Ζούμε σε μια κοινωνία που η απάτη είναι «προσόν»! Και μάλιστα που οι απατεώνες χαίρουν και εκτίμησης από εκείνους που γοητεύονται από τις «θέσεις» ή την «εξουσία» που συνήθως κατέχουν ή κατείχαν, καθώς για να ξεδιπλώσει ο απατεών τα εν λόγω «χαρίσματα» πρέπει να έχει μια μικρή ή μεγάλη «εξουσία» απ’ όπου αντλεί το θράσος και μετατρέπει την ανηθικότητα σε «όπλο» του. Τα «παίρνουν» από εδώ, «λαδώνονται» από εκεί, κάνουν «μπίζνες» με κάθε τρόπο και μέσο και γενικά όλοι αυτοί οι λαδοπόντικες «ηδονίζονται» από την ικανότητά τους να τα «παίρνουν» με τον τρόπο τους και να θέλουν να εμφανίζονται ως ισχυροί, ενώ δεν είναι τίποτα άλλο παρά χαμερπή ανθρωπάκια που δεν έχουν τίποτα άλλο να επιδείξουν στην ζωή τους παρά την ικανότητά τους να εξαπατούν -λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία.
Χαρακτηριστικό αυτών των απίθανων τύπων που παριστάνουν τους «ευυπόληπτους» είναι η φροντίδα να συντηρούν και το προφίλ των καλών χριστιανών και των θεματοφυλάκων του «νόμου και της τάξης»! Γιατί τι είδους απατεώνας αλήθεια μπορεί να είναι κάποιος, αν δεν είναι αρκούντως υποκριτής; Όσο εμβαθύνει κάποιος στην απάτη, τόσο πιο υποκριτής πρέπει να είναι, τόσο πιο πολλούς «σταυρούς» πρέπει να κάνει ευτελίζοντας ακόμα και την ουσία αυτής της υπέροχης ανθρωποκεντρική θρησκείας μας. Έτσι λοιπόν αυτοί οι απίθανοι τύποι εκχυδαΐζουν κάθε «ιερό» και «όσιο», όπως για παράδειγμα την ουσία των αρχών και ιδανικών που πρέπει να διέπουν τον Άνθρωπο -με άλφα κεφαλαίο, πάντα.
Θα μου πείτε σε μια κοινωνία, όπως και σ’ ένα μεγάλο περιβόλι θα υπάρχουν τα παράσιτα που όσο κι αν τα καταπολεμάς, αυτά βγαίνουν και βλάπτουν τα υγιή φυτά. Αλλά για αυτά έχουν μιλήσει πολλοί αρκετά παλαιότερα από τις δικές μας επισημάνσεις:
«Του πλούτου αχορταγιά, τση δόξας πείνα,
του χρυσαφιού ακριβειά καταραμένη,
πόσα για σας κορμιά νεκρά πομείνα,
πόσ’ άδικοι πολέμοι σηκωμένοι»! (Γ. Χορτάτση, «Ερωφίλη»).
Παρακολουθώντας τους μικρούς ή μεγάλους απατεώνες που δρουν ασύδοτα σε μια κοινωνία, οι περισσότεροι από εμάς αναλογιζόμαστε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος όλος, αν ήταν απαλλαγμένος από ανθρώπους τέτοιου φυράματος, πόσο καθαρότερο θα ήταν το ανθρώπινο περιβάλλον, πόσο στην ουσία καλύτερη θα ήταν η ζωή για όλους μας, αλλά δυστυχώς τα παράσιτα είναι μέρος του οικοσυστήματος!
Πόσο θαυμάζω τους ανθρώπους που το κύρος τους απορρέει από τις ηθικές και διανοητικές τους αρχές, ανθρώπους που δημιουργούν έργα με το πνεύμα και το ήθος τους και αντίστοιχα πόση απέχθεια νιώθω για τους γραβαταρισμένους απατεώνες, μικρούς ή μεγάλους που επιπλέουν ως φελλοί κανονικοί με την ψευδαίσθηση ότι αποτελούν μέρος της, ενώ στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμπλεγματικά και ολίγιστα ανθρωποειδή!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
