Το Ρέθυμνο, όπως και όλη η χώρα, εδώ και μέρες έχει μπει ξανά σε ρυθμούς καρναβαλιού, μετά από τρία αναγκαστικά χρόνια στασιμότητας και αδράνειας λόγω κορονοϊου, αφήνοντας πίσω του την πανδημία. Το αποκριάτικο ξεφάντωμα και η καθαρή Δευτέρα είναι πολύ κοντά. Την καθαρή Δευτέρα πέρα από τις στιγμές με τη γευστική απόλαυση των νηστίσιμων εδεσμάτων, άλλη μια στιγμή είναι καθοριστική κυρίως για τα παιδιά. Το πέταγμα του χαρταετού!
Πήρα ένα γράμμα (μεϊλ σήμερα!) από ένα πιτσιρίκι εκείνης της εποχής και είπα να το δημοσιεύσω, για να ξυπνήσω σε κάποιους παιδικές μνήμες, από εκείνες που μένουν για πάντα χαραγμένες στην καρδιά και τη σκέψη μας.
«Όσοι είμαστε της γενιάς του 50 και του 60 σίγουρα θα έχουμε πολλά να θυμόμαστε! Μνήμες παιδικές, αγαθές, ανέμελες, αθώες, εκεί στις αλάνες της κάθε γειτονιάς, γιατί τότε υπήρχαν πολλές, να συναγωνιζόμαστε στην κατασκευή, στην ομορφιά, στην ισορροπία και τελικά στο πέταγμα του χαρταετού, όσο πιο ψηλά μας επέτρεπε, όχι ο αέρας, αλλά η τσέπη μας, με την αγορά του ανάλογου σπάγκου. Και όταν καταφέρναμε να τον σηκώσουμε ψηλά επιτέλους, νομίζαμε ότι σηκώναμε όλα μας τα όνειρα, εκεί ψηλά στον ουρανό! Άλλωστε ένα πιτσιρίκι πόσα όνειρα μπορεί να έχει; Ειδικά τότε στα δίσεκτα ακόμη χρόνια του 60, που τα περισσότερα πιτσιρίκια ήταν με χιλιομπαλωμένα ρούχα και σκισμένα παπούτσια, χωρίς παιχνίδια, ο αητός ήταν το απόλυτο παιχνίδι κάθε χρόνο και καθένας μας ονειρευόταν την Καθαρή Δευτέρα, για να απολαύσει την κατασκευή με καλάμια και εφημερίδες και τελικά το ονειρικό πέταγμα του.
Μας άρεσε να τον βλέπουμε να πετά όσο πιο ψηλά γίνεται, λικνίζοντας ναζιάρικα το κορμί του πότε δεξιά, πότε αριστερά, κάποιες φορές με βουτιές, ανάλογα με τα κέφια του αέρα και αισθανόμαστε τα πιο ευτυχισμένα πιτσιρίκια του κόσμου. Ακόμα ηχούν στ΄ αυτιά μου οι φωνές από τα φιλαράκια εκεί στον ύψωμα του Τιμίου Σταυρού, που είχε σχεδόν πάντα μπόλικο αέρα. Αμόλα καλούμπα ρε! Έφυγε – έφυγε ρε! Ξετύλιγε! (την καλούμπα) Άφηνε! Άφηνε σπάγκο! Πω πω! Σφαίρα έφυγε! Είδες που σου έλεγα να προσέξεις τα ζύγια; Θα τους σκίσουμε όλους σήμερα! Ρε συ πρόσεχε! Τα σύρματα πρόσεχε! Πέφτει, πέφτει! Μάζευε σχοινί μαζευεεεεε!!!! Ρε συ τον βλέπεις; Εγώ τον έχασα! Πόσα μέτρα σπάγκο του έβαλες; Χάθηκε δεν φαίνεται πια!
Πολλές φορές, μεγαλώνοντας, αναρωτήθηκα για την πτήση του χαρταετού. Ήταν άραγε τα παιδικά όνειρα μας, εκείνα που θέλαμε να πραγματοποιήσουμε και μπαίναμε στη διαδικασία κατασκευής του; Ήταν τα όνειρα μας αυτά που του δίνανε την παραπάνω ώθηση, πολλές φορές με λιγοστό αέρα και τον έκαναν να πετάξει; Ήταν το έθιμο; Η τεχνική της κατασκευής του; Ότι και να ήταν πάντως σίγουρα οι παιδικές μνήμες είναι πάντα εκεί μέσα στην καρδιά και τη σκέψη μας, σε όσους ζήσαμε εκείνες τις μοναδικές στιγμές αθωότητας, για να μας θυμίζουν όμορφες ανέμελες στιγμές των παιδικών μας χρόνων, που δεν γυρίζουν πίσω πια. Είναι από τις όμορφες μοναδικές παιδικές στιγμές αθωότητας που έζησε η γενιά μου και μπορεί να τις διηγείται στα εγγόνια της, με τις ανάλογες οδηγίες για την κατασκευή του, κόντρα στις σειρήνες της εξέλιξης και της βιομηχανοποιημένης πώλησης του πλέον.
Ένα ευτυχισμένο πιτσιρίκι της δεκαετίας του 60 που μπορεί να μην είχε στην κατοχή του την πολυτέλεια και τις τεχνολογίες του σήμερα, με τα κινητά τηλέφωνα, τα τάμπλετ και τα ντρόουν, αλλά έζησε και θυμάται πάντα τα χρόνια της αθωότητας, με τις μοναδικά όμορφες παιδικές στιγμές και την απόλυτη ομορφιά της διαδικασίας κατασκευής και το πέταγμα του χαρταετού σε όλες τις στιγμές του».
Καλή Σαρακοστή σε όλους.
* Ο Βαγγέλης Παπαδάκις είναι π. διευθυντής του 1ου Γυμνασίου Ρεθύμνου -Ε:11 Φυσικής αγωγής
