Ο πολιτικός ορθολογισμός ως η βάση για μια γνήσια προοδευτική πορεία
Οι πολιτικές πρωτοβουλίες για να εκλαμβάνονται ως ειλικρινείς και ανιδιοτελείς, θα πρέπει να εκδηλώνονται στο σωστό πολιτικό «timing» και να εμφορούνται από ορθολογισμό και καλοπιστία.
Η δήλωση
Ο κος Χρήστος Σπίρτζης υπήρξε βουλευτής και υπουργός στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν ένα μήνα περίπου, σε δηλώσεις του, ανέφερε ότι θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. «Πρέπει να συμβάλλουμε όλοι ώστε να υπάρχει σύνθεση των απόψεων, όχι απλά ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνεννόηση με άλλα κόμματα του προοδευτικού κόσμου, όπως με το ΠΑΣΟΚ, με στελέχη της κοινωνίας που έχουν ιδιωτεύσει προκειμένου να υπάρχει ενιαία εκπροσώπηση του προοδευτικού κόσμου» είπε μεταξύ άλλων ο κ. Σπίρτζης.
Το πολιτικό παράδοξο
Ο κος Σπίρτζης, διετέλεσε βουλευτής από το 2015 και σημαντικό στέλεχος της πολιτικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν περάσει σχεδόν εννέα χρόνια από τότε και ουδέποτε εξέφρασε μια παρόμοια θέση, παρ’ όλο που προερχόμενος από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε, εφόσον αλήθεια το πίστευε, να είχε αναλάβει μια ανάλογη πρωτοβουλία. Όμως για τα πρώτα πέντε από τα εννέα αυτά χρόνια, που ο ΣΥΡΙΖΑ σαν πολιτική δύναμη μεσουρανούσε, αλλά και για τα επόμενα τέσσερα που ακόμη ένοιωθε αρκετά ισχυρός, αφού είχε εξασφαλίσει ποσοστό 31,6 %, ούτε ο κος Σπίρτζης ούτε κανένα προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ διανοήθηκε να εκφράσει θέση προσέγγισης των δύο πολιτικών χώρων. Του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαίρεση αποτέλεσε η καθηγήτρια κα Λούκα Κατσέλη πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας επί κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προς τιμήν της, είχε εκφράσει την άποψη, για μια γενναία πολιτική κίνηση «την ενότητα της Κεντροαριστεράς». Ούτε όμως και στις πρόσφατες διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουλίου εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ μια τέτοια προσέγγιση.
Όταν ήρθε η συρρίκνωση
Όταν όμως τον Ιούλιο στις πιο πρόσφατες εκλογές, όπου η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, συρρικνώθηκε στο 17,8%, και με τάσεις για ακόμη μεγαλύτερη μείωση, τότε ο κος Σπίρτζης, θυμήθηκε τη δυνατότητα συνεργασίας. Λες και αυτή η δυνατότητα γεννήθηκε τότε! Ενώ πρωτύτερα δεν μπορούσε να υπάρχει! Δεν γνωρίζουμε με ποιούς συλλογισμούς ο κος Σπίρτζης κατέληξε σε αυτή του τη πρόταση. Όμως ομολογουμένως, και με βάση τα παραπάνω, διακρίνουμε μια ιδιαίτερη σκοπιμότητα και μια παραταξιακή ιδιοτέλεια.
Στα όρια της πολιτικής αμετροέπειας
Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε το πολιτικό «timing» της πρότασης του κου Σπίρτζη, καταλήγουμε στα παρακάτω.
- Για όσο χρονικό διάστημα από τον Ιανουάριο του 2015 ως και τον Μάιο του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούσε μεγάλη εκλογική δύναμη, ο κος Σπίρτζης ένοιωθε πολιτικά ασφαλής και αγνοούσε τις υπόλοιπες δυνάμεις της Κεντροαριστεράς.
- Όμως και όταν στις εκλογές του 2019, το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ μειώθηκε μεν αλλά παρέμεινε σχετικά υψηλό, στο 31,6%, και πάλι όλοι τους ένοιωθαν σχετικά ασφαλείς, προσδοκώντας ότι με μια σχετική φθορά του κυβερνώντος κόμματος, το ποσοστό τους θα επανέκαμπτε.
- Όταν όμως στις πρόσφατες εκλογές του Ιουλίου, το ποσοστό τους κατέρρευσε εντελώς στο 17,8%, τότε και μόνον ο κος Σπίρτζης άρχισε να σκέφτεται λύσεις συνεργασίας.
Θα έπρεπε δηλαδή, να μηδενιστούν οι ελπίδες του πολιτικού χώρου του ΣΥΡΙΖΑ, για το ότι κάποια στιγμή θα κατάφερναν ξανά να διεκδικήσουν την εξουσία, για να θυμηθούν ότι υπήρχαν και άλλες προοδευτικές δυνάμεις, που θα άξιζε να συνεργαστούν μαζί τους! Αυτό κατά τη γνώμη μας μόνο «πολιτικός ορθολογισμός» και «ειλικρινής πολιτική τοποθέτηση» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η πολιτική λεβεντιά, που απουσίασε
Εδώ, θέλουμε να σημειώσουμε ότι είμαστε υπέρμαχοι της ενότητας του Κεντροαριστερού χώρου στη πατρίδα μας, και αυτό το έχουμε διατυπώσει σε άρθρα μας, από τον Μάιο του 2021 ως και το πιο πρόσφατο τον περασμένο Ιούνιο, πριν τις εκλογές του Ιουλίου. Όμως, όπως έχουμε ισχυριστεί και στα άρθρα μας, η ενότητα του Κεντροαριστερού χώρου, θα πρέπει να προκύψει ως μια «διαλεκτική διαδικασία», η οποία θα διέπεται από τις αρχές τόσο της ειλικρινούς πολιτικής τοποθέτησης, όσο και από την αδιαμφισβήτητη έγνοια για το μέλλον του Ελληνικού λαού. Οι προσπάθειες βέβαια αυτές, για την ενότητα του Κεντροαριστερού χώρου, θα μπορούσαν να είχαν ξεκινήσει από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ, ένιωθε αρκετά ασφαλής πολιτικά, με το υψηλό εκλογικό ποσοστό που είχε εξασφαλίσει. Αυτό θα ήταν μια απόφαση, που στη συνείδηση των Ελλήνων προοδευτικών πολιτών θα εκλαμβάνονταν ως μια κίνηση «πολιτικής λεβεντιάς» η οποία όμως δυστυχώς απουσίασε.
Τα παραδείγματα του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη
Από την πρόσφατη πολιτική μας ιστορία, μπορούμε να διδαχτούμε τουλάχιστον δύο παραδείγματα «πολιτικής λεβεντιάς». Ως το πρώτο, θα χαρακτηρίζαμε την πρόσκληση που είχε απευθύνει ο Ανδρέας Παπανδρέου, το 1981 αλλά και μετέπειτα, προς ολόκληρο το φάσμα του τότε προοδευτικού χώρου της πατρίδας μας, από τους μετριοπαθείς πολιτικούς του Κέντρου, μέχρις τους καπεταναίους του ΕΛΑΣ, όπως τον Μάρκο Βαφειάδη και τον καπετάν Ερμή, τον Βασίλη Πριόβολο, και άλλους. Μια όμοια όμως πολιτική κίνηση, επιχείρησε και ο Κώστας Σημίτης το 1996 όταν για πρώτη φορά ανέλαβε την πρωθυπουργία. Απηύθυνε πρόσκληση προς όλο τον προοδευτικό χώρο για μια νέα πνοή στην πολιτική, για ένα γνήσιο Εκσυγχρονιστικό Ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Και οι δύο αυτές πολιτικές κινήσεις εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα από τον ελληνικό λαό, και βέβαια είχαν και τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η ουσιώδης διαφορά τους με την τωρινή ασθενική και αναιμική πρόταση του κου Σπίρτζη είναι ότι αυτές και οι δύο επιχειρήθηκαν, όταν η προσκαλούσα πολιτική δύναμη, που τότε ήταν το ΠΑΣΟΚ, ένιωθε ιδιαίτερα ασφαλής. Με την κίνησή τους αυτή οι δύο ηγέτες διεμήνυαν προς τον Ελληνικό λαό, πως είχαν τη πρόθεση και τη διάθεση, να συμμεριστούν με τις όμορες πολιτικές δυνάμεις τις ευκαιρίες που τους δίνονταν, στην διαχείριση της εξουσίας, μιας και ήταν ήδη πρωθυπουργοί, προς όφελος και μόνον του Ελληνικού λαού.
Η αναιμική πρόταση
Κλείνοντας την αναφορά μας αυτή, θέλουμε να εκφράσουμε τη λύπη μας, για τον τρόπο που ο κος Σπίρτζης εξέφρασε την αναιμική πρότασή του. Θέλουμε ακόμη να προβούμε σε κάποια νουθεσία και για κάποιες πιθανές ανάλογες κινήσεις. Στην πολιτική με προοδευτικό προσανατολισμό, θα πρέπει προπάντων, τόσο να σκεφτόμαστε όσο και να αποδεικνύουμε καθημερινά με τις αποφάσεις και τις πράξεις μας, ότι πάνω απ΄ όλα έχουμε την έγνοια για το μέλλον του λαού μας, και όχι την επιτυχία της παράταξής μας. Το αντίθετο, κρίνεται ως μια ιδιαίτερα μικροπολιτική θεώρηση που δεν έχει θέση στη Κεντροαριστερή ιδεολογία!
