Λέξεις πάνε κι έρχονται! Δεν κοστίζουν και τίποτα! Τζάμπα είναι. Απ’ όλα έχει ο λεκτικός «μπαχτσές» των δημοσιολογούντων. Και «συγγνώμες» και «κατηγορώ» και μπόλικα «γιατί» και αρκετή «δημιουργική ασάφεια», έτσι για να ντυθούμε έστω εκ των υστέρων το επίσημο ένδυμα της «ευθύνης» που είναι λέξη που χρησιμοποιείται μόνο προσχηματικά! Η «ευθύνη» άλλωστε ήταν λέξη που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί μας για να καταδείξουν την προσπάθειά τους να φέρουν σε «ευθεία» αυτόν που εκτρεπόταν. Ένα είδος τιμωρίας ήταν οι «ευθύνες». Σήμερα η λέξη χρησιμοποιείται με τρόπο ανάλογο που χρησιμοποιείται η «γραβάτα» στο επίσημο ένδυμα. Καλλωπίζουμε την τρωθείσα εικόνα μας!
Όπως και οι γελοίες «συγγνώμες» και οι «αφέσεις αμαρτιών» είναι ένα εξαιρετικά δοκιμασμένο και πειστικό τρικ, εγκεκριμένο και από την θρησκεία μας προκειμένου οι «αμαρτάνοντες» να προχωρήσουν στην επόμενη βρομιά τους. Ποτέ δεν μου άρεσαν «οι συγγνώμες» ως στάση ζωής. Σε οποιοδήποτε επίπεδο. Προτιμώ τις «εξηγήσεις». Όταν κάποιος πράττει συνειδητά και βλάπτει τον άλλον η «συγγνώμη» είναι απολύτως υποκριτική συμπεριφορά.
Ζούμε στιγμές που εναλλάσσονται τα συναισθήματά μας. Ακροβατούμε μεταξύ άφατης θλίψης, απόλυτης οργής και εστιασμένης απέχθειας απέναντι σε όλα όσα βρίσκονται πλέον σε απόλυτη σήψη στην χώρα μας ή για ν’ ακριβολογούμε στο κράτος μας. Ωστόσο εκτός από τους σαλτιμπάγκους του μιντιακού καθεστώτος, τους εν αμφιβόλω «αδέκαστους» δικαστές, τους πολιτικούς που θα πρόσφεραν στην τηλεθέαση κάποιου κακόγουστου ριάλιτι, αλλά όχι ως παρασιτίζοντες εκπρόσωποι της νομοθετικής ή εκτελεστικής εξουσίας, τους παταγωδώς αποτυχημένους «θεσμούς» με ηχηρούς «τίτλους», οι οποίοι ξεκινούν με το άκρως παραπλανητικό «Αρχή», υπάρχουν Άνθρωποι, νέοι και νέες που φορώντας το τζιν και το φούτερ, σκουλαρίκι στο αυτί ή στην μύτη δίνουν το παράδειγμα σε όλους μας. Άνθρωποι που ανά τακτά χρονικά διαστήματα «ψεκάζονται» σε πλατείες και δρόμους, καθώς αμφισβητούν την κρατική αυθεντία. Νέες και Νέοι που έχουν απείρως περισσότερα προσόντα από τους «Σταθμάρχες» της εκτελεστικής εξουσίας που σουλατσάρουν στους Οικονομοαυτιαδοσίες της σκουπιδοτηλεόρασης που έδειξαν το φωτεινό μονοπάτι μέσα από τα αποκαΐδια και το λιωμένο μέταλλο.
Αυτές οι Νέες και οι Νέες δεν σαχλαμαρούν με υπουργούς στην Βαρβάκειο, δεν φτιάχνουν «τούρτες-σούπερμαν» σε άεργους υπουργούς, δεν κουνούν σημαιάκια σε κομματικές φιέστες, δεν μπαίνουν σε «αναπτυξιακούς» νόμους, ούτε σε «λίστες» διανομής κρατικού χρήματος για να παίξουν τον ρόλο του κομματικού κλακαδόρου. Αν έχουμε κάποια ελπίδα ως κράτος και κατ’ επέκταση ως χώρα είναι να στηριχτούμε και να εμπιστευτούμε αυτά τα παιδιά∙ πριν τα ωθήσουμε στην μετανάστευση, πριν τα κάψουμε σε κανένα τρένο, πριν τα δείρουμε στις πλατείες, ας τους δώσουμε την ευκαιρία που αξίζουν…
Όσο για τους επαγγελματίες εξουσιολάγνους, θα μπορούσαν ως ύψιστη προσφορά στην κοινωνία να ακολουθήσουν την διαδρομή του… Μ. Λιάπη!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
