Με τη γυναίκα του Ηρώ άφησαν έντονο αποτύπωμα στις τηλεοπτικές παραγωγές
Ήταν μια άλλη εποχή αυτή που ζήσαμε με ανθρώπους όπως ο Γιώργος Σγουράκης που αναχώρησε, ενώ είχε ακόμα τόσα να μας προσφέρει – για το ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Η πρώτη μας σκέψη μετά το θλιβερό άγγελμα ήταν πως επιτέλους θα έσμιγε ξανά με την αγαπημένη του Ηρώ. Εκείνη την υπέροχη γυναίκα που κουβαλούσε όλη την πνευματικότητα και τα οράματα της Ιωνίας μας.
Ήταν μαζί σε κάθε δραστηριότητα κι εμείς πάντα και τους δυο αναφέραμε για να μην έχουμε τη γκρίνια εκείνου που ονομάζαμε στα γραπτά μας ξεχνώντας τον άλλο.
Μαζί στη ζωή, μαζί στους αγώνες (κοινωνικούς και πολιτικούς) μαζί στην τέχνη, μαζί και στις αξέχαστες εκείνες βεγγέρες με φίλους της καρδιάς.
Μιλήσαμε με τον Γιώργο Σγουράκη μόλις πριν από λίγες μέρες. Κι είχα ομολογώ την έγνοια του από τότε που ο ίδιος μου παραπονιόταν για την επιδείνωση της υγείας του.
«Σκέφτομαι τα παιδιά βρε Εύα. Δεν θέλω να τα ταλαιπωρώ με τα δικά μου προβλήματα».
Ο ίδιος πάλι ακόμα και με τόσο σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα, δεν έχανε το θάρρος του. Κι όπως έμαθα, από κοινούς γνωστούς, τελευταία μας τηλεφωνούσε συχνότερα σαν να προαισθανόταν το τέλος του.
Είχαμε πολλές μνήμες να μοιραστούμε με τον Γιώργο Σγουράκη.
Αυτές που γεννήθηκαν στο αρχοντικό του Παναγιώτη Κλάδου στη Χρυσοπηγή, στις κοινωνικές εκδηλώσεις που σμίγανε με τον Γιάννη τον Χαλκιαδάκη. Είχαν στενή φιλία με τον ιδρυτή της εφημερίδας μας.
Ιδιαίτερα όταν ερχόταν ο Γιώργος με την Ηρώ στο γραφείο μόνο σημαίες που δεν κρεμούσαμε. Κι άντε να προλάβουμε να είναι το κέρασμα από σωστό μαγαζί για να μη γίνουμε ρεζίλι στους φίλους. Ήταν σαν γιορτή το αντάμωμα μαζί τους.
Κι οι εποχές προσφέρονταν ακόμα και για κοινές δράσεις με επίκεντρο πάντα τον πολιτισμό.
Όταν έμπαινε και ο Μανόλης Μαθιουδάκης στην παρέα τότε οι στιγμές γίνονταν αλησμόνητες. Εκείνες τις συζητήσεις Χαλκιαδάκη, Σγουράκη και Μαθιουδάκη άξιζε να τις ηχογραφήσει κανείς. Ήταν σε τέτοιο επίπεδο που σπάνια συναντάς στις μέρες μας.
Πόσα δεν έχουν να θυμηθούν οι δημοσιογράφοι της γενιάς μου από τον Γιώργο Σγουράκη που ήταν για όλους ένα χαμόγελο. Μια ανοικτή αγκαλιά.
Και ποτέ δεν ξεχνούσε. Όταν μάλιστα ήταν γενικός διευθυντής του ΟΠΑΠ πόσες ανάσες δεν χάρισε στον πολιτισμό ενισχύοντας σοβαρές εκδηλώσεις του νησιού.
Ο Γιώργος Σγουράκης γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης το 1946 και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, δημοσιογραφία και σκηνοθεσία κινηματογράφου.
Ασχολήθηκε αρχικά με τη δημοσιογραφία και με ραδιοφωνικές εκπομπές με ειδίκευση τον επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων και από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 ως δημιουργός παραγωγός και σκηνοθέτης κινηματογραφικών και τηλεοπτικών ταινιών, κυρίως πνευματικού και πολιτιστικού περιεχομένου, με στόχο τη δημιουργία του «εθνικού αρχείου», όπως έχει αποκληθεί η σειρά των αυτοβιογραφιών, το «Μονόγραμμα». Η σειρά αυτή – 400 ταινίες μέχρι σήμερα – είναι από τις μακροβιότερες στην ελληνική τηλεόραση και συμπληρώνει 40 ολόκληρα χρόνια συνεχούς παρουσίας στην ΕΡΤ, με την καταγραφή και παρουσίαση των σημαντικότερων προσώπων της πνευματικής, καλλιτεχνικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μας.
Στην ευδόκιμη πορεία του διετέλεσε πρόεδρος: της «Παγκρητίου Ενώσεως», του «Συνδέσμου Παραγωγών Ελληνικής Τηλεόρασης», γενικός διευθυντής του ΟΠΑΠ και σήμερα είναι πρόεδρος του «Αρχείου Κρήτης» και Πρόεδρος του «Συνδέσμου Ελλήνων Παραγωγών Κινηματογράφου – Τηλεόρασης και Oπτικοακουστικών Έργων». Και η θητεία του στην Παγκρήτιο χαρακτηρίστηκε από τις πιο επιτυχημένες Ιδιαίτερα είχε χαιρετιστεί η πολιτική του να έρχονται πιο κοντά οι νέοι γόνοι των αποδήμων με τη γενέτειρα. Αυτό ενδιέφερε πάντα τον αξέχαστο φίλο και το επιδίωκε σε κάθε ευκαιρία.
Ο Γιώργος Σγουράκης πάντα δήλωνε τυχερός. Για τη γυναίκα της ζωής του, για τα παιδιά του, για τη δουλειά του.
Λάτρευε το αρχείο γι’ αυτό και του αφοσιώθηκε μέχρι τα στερνά του. Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ήταν κι αυτό αποτέλεσμα σκληρού μόχθου. Μια και όλη του η ζωή ήταν ένας ατέλειωτος μόχθος. Γιατί τίποτα δεν του χαρίστηκε ποτέ. Αξίζει να τονιστεί ότι ο Σγουράκης ήταν από τους λίγους που δεν τον επιστράτευαν σε θέσεις κλειδιά για εξόφληση κομματικών επιταγών. Ήταν οι γνώσεις και οι εμπειρίες του που τον προόριζαν για θεσμικούς ρόλους και χάρις σ’ αυτές ήταν πάντα τόσο αποτελεσματικός και τόσο πολύτιμος.
Όσο μάλιστα με την Ηρώ του έπαιρναν το αντίδωρο της προσφοράς τους με τιμητικές διακρίσεις από τα σημαντικότερα θεσμικά όργανα τόσο ο ζήλος τους γινόταν θερμότερος και η δουλειά τους ακόμα πιο απαιτητική.
Από τις πιο πετυχημένες εργασίες τους το «Μονόγραμμα» και μάλιστα σε εποχές που η αυτοβιογραφία ήταν παρθένο έδαφος χωρίς ενδιαφέρον. Κι έγινε έτσι η μακροβιότερη εκπομπή στον χώρο των ΜΜΕ ένα πρότυπο, μια σχολή, μια φιλοσοφία για τις αντιγραφές που ακολούθησαν.
Η εκπομπή κράτησε και πέτυχε γιατί θεμελιώθηκε σε γερές βάσεις. Ο Σγουράκης αναζητούσε τρόπο να περάσει στον απλό κόσμο και μια πνευματική εκπομπή. Και έβαλε την καλύτερη αρχή με Γιώργο Σεφέρη το 1979-80 που ήταν τα 80 χρόνια από τη γέννησή του. Βρισκόμαστε στο 1978.
Και πάντα ο Γιώργος με την Ηρώ του λειτουργούσαν με τον ίδιο σεβασμό. Τι θα έλεγε ο αυτοβιογραφόμενος ήταν θέμα δικό του. Οι Σγουράκηδες αναλάμβαναν το αισθητικό μέρος και την τεχνική υποστήριξη.
Ο Γιώργος Σγουράκης δεν έπαυε σε όλη του την πορεία να αναφέρεται στον ουσιαστικό ρόλο των υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού που κοντεύουν να γίνουν απλά σφραγίδες. Πόσα δεν αποδεικνύει η αγραμματοσύνη του σύγχρονου Έλληνα. Ακόμα και τα τηλεπαιγνίδια το αποδεικνύουν σε ερωτήσεις που κάποτε θα απαντούσε σε αυτές απόφοιτος δημοτικού σχολείου.
Κάτι άλλο που κάνει πρότυπο δεοντολογίας τον Γιώργο Σγουράκη ήταν η απόδοση τιμής σε κάθε παράταξη όσο της άξιζε. Για τον Σγουράκη δεν ήταν η παράταξη που έδινε αξίες. Γι’ αυτόν μετρούσαν οι αξίες που ανήκαν σε κάποια παράταξη. Ο άνθρωπος και η προσφορά του τον ενδιέφερε. Αδιαφορούσε και για την καταγωγή και για την κομματική ταυτότητα του προσώπου που επέλεγε να παρουσιάσει στο «Μονόγραμμα».
Ακόμα και τον χώρο που τον ενδιέφερε πολιτικά, μετά από μεγάλη βάσανο τον είχε επιλέξει. Κάθε πολιτικός που ήξερε ιστορία και είχε να δώσει ειλικρινή δείγματα πατριωτισμού ,ανέβαινε στην εκτίμηση του Γιώργου Σγουράκη.
Και στις επιλογές των προσώπων που θα παρουσίαζε μόνο η Ηρώ είχε δικαίωμα αντίρρησης. Για κάθε επιλογή ο Γιώργος ήθελε να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο κι ας χτυπούσαν τα τηλέφωνα από τους αιώνιους εκτιμητές των πάντων που δεν είναι άξιοι να παρουσιάσουν ούτε τον εαυτό τους. Ήξεραν και ο Γιώργος και η Ηρώ να τους βάζουν στη θέση τους.
Έτσι κατάφεραν να κάνουν μια εκπομπή – κιβωτό μνήμης – που επάξια τιμήθηκε και από την Ακαδημία Αθηνών.
Παρακολουθώντας στην πορεία τα δυο τους χαρισματικά παιδιά και τόσο ταλαντούχα, τον Νίκο και τον Στέλιο του έλεγα και καμάρωνε πόσο τους έμοιαζαν σε χαρακτήρα, ταλέντο και αξιοπρέπεια.
Ο Γιώργος Σγουράκης θα απολαμβάνει πλέον κοντά στην Ηρώ του τη δικαίωση μιας ζωής που υπηρετούσε το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό.
Κάποια στιγμή που θα αποχωρήσουν κι αυτοί που έχουν σήμερα τα μέτρα σύγκρισης για να κρίνουν ίσως και ο Γιώργος να περάσει στο περιθώριο.
Θα μένει όμως πίσω του το έργο του να τον ανασταίνει. Αυτό το έργο που δεν πρόκειται να επηρεάσει και να ξεθωριάσει ο χρόνος. Γιατί τις πολύτιμες αξίες ακόμα και η φθορά σέβεται και προσπερνά.
