Το θέμα της άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών των πέντε στρατιωτικών και ενός υπουργού δεν απασχολεί τον δημόσιο διάλογο, βέβαια, σαν παραβίαση ατομικού, κατά κυριολεξία, δικαιώματος, τη στιγμή που δεν έχουν υποβληθεί μηνύσεις από τα θιγόμενα πρόσωπα. Τώρα, αν το τελευταίο οφείλεται στο ότι αυτά τα πρόσωπα «εκβιάζονται», αυτό -αν συμβαίνει- είναι κάτι που μόνο εκείνα μπορούν να γνωρίζουν.
Δηλαδή, το ζήτημα αυτό δεν βρίσκεται στο επίκεντρο τόσο για χάρη της ατομικής ελευθερίας, όσο για κείνη της λαϊκής κυριαρχίας, που κατατείνει στην εξασφάλιση το κράτος να υπηρετεί το γενικό συμφέρον. Αλήθεια, η αξιωματική αντιπολίτευση που και υποκινεί την έρευνα, την έστρεψε στα δημόσια πρόσωπα, των οποίων η δραστηριότητα σχετίζεται ιδιαίτερα με το γενικό συμφέρον, επειδή προκύπτουν εύλογες απορίες και ερωτήματα για τους λόγους της παρακολούθησης, πάντοτε από τη σκοπιά του γενικού συμφέροντος, δηλαδή της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.
«Η συμμετοχή των πολιτών, είτε ο από μέρους τους έλεγχος (μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους) της πολιτικής διαδικασίας που αποβλέπει στην εξασφάλιση ότι το Κράτος υπηρετεί το γενικό συμφέρον, βρίσκει την έκφρασή της στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας…». (Ανδρέα Γ. Παπανδρέου «Η ελευθερία του ανθρώπου» σελ. 43-44).
Βέβαια, ατομική ελευθερία και λαϊκή κυριαρχία είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες. Στο ως άνω βιβλίο του, ο Ανδρέας Παπανδρέου αναφέρει επίσης: « … δεν είναι πιθανό ότι είτε η προσωπική ελευθερία είτε η πραγματική λαϊκή κυριαρχία μπορούν να υπάρξουν για πολύ η μια χωρίς την άλλη». (σελ. 44). Και «Ο αγώνας για την ατομική ελευθερία χωρίς μια ουσιαστική λαϊκή κυριαρχία, αποτελεί ρομαντικό πεσσιμισμό». (σελ. 45).
«Δυο απαραίτητα συστατικά μιας πραγματικής δημοκρατικής διαδικασίας…». (σελ. 45).
*Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας
