Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γιώργου Δ. Φρυγανάκη «Στη Σκιά των Αλησμόνητων Πατρίδων». Πρόκειται για πολυσέλιδο ημι-Μυθιστόρημα (συνδυασμό μυθοπλασίας και «καθαρής» ιστορίας και μικροϊστορίας), που εκδόθηκε με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφη, αλλά είναι προϊόν πολυετούς ενασχόλησης με το θέμα.

Όπως σημειώνεται στο οπισθόφυλλο: «Όλα όσα εξιστορούνται στο βιβλίο αποτελούν κυρίως μυθιστορηματική διαχείριση της μνήμης των «αλησμόνητων πατρίδων», με τις δύο τους έννοιες, την ευρύτερη της Ελληνικής Ανατολής («καθ’ ημάς Ανατολής») και τη στενότερη του Συνοικισμού Προσφύγων του 1922 στο πλαίσιο της πόλης του Ρεθύμνου. Και αν κάποιες φορές απλώνεται η «σκιά» και σε άλλες πατρίδες (με ή χωρίς εισαγωγικά και όχι αποκλειστικά Ελλήνων), μετά επανέρχεται στα αρχικά όρια του βασικού της καμβά».

Όπως σημειώνεται, επίσης, στο οπισθόφυλλο: «Οι πατρίδες χάνονται όταν χάνεται η μνήμη! Ένα ολόκληρο αιώνα η μνήμη της Γενοκτονίας των Ελλήνων της «Καθ’ ημάς Ανατολής» εξακολουθεί να αντιστέκεται στη γενοκτονία της μνήμης! Ένα ολόκληρο αιώνα από τη δραματική έξοδο του Ελληνισμού από τις πατρογονικές εστίες του στη Μικρά Ασία (Ιωνία, Πόντο, Καππαδοκία) και στη Θράκη – έξοδο χωρίς επάνοδο – οι αλησμόνητες πατρίδες ΖΟΥΝ! ΖΟΥΝ μέσα στις νέες ομώνυμες πατρίδες, που έφτιαξαν οι ξεριζωμένοι στα Ελλαδικά χώματα που ριζοβόλησαν…. ΖΟΥΝ στη μετάλλαξη της «Μεγάλης Ιδέας» του Έθνους μας από το εδαφικό μεγάλωμα στην πολιτισμική μεγαλουργία^. στην ιδέα Μικρά Ασία∙ την άυλη, την άφθαρτη, την ουτοπική, την πνευματική Μικρά Ασία∙ την πατρίδα που κανείς δεν μπορεί ούτε πρέπει να μας την πάρει ως απόρθητο οχυρό! Γιατί είναι θέμα αυτογνωσίας, αυτοπροσδιορισμού, αυτοάμυνας, αυτοσυντήρησης, αυτοπροστασίας. Μιλώ για μνήμη, όχι μνησικακία».

Το [ημι]μυθιστόρημα κατά ένα μεγάλο μέρος ανήκει στη λεγόμενη «λογοτεχνία του τραύματος», ή, αλλιώς, του «μνησιπήμονος πόνου» (:του πόνου που προέρχεται από τη μνήμη των παθημάτων) κατά την αισχυλικό στίχο. Μια μνήμη που δεν «παιδεύει» μόνο βασανιστικά αλλά παιδεύει και παιδαγωγικά μέσα από την κριτική και τη αυτοκριτική, μετατρέποντας το φαρμάκι σε φάρμακο, τη λεπίδα σε ελπίδα, το δάκρυ της νοσταλγίας και τον ιδρώτα της επιβίωσης σε δυναμογόνο μείγμα και την καταστροφή σε στροφή προς την ανόρθωση! Γιατί η μνήμη της αλήθειας -και όχι η λήθη- μπορεί να αλλάξει όχι την ιστορία αλλά τη ροή της ιστορίας προς ένα καλύτερο μέλλον.

Το έργο, πολύτροπο ως σημαίνον και πολύπτυχο και πολυεπίπεδο ως σημαινόμενο, είναι δραματικά επίκαιρο όχι μόνο λόγω του επετειακού έτους που διανύουμε, αλλά και λόγω του ανοίγματός του από το 1922 έως τις μέρες μας, με τους αναπόφευκτους συνειρμούς που προκαλεί η ακμάζουσα πολυεθνική… Εταιρεία Παραγωγής Προσφυγιάς.

Το συγγραφικό/αφηγηματικό υποκείμενο με βάση τις προσημάνσεις των γεωπολιτικών δεδομένων της εποχής μας και ιδιαίτερα της περιοχής μας αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε ένα δυστοπικό και σε ένα ουτοπικά αισιόδοξο τέλος, καταλήγοντας τελικά σε μια μελλοντολογική «έξοδο» (που για ευνόητους λόγους δεν αποκαλύπτεται εδώ).

Το εξώφυλλο – μια εξαιρετική εικαστική δημιουργία σε πλήρη σημειολογική συστοιχία προς το περιεχόμενο και τον τίτλο του βιβλίου – φιλοτέχνησε το επιδέξιο χέρι του εμπνευσμένου εικαστικού καθηγητή και αγαπητού φίλου Πάνου Γιάκα.