Μπορεί το Ρέθυμνο να ήταν μια παντέρμη πολιτεία, αλλά είχε ανθρώπινο δυναμικό αξίας κι επιστήμονες κύρους.
Αν έχετε προσέξει, από τα κατά καιρούς αφιερώματα, οι γονείς μπορεί να περνούσαν ταλαιπωρία και αφάνταστες στερήσεις, αλλά δεν δίσταζαν να στέλνουν τα παιδιά τους και στο εξωτερικό ακόμα για ανώτερες σπουδές.
Για ν’ αφυπνίσουμε μνήμες στους ασπρομάλληδες Ρεθεμνιώτες, τους καλούμε να θυμηθούν πόσες ζωές σώθηκαν, από επιστήμονες κύρους όπως οι συμπολίτες γιατροί.
Όσο για τις κλινικές, της εποχής, δεν συγκρίνονται ούτε με τα σύγχρονα ιατρικά κέντρα κι ας υπερτερούν τα τελευταία σε υποδομή και εξοπλισμό.
Και σήμερα αλήθεια πόσο μας λείπει η Πολυκλινική στην οδό Χαρίλειας Δασκαλάκη, που μας έδινε τόση σιγουριά. Ας είναι…
Η Κλινική «Κυανούς Σταυρός»
Μια από τις περίφημες Κλινικές του τόπου μας ήταν και η Πολυκλινική «Κυανούς Σταυρός» των Γιώργη Αγγελιδάκη, Μάρκου Φουντουλάκη και Στέλιου Αναγνωστάκη.
Το χειρουργικό τμήμα διηύθυνε ένας Χανιώτης γιατρός, άριστος χειρουργός, ο Γιώργος Βλαχάκης.
Αυτή την περίοδο που συνέβη το περιστατικό που θα αναφέρουμε, δεν έχει ακόμα έρθει στο Ρέθυμνο ο Γιώργης Λίτινας, που έγραψε την δική του ιστορία στην Πολυκλινική.
Επείγον περιστατικό
Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες στη χωρίς σημαντικά γεγονότα πόλη μας, αρχές της δεκαετίας του 1960, πιθανότατα το 1962, όταν μετέφεραν επειγόντως στην Κλινική ένα παιδάκι, τον Παρασκευά, περίπου επτά χρόνων με περιεσφιγμένη κήλη. Γεγονός που απαιτούσε άμεση χειρουργική επέμβαση.
Πράγματι άρχισαν οι ετοιμασίες για την επέμβαση και ο Βλαχάκης κάλεσε τη μητέρα για να ενημερωθεί γύρω από το ιστορικό υγείας του παιδιού.
Τα σταφύλια του… πανικού
Αυτό που τον ένοιαζε κυρίως ήταν αν το παιδί είχε φάει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
-«Πράμα γιατρέ μου», τον διαβεβαίωσε η μητέρα. «Είναι μ’ ένα γάλα».
Που να ήξερε η καημένη το παρασκήνιο των ορέξεων του γιου της. Η πληροφορία καθησύχασε κάπως τον γιατρό, που ρώτησε ακόμα ένα δυο πράγματα τη μητέρα, την ενθάρρυνε γιατί έδειχνε τρομερά ανήσυχη και μπήκε στο χειρουργείο.
Βοηθό του είχε μια νεαρή νοσηλεύτρια την Τασία Καλλέργη από τη Λούτρα, που έκανε την πρακτική της στην κλινική. Ήταν μικρή στην ηλικία αλλά πανέξυπνη και με πάθος για τη δουλειά της αναισθησιολόγος, δεν υπήρχε τότε.
Ο εφιάλτης ήρθε στο τέλος
Η επέμβαση κυλούσε ομαλά, καθώς τα επιδέξια χέρια του χειρουργού απομάκρυναν όλο και περισσότερο τον κίνδυνο για τη ζωή του παιδιού.
Κάποια στιγμή ο γιατρός, στέναξε με ανακούφιση. Επιτέλους πλησίαζε στο τέλος. Έμενε ωστόσο σκυμμένος εστιάζοντας την προσοχή του στην κοιλιακή χώρα του παιδιού, για να βεβαιωθεί, απολύτως, ότι όλα πήγαν καλά και να αποφύγει ανεπιθύμητες επιπλοκές.
Η Τασία κοιτούσε το ναρκωμένο αγοράκι που έμοιαζε με αγγελούδι ευχαριστώντας μέσα της το Θεό που πήγαν όλα καλά. Το συνήθιζε άλλωστε για όλους τους αρρώστους. Αλλά κάποια στιγμή ένα σημείο την έκανε να πάει κοντά να βεβαιωθεί. Δυστυχώς δεν έκανε λάθος. Το παιδί δεν ανέπνεε.
«Γιατρέ το παιδί πέθανε…»
Έβαλε τις φωνές
«Γιατρέ το παιδί ΠΕΘΑΝΕ… δεν αναπνέει».
Πλησιάζει εκείνος και βεβαιώνεται πως η βοηθός του είχε δίκιο. Χωρίς δεύτερη κουβέντα ξεκινά μια αγωνιώδη προσπάθεια να βοηθήσει το αγοράκι να αναπνεύσει. Το γύρισε μπρούμυτα, το χτύπησε στην πλάτη, του έκανε τεχνητή αναπνοή, του έδωσε φιλί ζωής, αλλά τίποτα. Το αγόρι παρέμενε ακίνητο. Ο Βλαχάκης συνέχισε με πείσμα τις προσπάθειες. Δεν δίστασε να προχωρήσει και σε τραχειοτομή.
Εκεί διαπίστωσε ότι το παιδί κινδύνευε από αναρρόφηση τροφών. Μέσα σε πυρετώδη αγωνία, προσπάθησε να απομακρύνει τα υπολείμματα τροφής που εντόπισε, ακόμα και με το στόμα. Επιτέλους! Ο αγώνας του και οι υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσει το αγόρι δεν πήγαν χαμένες. Το παιδί συνήλθε!
Τέλος καλό όλα καλά
Ο γιατρός πήρε βαθειά ανάσα και για να εκτονωθεί από τη θανατερή αγωνία που πέρασε, άρχισε να μουρμουρίζει.
«Να δεις που είχε φάει ο μικρός κι η μάνα νόμισε πως δεν είχε φάει αρκετά, μονολόγησε ταραγμένος ακόμα από το συμβάν. Ξέρω δα τη νοοτροπία μανάδων και κυρίως γιαγιάδων».
Όπως διαπιστώθηκε αργότερα ο Παρασκευάς, μετά το γάλα του πέρασε από τη θεία του κι έφαγε μερικά σταφύλια από την κρεβατίνα. Στη συνέχεια παίζοντας πήδηξε από τον ένα τοίχο στον άλλο κι έπαθε ό,τι έπαθε ώστε να χρειαστεί άμεσα χειρουργείο.
Το θέμα της ημέρας
Το νέο της σωτηρίας του παιδιού έγινε το θέμα της ημέρας. Μέχρι και ο τοπικός Τύπος το ανέφερε με εγκωμιαστικά σχόλια. Η οικογένεια του παιδιού δεν ήξερε πώς να ευχαριστήσει τους πάντες.
Θρίαμβος για τον γιατρό, πρόσθετη περγαμηνή κύρους για την κλινική και φυσικά πλήρης καταξίωση στον χώρο των νοσηλευτριών για την Τασία, που χάρις στην παρατηρητικότητά της σώθηκε το παιδί από βέβαιο θάνατο.
Κι ο γιατρός δεν παρέλειπε να επαναλαμβάνει στους συγγενείς που παραληρούσαν από χαρά για τη σωτηρία του παιδιού: «Την Τασία να ευχαριστήσετε. Αυτή έσωσε στην πραγματικότητα το παιδί με την παρατηρητικότητά της. Αυτή μας έσωσε όλους για να ακριβολογούμε δηλαδή».
«Στον αδελφό μου Παρασκευά»
Όταν το 7χρονο αγόρι θα έπαιρνε εξιτήριο η Τασία του έδωσε μια φωτογραφία με την αφιέρωση «Στον αδελφό μου Παρασκευά για να με θυμάται».
Κι έπειτα καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Η Τασία Καλλέργη έφυγε για την Αθήνα συνεχίζοντας με επιτυχία το λειτούργημά της στον τομέα της νοσηλευτικής. Ο μικρός μεγάλωσε, έκανε οικογένεια και εξελίχθηκε σε ένα χρήσιμο και αξιοσέβαστο μέλος της κοινωνίας του τόπου που μένει.
Μια τυχαία αναζήτηση
Τα χρόνια πέρασαν. Η Τασία, άτομο με πνευματικές ανησυχίες και έφεση στην παρακολούθηση των επιτευγμάτων της τεχνολογίας, έγινε μια από τα εκατομμύρια ανθρώπων που σερφάρουν στο διαδίκτυο. Κι όπως είναι φύσει κοινωνικό άτομο, δημιούργησε και λογαριασμό στο Facebook.
Μια μέρα, τώρα πρόσφατα, όπως μελετούσε τη λίστα με τα άτομα που προτείνονται για αίτημα φιλίας, βλέπει ένα όνομα πολύ γνωστό. Μήπως είχε σχέση με το περιστατικό που προαναφέραμε; Δεν έχασε καιρό. Έκανε αμέσως το αίτημά της και μόλις βρήκε ανταπόκριση ζήτησε με μήνυμα τις σχετικές πληροφορίες σκιαγραφώντας το περιστατικό.
«Είναι ο πατέρας μου»
Η απάντηση την ανέβασε στα ουράνια.
«Είναι ο πατέρας μου», έγραψε ο νέος της φίλος του διαδικτύου.
Πράγματι όταν ο νεαρός ανέφερε στην οικογένειά του το περιστατικό μεταφέροντας το ερώτημα της νέας του φίλης στο Facebook, είδε τον πατέρα του να πετάγεται και συγκινημένος να του διηγείται το γεγονός που λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή.
Έδειξε μάλιστα και το σημάδι της τραχειοτομής.
Αλλά υπήρχε και το στοιχείο που θα διέλυε κάθε αμφισβήτηση.
Η φωτογραφία με την αφιέρωση που έστειλε ο γιος για επιβεβαίωση, δεν άφησε πια καμιά αμφιβολία.
Η λαχτάρα να ξαναβρεθούν απασχόλησε και τις δυο πλευρές. Και την περασμένη Κυριακή, η Τασία, συνοδευόμενη από μια ξαδέλφη της επισκέφθηκε στο σπίτι του, στις Καρίνες, τον κ. Παρασκευά, τον άνθρωπο που κάποτε του έσωσε τη ζωή.
Συγκινητικές στιγμές
Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν ήταν άκρως συγκινητικές. Ιδιαίτερα για τη μητέρα του οικοδεσπότη που παρά τα 95 χρόνια της, ξεπέρασε με επιτυχία τη δοκιμασία της πρώτης συγκίνησης και δεν ήξερε πώς να εκφράσει τη χαρά της που ξανασυναντούσε την κοπέλα, που έσωσε το παιδί της εκείνη τη μέρα στο χειρουργείο, ειδοποιώντας άμεσα τον γιατρό για το πρόβλημα που είχε προκύψει.
Ήταν μια από τις ιστορίες που γράφει και σκηνοθετεί η ίδια η ζωή. Και μας το διηγήθηκε με το χαρισματικό του τρόπο ο δικηγόρος και συγγραφέας Κωστής Καλλέργης, εντελώς τυχαία, καταφέρνοντας να μας εντυπωσιάσει ακόμα μια φορά.
Τόσο που θελήσαμε να μοιραστούμε τις ζωηρές εντυπώσεις μαζί σας.
Με τόση μαυρίλα γύρω μας ας πούμε και κάτι που ξυπνά τα καλύτερα αισθήματα. Το έχουμε τόσο ανάγκη άλλωστε.
