Ένας σκόπελος για κάθε θεατρική ομάδα είναι κάθε παραγωγή, από το κλασικό ρεπερτόριο που και σαν θέμα και σαν αποτέλεσμα, δεν αφήνει πολλά περιθώρια καλλιτεχνικής παρέμβασης.
Από τις δύσκολες περιπτώσεις και ο «Χριστός Πάσχων» του Γρηγορίου του Θεολόγου ή Ναζιανζηνού. Η βυζαντινή αυτή τραγωδία ανήκει στο λογοτεχνικό είδος που ονομάζεται «κέντρων».
Οι «κέντρωνες» είναι συνθέσεις δάνειων στίχων που προέρχονται από τα ομηρικά έπη και τις αρχαίες τραγωδίες. (Κυρίως από τον Ευριπίδη που ήταν ο από σκηνής φιλόσοφος). Οι βυζαντινοί ποιητές χρησιμοποιούν τους στίχους αυτούς με δικές τους προσαρμογές για να συνθέσουν ένα νέο έργο με νέο θέμα. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκουν την έκπληξη και την ευχαρίστηση του κοινού τους.
Το δράμα «Χριστός Πάσχων» αποτελείται από 2.602 στίχους και αναπτύσσεται σε τρία μέρη – τρεις ημέρες. Πάθος, ταφή, ανάσταση.
Δεν είναι υπερβολή φαντάζομαι ούτε δυστροπία να τονίσουμε ότι μια ανάσα απέχει κάθε φιλότιμη προσπάθεια πάνω σε θρησκευτικά θέματα, να φανεί στην καλύτερη περίπτωση σαν μια προσεγμένη σχολική παράσταση
Με μεγάλη συμπάθεια – ομολογουμένως – και περισσότερη κατανόηση, λόγω συναισθηματικών δεσμών, με τους συντελεστές πήγαμε να παρακολουθήσουμε την εκδήλωση. Η πρόνοια να πάμε μισή ώρα νωρίτερα αποδείχτηκε μάταιη Δεν υπήρχε ούτε σκαλοπάτι ελεύθερο στο φιλόξενο Αμφιθέατρου του ΤΕΙ στα Περιβόλια.
Μετά το καλωσόρισμα του εκλεκτού λογοτέχνη και συγγραφέα κ. Γιώργη Καλογεράκη, που αναφέρθηκε και στην 20η επέτειο από την ίδρυση της θεατρικής ομάδας της Μητρόπολης, που πρωτοεμφανίστηκε με το ίδιο έργο ξεκίνησε η παράσταση
Κι από κει και πέρα μου κόπηκε η ανάσα. Πόσο εμπνευσμένη σκηνοθεσία Θεέ μου. Πόσο ευρηματικές οι ζωντανές εικόνες που κάλυπταν τις δυσκολίες αλλαγής σκηνικού, όπως στο Μυστικό Δείπνο.
Γνωρίζω την πορεία του Απόστολου Κουγιτάκη στη θεατρική σκηνή και αρκετές φορές έχω εκθειάσει το ταλέντο του. Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω την ερμηνεία του στην κωμωδία «Ο ράπτης των κυριών» του Georges Feydeau.
Κι άλλες φορές πάλι «σήκωσε» μόνος του παράσταση αξιώσεων με την εξαιρετική του ερμηνεία που κρύβει ένα δυναμισμό χωρίς να κοπιάζει με ιδιαίτερες τεχνικές. Και μια ατάκα ν’ ακούσεις από το στόμα του είναι κορυφαία θεατρική ερμηνεία.
Το ίδιο προσέξαμε και στο έργο «Χριστός Πάσχων» που εκτός από σκηνοθεσία ο Απόστολος Κουγιτάκης είχε και το ρόλο του Πιλάτου. Και τι μας παρουσίασε; Έναν Πιλάτο που κι ένα μικρό παιδί ξεχώριζε τη διαχρονική προσπάθεια του πολιτικού να ξεφύγει από την ευθύνη Λιτή, δωρική η ερμηνεία αλλά συγκλονιστική σε αποτέλεσμα.
«Μιλούσε» κατευθείαν στο συναίσθημα του θεατή.
Από τα τόσα σκηνοθετικά ευρήματα που μας καθήλωσαν τι να πρωτοξεχωρίσει κανείς; Τον όχλο που διαδραστικά μετέφερε και το θεατή στη σκηνή; Το μαρτύριο του θεανθρώπου; Τη συγκλονιστική στιγμή της Ανάστασης; Σπάνια συναντάς τόσο εμπνευσμένη σκηνοθεσία σε τόσο δύσκολο έργο.
Βέβαια ήταν και άλλοι συντελεστές που οδήγησαν την προσπάθεια στη μεγάλη επιτυχία.
Τα κοστούμια εποχής που επιμελήθηκε ο Γιώργης Καλογεράκης ήταν έργα τέχνης. Κι αυτή η άνεση να ντυθεί τόσος κόσμος με ρούχα δυσεύρετα στον καιρό μας (θα ήταν και 50 άτομα) μας άφησε ενεούς. Ξέχωρα το θέαμα των Ρωμαίων στρατιωτών με πλήρη εξοπλισμό που νόμιζες ότι σταματούσε τον χρόνο.
Με συγκίνησε η παρουσία δυο καλών μου φίλων στους βασικούς ρόλους γιατί τους οφείλω δικές μου καλές θεατρικές στιγμές σε επετειακά μου έργα.
Στον ρόλο του Ιησού ήταν ο εξαίρετος Μανόλης Τζωρτζινάκης. Μια «ήρεμη» δύναμη στον καλλιτεχνικό χώρο με ιδιαίτερες επιδόσεις.
Δεν θα μπορούσε να γίνει καλύτερη επιλογή όπως αποδείχτηκε. Στη γνωστή σκηνή στον Κήπο των Ελαιών ήταν καταπληκτικός.
Και στον ρόλο της Παναγίας η Ειρήνη μου. Η Ειρήνη Λογιάκη. Πέτυχε κι εδώ η τεχνική της λιτής ερμηνείας που απελευθερώνει συναίσθημα. Και η Ειρήνη αποδείχτηκε ακόμα μια φορά άξια να φέρει το βάρος ενός τόσο σημαντικού ρόλου όπως της Θεομήτορος. Ήταν μια τραγωδός αξιώσεων.
Θα σταθώ στις ερμηνείες της Μαρίας Μαγδαληνής (Μαριάννας Κουγιτάκη) και της Σαλώμης (Ειρήνης Γρηγοράκη). Πόσο έχει επιδράσει αλήθεια στην ερμηνεία τους η διδασκαλία του Απόστολου Κουγιτάκη. Πόσο έχουν ωριμάσει καλλιτεχνικά. Είναι αξιοθαύμαστες.
Ο Γιώργος Αποκορωνιωτάκης ήταν επίσης εξαιρετικός ως εκατόνταρχος.
Και τι να γράψω για τον βετεράνο μας, της τοπικής θεατρικής σκηνής τον υπέροχο Μάρκο Πελαντάκη. Πως καταφέρνει αυτός ο άνθρωπος να ερμηνεύει και δυο και τρεις ρόλους παράλληλα, χωρίς να καταλαβαίνεις τη διαφορά.
Η εμπειρία του Γιώργου Καλογεράκη στη διακονία του έντεχνου λόγου, μας έδωσε μια εξαιρετική διασκευή του έργου και βέβαια δεν μπορούμε να αφήσουμε εκτός αναφοράς τον Γιάννη Τσάβαλο μια αυθεντική καλλιτεχνική παρουσία.
Έτυχε να δω το σύνολο των σκηνικών του και κρίμα που δεν επέτρεψε η αλλαγή χώρου (η Φορτέτζα είχε προβλεφθεί αρχικά για την παράσταση αλλά ο καιρός υποχρέωσε να μεταφερθεί στα Περιβόλια) να τα δούμε σε πλήρη ανάπτυξη. Λεπτοδουλειά, με σημασία στη λεπτομέρεια, και αποτέλεσμα που δείχνει μόχθο αλλά και έμπνευση. Αλλά και στον ρόλο του Ιούδα ήταν πολύ καλός
Ας μας συγχωρεθεί η αναφορά σε μερικούς μόνο συντελεστές όταν καθένας τους, ιδιαίτερα ο χορός των γυναικών αξίζει ιδιαίτερης παρουσίασης. Μα δεν επιτρέπει ο χώρος να αναφερθούμε σε όλους.
Να ευχαριστήσουμε μόνο για τη μεγάλη αυτή πνευματική ανάσα παραμονές των Αγίων Ημερών και να ευχηθούμε στην ομάδα σε πολλές ακόμα επιτυχίες με τον ίδιο οίστρο και τη διάθεση καλλιτεχνικής προσφοράς.
