Από τη διαδικτυακή έκδοση της «Βραδυνής» της 13-3-2023 αντιγράφω το ακόλουθο απόσπασμα από δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου σχετικά με το τραγικό συμβάν:
«Γεγονός πάντως είναι ότι μετά από τα συγκλονιστικά ηχητικά ντοκουμέντα και τις μαρτυρίες που έρχονται στο φως για τα όσα αδιανόητα συνέβησαν το μοιραίο εκείνο βράδυ αλλά και μέσα από τις διώξεις που ασκήθηκαν, αναδεικνύονται συμπεριφορές, νοοτροπίες και παθογένειες, που προφανώς δεν είναι τωρινές αλλά διαιωνίζονται σ’ ένα τμήμα του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα, στο βαθύ και αναχρονιστικό κράτος», είπε. Επεσήμανε ότι η κυβέρνηση πολέμησε και περιόρισε τις παθογένειες αυτές αλλά δεν μπόρεσε να εξαλείψει και είναι ανάγκη να εντοπιστούν συντονισμένα ώστε να εκλείψουν και οι τελευταίοι θύλακες δομικής αντίδρασης στον εκσυγχρονισμό του κράτους μας.
«Οι τελευταίοι θύλακες δομικής αντίδρασης στον εκσυγχρονισμό του κράτους μας», είπε, λες και ο τελευταίος έχει ήδη σαρώσει και κατατροπώσει την μεγάλη πλειονότητα των αντιδραστικών νοοτροπιών και παθογενειών. Ενώ η αλήθεια είναι ότι αυτό που επιτρέπει και έτσι συμβάλλει περισσότερο στη συντήρηση και τη διαιώνισή τους είναι το ίδιο το κράτος.
Διότι, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να θεωρήσουμε τους εκάστοτε κυβερνώντες ως μια σύγχρονη εκδοχή του καβαφικού Οροφέρνη, που «όσο για μέριμνα του τόπου, για διοίκηση – ούτ’ ήξερε τι γένονταν τριγύρω του».
Διαβάζοντας, λοιπόν, αυτά τα λόγια, μας έρχονται στο νου και κάποιοι άλλοι στίχοι του ποιητή: «Με λόγια, με φυσιογνωμία και με τρόπους μιαν εξαίρετη θα κάμω πανοπλία. Και θ’ αντικρίζω έτσι τους κακούς ανθρώπους χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία».
«Ρήματα της καυχήσεως» του κυβερνητικού εκπροσώπου.
*Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι συγγραφέας
