Στο ΚΗΦΗ δήμου Μυλοποτάμου συνεχίζουμε, απο εκεί εκεί που είχαμε αφήσει πριν την περιπέτεια της πανδημίας, τη «διαγενεακή σύνδεση».
Σήμερα ήρθαν τα παιδιά της Γ2 τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Περάματος στη Δομή μας. Το θέμα της συνάντησης μας ήταν «το Σχολείο τότε και σήμερα».
Οι ηλικιωμένοι μας και ξαναγίνανε παιδάκια κι άκουσαν πάλι το κουδούνι του σχολείου, ενώ το αυστηρό βλέμμα του δασκάλου/ας τους έφερε θύμησες πολλές… μέχρι δακρύων! Πήραν το λόγο και με πολύ γλαφυρό τρόπο μίλησαν για τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισαν στην πιο τρυφερή ηλικία τους!
Όλοι τους, αναφέρθηκαν στη μεγάλη φτώχεια και τις κακουχίες που έζησαν και στην προσφορά τους ως παιδιά στο οικογενειακό εισόδημα όσο τους επέτρεπε η σωματική τους διάπλαση.
Ο κ. Γιώργος θυμήθηκε ότι πήγαινε πρωί-πρωί πριν το σχολείο κι έδενε τις κατσίκες στο χωράφι, ενώ το μεσημέρι που σχολούσε πήγαινε και τις έπαιρνε. Με αποτέλεσμα να μην έχει τον απαιτούμενο χρόνο να διαβάσει τα μαθήματά του, που συνεχίζονταν το απόγευμα και μάλιστα για 6 μέρες την εβδομάδα.
Η κ. Μαρία μας είπε για τη μεγάλη αυστηρότητα του δασκάλου αν δεν είχαν διαβάσει τα μαθήματά τους ή αν έκαναν κάποια μικροζαβολιά και το ανακάλυπτε.
Ο κ. Δημήτρης μας αποκάλυψε ότι έβαλε παπούτσια για πρώτη φορά 17 χρονών ενώ τα κορίτσια φορούσαν φελλούς χειμώνα-καλοκαίρι.
Η κ. Χρυσούλα μας είπε για τους ρούμπους που έφτιαχναν, δηλαδή μικρές μπάλες από το τρίχωμά της αγελάδας μαζί με χώμα και νερό που γινόταν μία μπάλα και την έπαιζαν. Άλλα παιχνίδια που έπαιζαν στα διαλείμματα ήταν, τυφλόμυγα, καλόγερος,χοστοπούλι, κυνηγητό,καρεκλάκι,τα μηλα,τη μέλισσα,ξυλίκι,σκλαβιά κλπ.Επίσης μαθαίνανε χορό, και λίγο αργότερα και κέντημα τα κορίτσια.
Η κ. Πόπη θυμήθηκε το τραγουδάκι που ταίριαξε ο δάσκαλός τους με τα γράμματα της αλφαβήτα για να τα διευκολύνει να τη μάθουνε.Πόσο συγκινητικό!
Η κ. Βαγγελιώ θυμήθηκε που οι Γερμανοί είχαν επιτάξει το σπίτι τους και αυτή τους έβλεπε μικρό παιδάκι και δεν καταλάβαινε γιατί συνέβαινε αυτό.
Ο κ. Μανώλης όπως μας ανέφερε, τότε σπούδαζαν μόνο τα παιδιά των πλουσίων στά δυο ιδιωτικά γυμνάσια που υπήρχαν τότε, του Κοραή στο Ηράκλειο, και του Σπανογιάννη στο Ρέθυμνο.
Ο κ. Γιώργος μας διηγήθηκε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν στα ορεινά χωριά του Μυλοποτάμου, που ήταν πολύ μεγαλύτερες γιατί χιόνιζε και έμεναν αποκλεισμένοι πολλές φορές και για 10-15 μέρες. Στο σχολείο ήταν υποχρεωτικό κάθε πρωί που πηγαίναν το χειμώνα να κρατάει και ένα ξύλο το κάθε παιδί για να το βάλουν στη σόμπα να ζεσταίνονται. Μας είπε ότι ενώ ήταν καλός μαθητής,δεν συνέχισε το σχολείο γιατί ήταν πολυμελής οικογένεια και ο πατέρας του δεν είχε τη δυνατότητα, έτσι τον έβγαλαν από το σχολείο στην πέμπτη τάξη του Δημοτικού. Η δουλειά που έκανε μετά ήταν, να παίρνει κάθε πρωί το γαϊδούρι, που ήξερε το δρόμο να τον πηγαίνει στα όρη που ήταν ο πατέρας του και να φορτώνει γάλα και ξύλα να τα φέρνει κάτω στο χωριό για να τραφεί και να ζεσταθεί η οικογένεια του…
Τα παιδιά παρακολουθούσαν με πολύ μεγαλη προσοχή τους ηλικιωμένους μας. Όλα αυτά τα άακουγαν για πρώτη φορά και δεν ήξεραν τι να σκεφτούν, πως να αντιδράσουν.Έμοιαζαν σαν τα παραμύθια με τους δράκους και τις μάγισσες…
Ο δάσκαλός τους, είπε, ότι κι αυτός για πρώτη φορά άκουσε γεγονότα που είτε διάβαζε σε βιβλία είτε έβλεπε σε ταινίες, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά,και τώρα έβλεπαν και άκουαν τους ίδιους τους ανθρώπους που τα είχαν ζήσει τα γεγονότα.Μα πόσο σπουδαίο ήταν αυτό!
Στη συνέχεια τα παιδιά έκαναν ερωτήσεις στους ηλικιωμένους μας, όπως: άν πήγαιναν εκδρομές,όταν πήγαιναν στο σχολειό τι παιχνίδια έπαιζαν στα διαλείμματα,τι μαθήματα έκαναν τότε,πόσα παιδιά είχε μέσα η κάθε τάξη.
Οι ηλικιωμένοι απάντησαν σε όλα και έτσι έγιναν όμορφοι διάλογοι!
« Εμείς περάσαμε πολλές δυσκολίες παιδιά μου και κουτσά στραβά τα καταφέραμε… Εσείς τώρα, είστε πριγκηπόπουλα. Όλα τα έχετε, τίποτα δε σας λείπει, γι αυτό θα πρέπει να είστε ευχαριστημένα, και να μην τα παρατάτε ποτέ!» είπε η κ. Μαρία στα παιδιά.
Πριν φύγουν τα παιδάκια από την Δομή,έκαναν μια ζωγραφιά ανοιξιάτικη και τη χάρισαν στους ηλικιωμένους μας.Βροντοφώναξαν πολύ δυνατά το «ευχαριστούμεεεε πολύ» φεύγοντας από το χώρο μας κι όλοι συγκινηθήκαμε!
Ευχαριστούμε τον διευθυντή του σχολείου κ. Γιάννη Βουμβουλάκη και το δάσκαλο τους τον κ. Γεώργιο Βλάχο.
Η υπεύθυνη της Δομής, Εμμανουέλα Μαθιουδάκη
