Στα τελευταία σημειώματα που δημοσιεύσαμε με τίτλο: «Προοπτικές και κίνδυνοι στην Ευρωπαϊκή Λογική» είχαμε στόχο να αναδείξουμε τα αδιέξοδα στα οποία οδηγείται η ευρωπαϊκή λογική και πώς εγκαταλείπονται σταδιακά οι αρχές και αξίες που ένωσαν τους Ευρωπαίους σε χαλεπούς καιρούς. Η γένεση των αναγκών που πρέπει να απεικονίζονται λογικά πρέπει να μας οδηγούν στις λύσεις κάθε κακοδαιμονίας, και εδώ ο ρόλος των Βρυξελλών δεν συνάδει με τις προτάσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι οι πολίτες της ΕΕ χρειάζονται αποσυμπίεση από την εξέλιξη των ευρωπαϊκών θεμάτων στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, πόλεμοι στη γειτονιά μας και ακραίες συνθήκες πανδημίας, που ουδέποτε δεν αποδείχθηκαν, θα καταλήξουμε σε περίεργα συμπεράσματα όπως: α) η διαρκής μείωση των δαπανών για την ΚΓΠ, β) οι απερίγραπτες περικοπές πληρωμών σε σχέση με τις προγραμματισμένες αναλήψεις υποχρεώσεων στην πολιτική συνοχής και στην πολιτική απασχόλησης, γ) υπερβάλλων ζήλος ανάπτυξης νέων και έξω από τις αξίες της ΕΕ θεσμικών θεμάτων, όπως η άμυνα, και άλλα σημεία, όπως η έλλειψη σπάνιων γαιών.
Όλα τα ανωτέρω δεν συνιστούν απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ευρεθεί ένας παράγοντας που θα πυροδοτήσει την αποσυμπίεση αυτή.
Οι φωνές που ακούστηκαν για τον επερχόμενο προϋπολογισμό του 2026 ο οποίος πρόκειται να κοινοποιηθεί εντός των προσεχών ημερών, ίσως εβδομάδων και οι προτάσεις που δείχνουν τις προθέσεις που θα αφορούν το νέο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΠΔΠ) της ΕΕ που θα καλύψει την επταετία 2028-2034 συνθέτουν ένα πολύχρωμο τάπητα, όπου κανείς δεν βγάζει συγκεκριμένο νόημα. Το υλικό που συνέλεξε η Κομισιόν καταλήγει σε 11 κατευθυντήριες συστάσεις που λειτουργούν ως βασικές αρχές για να καθοδηγήσουν τον Ευρωπαίο επίτροπο Προϋπολογισμού, κ. Πιοτρ Σεράφιν. Τις 11 αυτές συστάσεις μετρημένες από το σχετικό δελτίο τις απαριθμούμε στις ακόλουθες 21:
1. Διασφάλιση της προστασίας του περιβάλλοντος, παράλληλα με την οικονομική επιτυχία.
2. Προστασία της φύσης και των φυσικών πόρων μέσω της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και άλλων μέτρων.
3. Μείωση των περιφερειακών ανισοτήτων μέσω της επέκτασης των βασικών υποδομών και υπηρεσιών.
4. Καταπολέμηση της εγκατάλειψης της υπαίθρου μέσω της εκπαίδευσης, των θέσεων απασχόλησης και της στέγασης.
5. Ουσιαστική και βιώσιμη ένταξη των μεταναστών και των προσφύγων για μια ισχυρότερη Ευρώπη.
6. Δημοσιονομική στήριξη για ισότιμη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, την παραγωγή φαρμάκων και τη διασυνοριακή περίθαλψη στην ΕΕ.
7. Στήριξη της ψυχικής υγείας για όλες τις ηλικιακές ομάδες μέσω ολοκληρωμένων δράσεων του προϋπολογισμού της ΕΕ.
8. Μια ισχυρή και ασφαλής ΕΕ έναντι των ψηφιακών απειλών.
9. Μια πιο ανεξάρτητη ΕΕ στον τομέα της άμυνας.
10. Διασφάλιση ευκαιριών εργασίας για όλους τους νέους και όλες τις νέες, υπό δίκαιες και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
11. Στήριξη της ανάπτυξης μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων (ΜΜΕ) και νεοφυών επιχειρήσεων.
12. Ενίσχυση του συστήματος τροφίμων μέσω της αύξησης της βιωσιμότητας των μεγάλων εταιρειών τροφίμων και της στήριξης των μικροπαραγωγών.
13. Ενδυνάμωση των πολιτών όσον αφορά τη χρήση ψηφιακών τεχνολογιών, συμπεριλαμβανομένης της ΤΝ.
14. Κυριαρχία της ΕΕ στις ψηφιακές τεχνολογίες.
15. Προώθηση της συμπεριληπτικής εκπαίδευσης υψηλής ποιότητας για όλες και όλους μέσω στοχευμένης ενωσιακής στήριξης.
16. Προαγωγή μιας κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας μέσω της εκπαίδευσης και της ευαισθητοποίησης.
17. Απλούστευση, εναρμόνιση και ψηφιοποίηση των διοικητικών διαδικασιών σε όλα τα κράτη μέλη.
18. Οικοδόμηση ισχυρότερων δεσμών μεταξύ των πολιτών και της ΕΕ για ένα καλύτερο μέλλον.
19. Ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για τη διασφάλιση της ενεργειακής μας κυριαρχίας.
20. Στρατηγική ισχύς: η απάντηση της ευρωπαϊκής βιομηχανίας στις παγκόσμιες αναταραχές.
21. Ενίσχυση της διπλωματικής ευθυγράμμισης εντός της ΕΕ μέσω κοινών αξιών.
Ο αναγνώστης θα κατανοήσει ότι βασικά χαρακτηριστικά των πολιτικών που αναπτύχθηκαν στο παρελθόν λείπουν καταφανώς από τη νέα λογική που άντλησαν οι ειδήμονες των Βρυξελλών. Ούτε για την απασχόληση, ούτε για την περιφερειακή ανάπτυξη, ούτε για την επισιτιστική βοήθεια, την αυτάρκεια ή την αύξηση των εξαγωγών, ούτε για τη μείωση της φτώχειας, μετά τον ορυμαγδό των φτωχοποιήσεων που έφερε η πολιτική που άσκησαν οι ταγοί της Ευρώπης.
Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η πρόεδρος της Κομισιόν έχει ήδη βάλει το χέρι της στην κατάργηση των προγραμμάτων και την έκφραση μέσω ενός ετήσιου προγράμματος για κάθε κράτος μέλος, ώστε να προσδιορίζονται οι ανάγκες που απαιτούνται να καλυφθούν. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι μπορεί να στοχεύσει να λάβει από τις κυβερνήσεις τη σύμφωνη γνώμη στο βαθμό που θα τους δώσει μέρος της εξουσίας, και μάλιστα σημαντικό για να καταρτιστούν τα προγράμματα «εθνικής εμβέλειας». Όμως υποθέτουμε ότι οι μυημένοι πολιτικοί σε τέτοιες παγίδες δεν πρόκειται να ενδώσουν, δεδομένου ότι η συνέχεια θα είναι οδυνηρή, όταν θα αρχίσουν να εισπράττουν τα «όχι» από τις κοινοτικές υπηρεσίες, είτε λόγω έλλειψης ωριμότητας είτε λόγω περιορισμένων κονδυλίων.
Στραβά αρμενίζει το πλοίο της ΕΕ και όλοι το βλέπουν, δε συνάδει όμως με τα συμφέροντα των πλούσιων κρατών μελών και για το λόγο αυτό δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι!
Στο επόμενο θα δώσουμε τη δέουσα προσοχή στον τομέα των αποταμιεύσεων και τη διασύνδεσή τους με τις επενδύσεις που είναι αναγκαίες για την ανάπτυξη και την ευμάρεια των πολιτών της ΕΕ.
