα και τη θεολογική του μόρφωση.
Κλείνοντας, λοιπόν, το τωρινό σημείωμα, ό,τι θα θέλαμε να χαρακτηρίζει το έργο και το λόγο και τη διάνοια του νέου ιεράρχου να είναι η έμπρακτη υπακοή στα λόγια του Χριστού και η θεληματική τήρηση των συμβουλών που είχε δώσει στο μαθητή του Τίτο ο απόστολος Παύλος διά της γνωστής σε όλους επιστολής του.
Γράφει ο Παύλος (κεφάλαιο 1.7-1.9) ότι «πρέπει ὁ ἐπίσκοπος νὰ ἦναι ἀνέγκλητος, ὡς οἰκονόμος Θεοῦ, μή αὐθάδης, μή ὀργίλος, μή μέθυσος, μή πλήκτης, μή αἰσχροκερδής, ἀλλὰ φιλόξενος, φιλάγαθος, σώφρων, δίκαιος, ὄσιος, ἐγκρατής, προσκεκολλημένος εἰς τὸν πιστὸν λόγον τῆς διδασκαλίας, διὰ νὰ ἦναι δυνατὸς καὶ νὰ προτρέπῃ διὰ τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας καὶ νὰ ἐξελέγχῃ τοὺς ἀντιλέγοντας».
Και ο Χριστός, μεταξύ άλλων, δίδασκε και πως τα εξερχόμενα βλάπτουν το ανθρωπολόι, εφόσον «ἔσωθεν ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων ἐξέρχονται οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοί, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, βλέμμα πονηρόν· βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη· πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐξέρχονται καὶ μολύνουσι τὸν ἄνθρωπον». (Κατά Μάρκον – Κεφάλαιο 7.21 – 7.23).
Εσείς τι λέτε; Συμφωνείτε;
