Θυμάμαι ότι τα «μαγαρίσματα», όπως αποκαλούσαν στο χωριό μου τα άτομα που προχωρούσαν σε κακοποιητικές συμπεριφορές, δεν είχαν μούτρα να βγουν από το σπίτι. Αν δε τολμούσαν να εμφανιστούν στο καφενείο ή σε κάποια κοινωνική εκδήλωση, βρίσκονταν αντιμέτωποι με την αποδοκιμασία και την αποστροφή όλων.
Αυτό τους έκανε να νιώθουν απομονωμένοι και ίσως να τους έβαζε και στη διαδικασία να σκεφτούν (όχι πάντα), ότι η πράξη τους ήταν καταδικαστέα. Έτσι σιγά σιγά έμπαιναν στο περιθώριο, ήταν περιορισμένη η επανάληψη των πράξεών τους. Άλλωστε αυτοί οι άνθρωποι αποτελούσαν και αποτελούν ακόμη μια μικρή μειοψηφία.
Μειοψηφία που όμως λόγω της βαρύτητας των πράξεών τους αμαυρώνουν ολόκληρες περιοχές.
Ακολουθούσε συζήτηση στις βεγγέρες των γειτονιών, στα καφενεία και σχεδόν μια πάνδημη καταδίκη που λειτουργούσε κατασταλτικά σε περιστατικά βίας.
Έπαιρναν θέση…
Αυτά κάποτε… Σήμερα η κατάσταση είναι διαφορετική. Αν συμβεί το κακό υπάρχει παθητική στάση και βουβή αντιμετώπιση από τους περισσότερους. Άσχημες συμπεριφορές ή και χειροδικίες περνούν στα πολύ ψιλά. Αντί οι πολίτες να παρέμβουν βγάζουν το κινητό και καταγράφουν την «κακιά» στιγμή. Παρακολουθούν με απάθεια, βλέπουν το θύμα αιμόφυρτο, δεν μπαίνουν στην διαδικασία ούτε να το προστατεύσουν, ούτε να το βοηθήσουν.
«Άσε να μην μπλέξουμε», «γύρευε τη δουλειά σου» αυτή η σκέψη κυριαρχεί.
Σήμερα τα «μαγαρίσματα» έχουν δύναμη, «κρατούν» ψήφους, έχουν «πλάτες», κάποιοι έχουν και μεγάλες οικογένειες… μην τους στεναχωρήσουμε.
Η ατιμωρησία, τους έχει γιγαντώσει με ευθύνη όλων μας.
Πολιτικοί έχτισαν καριέρες υπερασπιζόμενοι τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Από το περιθώριο που θα έπρεπε να βρίσκονται, κυριαρχούν αν και μειοψηφία. Τους φοβούνται και ΟΧΙ μόνο οι πολίτες.
Δεν είναι δυνατόν να κλείνουμε τα μάτια όταν βλέπουμε συμπεριφορές γονέων να κρατούν στην αγκαλιά τα μωρά τους και να οδηγούν, να οπλοφορούν και να δείχνουν τη λειτουργία των όπλων στα ανήλικα παιδιά τους.
Να πυροβολούν παρέα πινακίδες νομίζοντας ότι κάνουν αντίσταση σκοτώνοντας φανταστικούς εχθρούς και πότε πότε κάποιον άτυχο περαστικό.
Να τους δίνουν τα κλειδιά ακόμα και από την ηλικία των 10 ετών να οδηγούν 4Χ4 αυτοκίνητα με φαρδιά λάστιχα και φιμέ τζάμια.
Να τους προσφέρουν αλκοόλ ή τσιγάρο από τα 5, να τα συμβουλεύουν να χτυπούν όποιον τα αγριοκοιτάξει.
Ας τους στεναχωρήσουμε δεν πειράζει, ας αφήσουμε την αστυνομία και την δικαιοσύνη να κάνει την δουλειά της. Δεν είναι κακό να τιμωρηθούν όσοι προβαίνουν στις παραπάνω πράξεις. Όσο τα βάζουμε κάτω από το χαλί και όσο σφυρίζουμε αδιάφορα δεν κάνουμε βήματα μπροστά.
Χρειάζεται όμως τόλμη και αποφασιστικότητα από τις κοινωνίες.
Με το να λειαίνουμε τις γωνίες και να λέμε «ναι μεν συνέβη αλλά δόθηκε περισσότερη έκταση και άστο μωρέ μην δυσφημίσουμε άλλο τον τόπο μας» δεν πάμε πουθενά.
