Η γενιά μου, παιδιά που γεννήθηκαν τις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα, μεγάλωσαν με τον προσωπικό μύθο ότι αυτοί ήταν προορισμένοι να αλλάξουν τον κόσμο. Τους ονόμασαν παιδιά ίντιγκο. Πίστευαν ότι αποτελούσαν μια γενιά νέων αγγέλων που προορισμός τους ήταν να σώσουν τον κόσμο. Κάποιοι έγιναν καλλιτέχνες, άλλοι νοσοκόμοι, άλλοι δάσκαλοι. Διαδιδόταν ότι είχαν κάτι σαν φωτοστέφανο, ένα γαλάζιο φως που τους φώτιζε. Γι’ αυτό εξάλλου πήραν και το όνομα ίντιγκο. Είχαν ενσυναίσθηση, διαισθάνονταν τον χαρακτήρα και τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων, ήξεραν να τα ακούν.
Μέχρι που ο μύθος κατέρρευσε.
Βλέπουμε σημερινούς πενηνταπεντάρηδες να γίνονται παιδοβιαστές και μαστρωποί αθώων ψυχών, γαλουχώντας και τις επόμενες γενιές στον ηθικό ξεπεσμό. Άνθρωποι υπεράνω υποψίας, οικογενειάρχες, θρήσκοι, πατριώτες, αποδεικνύονται κίβδηλοι και τιποτένιοι εκμεταλλευτές της ανθρώπινης ανάγκης προκειμένου να ικανοποιήσουν τα πιο βρωμερά τους ένστικτα.
Δυστυχώς όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα βάλαμε τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα.
Πως να εξηγήσει κανείς την παραβατική και ανενδοίαστη συμπεριφορά όσων υπηρετούν την έννομη τάξη. Οι αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ που ασέλγησαν πάνω στην δεκαεννιάχρονη μέσα στο αστυνομικό τμήμα της Ομονοίας και δίπλα από τα γραφεία για την ενδοοικογενειακή βία, τέθηκαν σε διαθεσιμότητα αλλά προσωρινά θα παίρνουν τον μισό μισθό τους μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση. Τι άλλο να πω. Νιώθω απογοητευμένος απ’ τη γενιά μου και το παράδειγμα που έδωσε.
Αυτό που βιώνουμε όπως έλεγαν οι φίλοι μας οι Γάλλοι είναι: Mise en abyme, δηλαδή κατάβαση στην άβυσσο!
* Ο Αριστείδης Αρχοντάκης είναι συγγραφέας, φυσικός
