Αντιγράφω από τα ΜΜΕ. «Μεγάλη έρευνα του Telegraph ότι η αριστερά πνέει τα λοίσθια: Ιστορικό χαμηλό αγγίζει η δημοφιλία των κομμάτων της Αριστεράς ανά τον κόσμο, σύμφωνα με έρευνα της βρετανικής εφημερίδας The Telegraph. Ιστορικό χαμηλό για τα αριστερά κόμματα σε 73 Δημοκρατίες ανά τον κόσμο το 2024 αφού κατέγραψε τα χαμηλότερα ποσοστά της παγκοσμίως από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Παγιώνεται η κυριαρχία της Δεξιάς, ανεβαίνει ανησυχητικά η Ακροδεξιά – «Καταρρέουν» και τα παραδοσιακά προπύργια στη Λατινική Αμερική, ευνοούνται οι… μιμητές του Τράμπ. Συγκρίνοντας τα στατιστικά στοιχεία και τα εκλογικά αποτελέσματα σε 73 χώρες ανά τον κόσμο, καταλήγει στο συμπέρασμα πως οι προσκείμενες στην Αριστερά παρατάξεις είναι σήμερα πιο αντιδημοφιλείς από κάθε άλλη φορά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου (1947-1991). Η ανάλυση έρχεται έπειτα από μια χρονιά εκλογικών θριάμβων για τους Συντηρητικούς σε όλο τον κόσμο, που επισφραγίστηκε με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ».
Ο φυσικός νόμος επαληθεύεται για μια ακόμη φορά και οι ιδεολογίες με τα κόμματα φαίνεται να κάνουν κύκλους, όπως γίνεται και στη ζωή. Αν ψάξουμε τις περασμένες δεκαετίες στην Ευρώπη θα δούμε ότι τη δεκαετία του 80 μετά από μια μακρά περίοδο διακυβέρνησης των συντηρητικών κομμάτων, κυριάρχησαν τα σοσιαλιστικά κόμματα. Θυμίζω: Γκονζάλες στην Ισπανία, Μιτεράν στη Γαλλία, Χέλμουτ Σμιτ Γερμανία, Ανδρέας εδώ κτλ. Στη συνέχεια με μερικές εναλλαγές μεταξύ δεξιών και σοσιαλιστών, τώρα κυριαρχεί η δεξιά. Το ανησυχητικό είναι ότι τα ακροδεξιά κόμματα και ο ανάλογος φανατισμός αρχίζουν και παίζουν γερά στο πολιτικό σκηνικό και η πείρα από το παρελθόν με τη συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία στην Ευρώπη, κάθε άλλο παρά ευχάριστη είναι.
Τι συμβαίνει άραγε και η ιδεολογία της αριστεράς, κατά πολλούς το δικαιότερο σύστημα διακυβέρνησης του κόσμου, έχει χάσει την παλιά αίγλη του; Έχοντας κάνει πολλά ταξίδια στις πρώην χώρες του ανατολικού μπλοκ, ειδικότερα όταν βρίσκονταν στο απόγειο της πολιτικής τους τη δεκαετία του 70 και 80, είδα και τις δυο όψεις του νομίσματος. Τα γεγονότα δείχνουν ότι όπου εφαρμόστηκε το συγκεκριμένο σύστημα διακυβέρνησης, δεν έπεισε τελικά ότι ήταν το καλύτερο. Τα προβλήματα πολλά και όσοι μπορούν να δουν ξεκάθαρα χωρίς ιδεολογικούς φανατισμούς, θα δουν (όπως το είδα κι εγώ) ότι και σ’ αυτά τα καθεστώτα, υπήρχε η κυρίαρχη ελίτ των προνομιούχων. Ελίτ η οποία απολάμβανε τρελά προνόμια σε σχέση με τον απλό κόσμο, ο οποίος συνέχιζε να δουλεύει, χωρίς να μπορεί να απολαμβάνει τα προνόμια και την αντίστοιχη ζωή, και κυρίως χωρίς να αμείβεται ανάλογα με τη δουλειά που προσέφερε.
Η αριστερά είναι αναμφισβήτητο ότι πρόσφερε σημαντικά στις ισορροπίες των κοινωνιών σε όλο τον κόσμο, λειτουργώντας πάντα σαν αντίβαρο σε αντιλαϊκές πολιτικές άλλων παραδοσιακών κομμάτων. Ωστόσο όταν η ίδια βρέθηκε στην εξουσία, οπουδήποτε στον κόσμο, παρ’ ότι προσπάθησε να βελτιώσει κάποια πράγματα, και αλίμονο βέβαια αν δεν το έκανε, δεν κατάφερε ποτέ να αποδείξει πειστικά, ότι μπορούσε να προσφέρει στον κόσμο καλύτερες συνθήκες δουλειάς, καλύτερες αμοιβές και τελικά καλύτερη διαβίωση στον κάθε πολίτη.
Στην Ελλάδα μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να κυβερνήσει ένα κόμμα, υποτίθεται αριστερό, αλλά απέτυχε παταγωδώς, συνεργαζόμενο με κόμμα εκ διαμέτρου αντίθετης ιδεολογίας, για να ανέλθει στην εξουσία, και παίρνοντας αποφάσεις εναντίον των πολιτών, που δεν θα τολμούσε να πάρει κανένα συντηρητικό κόμμα. Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε όλοι και ο κόσμος απογοητευμένος, ξαναγύρισε σε παλιές λύσεις… ο χρόνος θα δείξει αν έπραξε σωστά.
Την περίοδο της μεταπολίτευσης η αριστερά με το ΚΚΕ φαινόταν να έχει υψηλή δυναμική πλησιάζοντας το 11%. Όμως φαίνεται πως δεν μπόρεσε να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών. Παρέμεινε αγκυλωμένη σε συνθήματα, ιδεολογίες και πρακτικές των δεκαετιών του 40-50-60, σε έναν κόσμο, που είτε μας αρέσει είτε όχι, αλλάζει διαρκώς και με ταχύτητα φωτός!
Η απόλυτη εξουσία ποτέ δεν ήταν η καλύτερη επιλογή για τις κοινωνίες. Πάντα θα πρέπει να υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση η οποία θα ελέγχει τη διακυβέρνηση της χωράς, ώστε να μη γίνονται ακρότητες και οι αποφάσεις που θα παίρνονται να είναι για τη βελτίωση του κράτους και της ζωής του πολίτη.
Ξέρουμε ότι στη ζωή όλα έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους! Γι’ αυτό ότι συμβαίνει με την πτώση της αριστεράς, ήταν μάλλον φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Αλλά η λογική λέει πως όσο υπάρχουν τεράστιες ταξικές διαφορές στον πλανήτη, άλλο τόσο θα υπάρχουν ιδεολογίες, όπως η συγκεκριμένη, που θα διεκδικούν την εξομάλυνση των διαφορών. Γιατί το αίτημα περί κοινωνικής δικαιοσύνης δεν θα πάψει ποτέ! Μένει να δούμε στα επόμενα χρόνια αν η αριστερά βρει τη δύναμη να κάνει το μεγάλο βήμα και να προσαρμοστεί, σε συνθήκες του 21ου αιώνα. Για να μπορέσει να διεκδικήσει αυτό που πραγματικά αξίζει ιδεολογικά γι’ αυτήν στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, αλλά και στον απλό εργαζόμενο πολίτη ή θα επαληθεύσει την έρευνα του Telegraph.
