Αναμνήσεις απ’ την παιδική ηλικία αναδύθηκαν απρόσμενα, μετά από την αγορά σε γνωστό σούπερ μάρκετ τεσσάρων καλαμποκιών, 92 λεπτά έκαστο την προηγούμενη εβδομάδα. Όλα βέβαια ξεκίνησαν αφού τα βράσαμε και τα γευτήκαμε με μπόλικο αλάτι. Ξανακούστηκε τότε η φωνή του Παράσκου ο οποίος πουλούσε βραστά καλαμπόκια στην παραλία της Νέας Χώρας, κουβαλώντας τα στο πίσω μέρος του ποδηλάτου με αριθμό κυκλοφορίας παρακαλώ, τσουλώντας το στην άμμο κατά της μήκος της ακτογραμμής. Βραστά καλαμπόκια…κι ο Παράσκος με την άσπρη ζακέτα της δουλειάς και την ψάθα στο ασπρομάλλικο κεφάλι του. Τότε που μας έπαιρνε απ’ το χέρι η μητέρα, και με το πόδι ήμασταν σε πέντε λεπτά στην αμμουδιά, με δυο βραστά αυγά και μια ντομάτα για να κολατσίσουμε. Τότε ήταν η εποχή που ο παχύς κυρ Αντώνης με τα μυωπικά γυαλιά, γυρνούσε με το τρίκυκλο καρότσι ψυγείο της ΕΒΓΑ στις γειτονιές πωλώντας παγωτά, και αγοράζαμε αναψυκτικά από το συνοικιακό γκαζοζάδικο. Που όποιος πιτσιρικάς είχε ποδήλατο βέλαμος ήταν προνομιούχος, και φτιάχναμε πατίνια με ρουλεμάν και σφεντόνες με διχάλες και λάστιχα από σαμπρέλες.
Έβγα να πάρεις ΕΒΓΑ, καλαμπόκια βραστά, φωνές άλλων εποχών, τότε που τα πιτσιρίκια ήταν όλα αδύνατα με το τρεχαλητό στις αλάνες και την μπάλα. Που τα απογεύματα τρώγαμε μια φέτα ψωμί με λάδι και ντομάτα και αλάτι ή ρίγανη. Εποχές που δεν παραπονιόμασταν για την ανέχεια. Που δούλευε ο πατέρας κι η μητέρα στις δουλειές στο σπίτι, και τα κουτσοβόλευαν. Έπαιρναν μάλιστα κι ένα δάνειο, και σήκωναν και μια ταράτσα στην προικώα μονοκατοικία.
Τώρα τα μικρά παιδιά δεν πάνε παραλία, δεν ψήνονται από τον ήλιο και το θαλασσινό αλάτι, μια που οι νέοι γονείς προτιμούν τις πισίνες και τις νεροτσουλήθρες. Οι οθόνες τα κάνουν μαλθακά, δεν τα αφήνουν να τρέξουν, να ματώσουν γόνατα, να κλοτσήσουν μια μπάλα με φίλους, να παίξουν ξυλίκι καμάκι, βόλους, κρυφτό, κυνηγητό. Άλλες εποχές άλλες συνήθειες σήμερα.
Όμως αυτά τα μεστά βραστά καλαμπόκια που ξύπνησαν τόσες αναμνήσεις φέρνουν και ένα κόμπο στον λαιμό, μια πίκρα και ένα σφίξιμο στο στομάχι. Πάει γεράσαμε κι εμείς. Τόπο στα νιάτα να ζήσουν κι αυτά τις ζωές τους όποιες κι αν είναι.
