Στο ηλιόλουστο, εφόσον ο χειμώνας και η βροχή έχουν ξεχάσει τα τελευταία χρόνια την πόλη μας, δωμάτιο που η Υπηρεσία αποκαλεί «Γραφείο Προϊσταμένου». Μια συνηθισμένη πολυθρόνα. Καλοσυντηρημένη, βελούδινη η ταπετσαρία της και αναπαυτική. Κι αν τύχαινε να υποφέρεις από αρθραλγίες και πόνους στον αυχένα, είναι σαν γιατρός. Σε ανακουφίζει και σε ξεκουράζει.
Και δένει, όπως ο τέντζερης με το καπάκι, με το δρύινο γραφείο που στεκόταν μπροστά της και τη βιβλιοθήκη που ορθωνόταν, γεμάτη δερματόδετα νομικά μα και φθαρμένα από τον χρόνο ένα- δυο λογοτεχνικά βιβλία, δεξιά της. Μόνη παραφωνία κόντρα σε τούτο το «τρίο», ο υψηλότατος σωρός εγγράφων ο οποίος δεν αφήνει τον επισκέπτη τούτου του δωματίου να ιδεί κατάματα τον κύριο Προϊστάμενο, τον κύριο της πολυθρόνας, που, ούτως ή άλλως, ήταν μονίμως σχεδόν ισοβίως σκυμμένος εμπρός σε τούτο το χαρτοβασίλειο των χρονιζόντων προβλημάτων ή των εφήμερων υποθέσεων…
Και τούτη την πολυθρόνα, όχι τόσο για τις θεραπευτικές της ικανότητες όσο για το κύρος και την ισχύ που μετέδιδε στον κάτοχό της, έβαλε στο μάτι ένας μετρίου – σωματικού, για να μην πάει αλλού ο νους του αναγνώστη!- αναστήματος υπάλληλος της Υπηρεσίας. Και στον ξύπνιο του, και στον ύπνο του την ονειρεύεται. Σαν ένας από τους αλαζόνες μνηστήρες της Πηνελόπης, που λιγουρεύονταν όχι τη συζυγική της κλίνη, αλλά, κυρίως, τη βασιλική δύναμη και την περιουσία που η – κατά τον Αντίνοο και τα άλλα καλόπαιδα της Ιθάκης που παρασιτούσαν στο παλάτι και την κορτάριζαν – χήρα του Οδυσσέα διαχειριζόταν. Ανοιγόκλεινε κάθε στιγμή κάθε μερόνυχτου ο φίλος μας, λοιπόν, τα μάτια του και φανταζόταν πως του την χαρίσανε, μαζί με τα σκήπτρα της εξουσίας, αφού εκθρονιζόταν ο άχρι τούδε Προϊστάμενος. Τα σκήπτρα που θα απάλλασσαν αυτόν από κάθε κοπιώδη ενασχόληση με τα μικρομέγαλα ζητήματα της Υπηρεσίας που του ανατίθεντο κατά καιρούς και θα επέβαλαν στους εφεξής υπ’ αυτόν να δουλεύουν αγόγγυστα και να σωρεύουν τα έγγραφα εμπρός του εκλιπαρώντας για μιαν υπογραφή.
Οι καιροί για τους υπαλλήλους, το ξέρετε όλοι, είναι δύσκολοι. Πολύ περισσότερο για όσους ονειρεύονται, όπως ο ήρωας της παρούσης ιστορίας, προαγωγή. Τα έξω, τα πραγματικά, αφεντικά της Υπηρεσίας δύσκολα θα ενέκριναν υπηρεσιακές μεταβολές, ιδίως τις συνοδευόμενες από αύξηση του μισθού. Επιπλέον, ο νυν Προϊστάμενος κάνει, καθώς λέγεται, καλά τη δουλειά του, δεν υπάρχει, όλοι τον λένε, λόγος να αλλάξει…
Παραμονή Αρχιχρονιάς! Ο ήρωάς μας σταυρώνει τα χέρια και προσεύχεται η καινούργια χρονιά να τον φέρει στην πολυπόθητη πολυθρόνα. Αν και περισσότερες πιθανότητες να εισακουστεί η προσευχή του θα ‘χε εάν παρακαλούσε τον Κύριο να του δίνει δύναμη και υγεία να ασκεί τα μέχρι σήμερα καθήκοντά του, αφενός και αφετέρου να τον σιγουρέψει στην τωρινή του θέση μην τύχει και κάποιος Προϊστάμενος επιθυμήσει να τον απομακρύνει ως αργόμισθο…
*Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική…
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Α.Π.Θ.
