Το πεπρωμένο

Ανώφελες προσπάθειες. Ήθελε να είναι κυρία του πεπρωμένου της κι εγώ δεν είχα τη δύναμη να της εξηγήσω ότι το πεπρωμένο διαφέρει ακριβώς γιατί δεν έχει κύριο.

Όλοι αναριγούμε μπρος στο απευκταίο, στην κακιά στιγμή, στη κακιά είδηση, που όμως δε δύναται να προβλέψουμε, ούτε να ελέγξομε. Τι κι αν κάθε μέρα το παρόν επιβεβαιώνει το παρελθόν και ο δρόμος που οδηγεί το ένα πράγμα στο άλλο είναι σχεδόν ξεκάθαρος. Σχεδόν, γιατί υπάρχει κι ο απρόβλεπτος παράγοντας, αυτός που φέρνει τα πάνω κάτω, και που όλοι απευχόμαστε να χτυπήσει την πόρτα μας.

Η γηραιά κυρία είχε ζήσει τη ζωή της, και με το παραπάνω, και ήθελε μέχρι το τέλος να είναι και κυρία του πεπρωμένου της. Οι κινήσεις της πια γινόταν με δυσκολία. Συχνά παραπατούσε κι έπεφτε μέσα στο ίδιο της το σπίτι, και της ήταν αδύνατο να σηκωθεί. Φώναζε στα παιδιά της από δίπλα για βοήθεια. Αλίμονο η ανημποριά είναι αβάστακτη. Κι όταν η γηραιά κυρία σηκώνεται και με τη βοήθεια των παιδιών κάθεται στην αγαπημένη της πολυθρόνα, και αφού στεγνώσει ο κρύος ιδρώτας που την περιέλουσε μες στην αναποδιά της, συνέρχεται σιγά-σιγά, κι αρχίζει να παραπονιέται ότι άργησαν να τη σηκώσουν.

Μετά από κάποια ηλικία, αντιστρέφονται οι όροι της εξουσίας και στα παιδιά αναλογεί η ευθύνη να επιβάλουν κάποια πράγματα.

Ανώφελες προσπάθειες.

Μερικοί άνθρωποι μακροημερεύουν και διατηρούνται από θαύμα στη ζωή πλέκοντας τα νήματα της συνήθειας. Όμως είναι ύβρις να απαιτούν να είναι κύριοι του πεπρωμένου. Κι όμως μόνο με συμπαραστάτη τη λήθη, τα καταφέρνουν. Επιλεκτική απόσβεση. Έτσι ξεχνιέται κι ο πόνος. Ο σωματικός κι ο ψυχικός.

Απρόσμενοι θάνατοι κατά πολύ νεότερών τους απλά επιβεβαιώνουν την αδιάλλακτη στάση τους απέναντι στη ζωή. Βιβλικές καταστροφές οι οποίες θερίζουν στο διάβα τους χιλιάδες ζωές αθώων, δεν τους αποτρέπουν να βαυκαλίζουν την τύχη τους που κι αυτή έχει συνδράμει, στη μακροημέρευσή τους. Λες και μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει τους κάνει να πιστεύουν όλο και πιο πολύ ότι είναι πραγματικοί κύριοι του πεπρωμένου τους. Εμείς όλοι οι υπόλοιποι θα τους αφήσουμε να έχουν αυτή την απατηλή ψευδαίσθηση, διότι θα ήταν κρίμα να τους την στερήσουμε τώρα που πλησιάζει το τέρμα.

*Ο Αριστείδης Αρχοντάκης είναι συγγραφέας, φυσικός