Η 25η Μαρτίου, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Επανάσταση του 1821. Και η Επανάσταση με τον αγώνα των Ελλήνων με μπόλικο αίμα χυμένο για αποτίναξη του πολυετούς τουρκικού ζυγού, ελευθερία, ανεξαρτησία.
Σκέφτομαι, λοιπόν, την κληρονομιά εκείνης της γενιάς προς τις κατοπινές της και τη δικιά μας. Βαρύ και ανεξόφλητο το χρέος που μας άφησαν, καθώς πολέμησαν στα πεδία των μαχών και της διπλωματίας για την απελευθέρωση της πατρίδας˙ τους αγώνες τους, όμως, το ξέρουμε καλά πως έρχονται, από καιρού εις καιρόν, να εκμεταλλεύονται συμφεροντολόγοι και λαοπλάνοι, πολιτικά και οικονομικά δυνατοί εις βάρος των ασθενέστερων.
Και σε ό,τι αφορά τη συγκαιρινή μας κοινωνία, μολονότι γίνεται πολύς λόγος για έμπρακτη διασφάλιση και προστασία από το κράτος των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών των πολιτών, στην πράξη η ελευθερία των μελών του κοινωνικού συνόλου καθημερινά δοκιμάζεται αβοήθητη.
Δοκιμάζεται, γιατί, κατά τη γνώμη μου, φτάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Δηλαδή από την εξωγενή σκλαβιά ήλθαμε εν γνώσει μας στην κατάχρηση της ελευθερίας˙ κατάχρηση, η οποία οδηγεί συχνά σε καταπάτηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών, σε κηρύγματα φανατισμού, σε μισαλλοδοξία, σε βία.
Σε ό,τι αφορά το φανατισμό, ο καθένας μας γνωρίζει πώς διχάζει τις κοινωνίες. Η δε μισαλλοδοξία δεν αφήνει τους ανθρώπους να σκέφτονται καθαρά και να δρουν με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον και δι’ αυτού να φτάνουν στην επίτευξη της προσωπικής τους προόδου. Σχετικά με τη βία, όλοι βλέπουμε πως απαντάται είτε με τη μορφή αντίδρασης των συμπολιτών μας στην κρατική εξουσία, είτε ως μέσο καταστολής τυχόν εξεγερμένων μελών της κοινωνίας μας.
Και κλείνοντας, ας μου επιτραπεί να σας θυμίσω την και αλλαχού διατυπωθείσα πίστη μου. Μια κοινωνία προκόβει οσάκις είναι ελεύθερη. Και είναι ελεύθερη όταν δεν σταματά στιγμή ο αγώνας όλων των πολιτών για το κοινό καλό, για την ουσιαστική κοινή ελευθερία, για την αληθινή και με σεβασμό στους άλλους δημοκρατία, για την αδέκαστη δικαιοσύνη και για την πανανθρώπινη ειρήνη δίχως εκδηλώσεις βίας και χωρίς οι κοινωνικοπολιτικά ισχυροί να καταπιέζουν ή να έχουν ως υποπόδιο τις χαμηλότερες λαϊκές τάξεις. Τότε θαρρώ ότι και τα κόκαλα των αγωνιστών του 1821 θα αναπαύονται με ικανοποίηση για τους επιγόνους τους…
