Πρώτα απ’ όλα θα θέλαμε να εκφράσουμε τις ειλικρινείς ευχαριστίες μας στην «Γραφοτεχνική» και στην κυρία Αγγελική Βλαχοπούλου, που με ξεχωριστή ευαισθησία επιμελήθηκε το καλαίσθητο και ευανάγνωστο βιβλίο της Κατερίνας Παναγιωτάκη.
Παράλληλα ένα θερμότατο ευχαριστώ οφείλουμε και στον βραβευμένο λογοτέχνη, Γιώργο Παπαδάκη, ο οποίος μας ενθάρρυνε να υλοποιήσουμε την ιδέα της έκδοσης των ποιημάτων και συνέγραψε το εξαιρετικό εισαγωγικό σημείωμα με τον δικό του ποιητικό τρόπο.
Ο χαρακτηρισμός των κειμένων της Κατερίνας από τον ίδιο σημαντικό δημιουργό, ως «Ποίηση των δακρύων και του ρίγους», θεωρούμε πως αγγίζει όλη την ουσία του έργου.
Η Κατερίνα Παναγιωτάκη του Ιωάννη και της Ελένης Σταυρουλάκη -γέννημα θρέμμα της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου- γράφει ποίηση από τα μαθητικά της χρόνια. Για πρώτη όμως φορά δημοσιεύεται προσωπική της συλλογή. Αυτό δικαιώνει την ευαίσθητη ποιήτρια για την οποία της Σαπφούς τα «Πιερικά ρόδα» αποκτούν ιδιαίτερη λάμψη.
Διαβάζοντας τους στίχους της Κατερίνας, θα έλεγε κανείς πως οι λέξεις την «συναντούν» από μόνες τους κι αβίαστα συνδυάζονται, συμπλέκονται, ερωτεύονται, ακολουθούν ένα άλλο, μυστικό ρυθμό. Μέσα από αυτόν το «χορό», αναδύονται δυνατά συναισθήματα, κυρίως ο πόνος που αναπόφευκτα σημαδεύει τη μοίρα πολλών ανθρώπων.
Η γνήσια υψηλή τέχνη είναι δυνατό να ρίξει φως και στην πιο σκοτεινή άβυσσο, ν’ αποκαλύψει με τρόπο μοναδικό κι αναντικατάστατο το οδυνηρό πέρασμα που λέμε Ζωή.
Τα δάκρυα, τα ρίγη, η απόγνωση για το αδιέξοδο, τα απραγματοποίητα όνειρα, το ανέφικτο και το μάταιο, μετουσιώνονται σε φωτεινούς στίχους:
«στους ορίζοντές σου,
Μόνο μια ματαιωμένη προοπτική
Άνοιξης»
«Τα χρόνια χωρίς εσένα
Χάρτινα φεγγάρια στη βροχή,
… …
Αγγέλων κοιμητήριο»
Πορτραίτο
Τα μάτια σου βελούδινη σαγήνη.
Πάναστρη μοναξιά.
Σε ποια άβυσσο με ατμίζεις
σμιλεύοντας την προτομή
της Ειμαρμένης μου;
ή
Εραστές της βροχής
και της ουτοπίας
στο ανερμήνευτο ιδιωτεύουν.
Κάτω από τον βαρύ ίσκιο αγαλμάτων
με φτερά δανεικά ταξιδεύουμε.
Η εκδίκηση των Ονείρων,
Ποίηση
ή
θάνατος…
Ακινησία
Ο τοίχος μέσα στον καθρέφτη.
Παλαιές κιτρινισμένες δαντέλες.
Ο νάρκισσος αναπαύεται
στον παλμό του στήθους της.
Ανυποψίαστη
για το άγαλμα
στη στροφή του δρόμου.
Της Κατερίνας Παναγιωτάκη «Το άσπρο φτερό που κανείς και τίποτε δεν θα μπορέσει να λεκιάσει» (κατά τον Εδμόνδο Ροστάν) είναι η Ποίηση. Οι στίχοι της, ευαίσθητοι μίσχοι εξωτικών ανθέων, νούφαρα με ρίζες σε βαθιά, σκοτεινά νερά… Φτερά λευκά άγνωστων πουλιών, που μεταφέρουν το λυγμό της ως μήνυμα από κόσμους άλλους όπου δεν μπορούν όλοι να ταξιδέψουν, ούτε να διακρίνουν καν.
Με την ευχή να διαβαστεί και ν’ αγαπηθεί η «βασανισμένη ποίηση» της Κατερίνας, κλείνουμε με τα λόγια του Γιώργου Παπαδάκη από το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου:
«Πιστεύω πως τούτη η ποίηση είναι καμωμένη για να μείνει στην απεραντοσύνη των οριζόντων που οι άλλοι δεν μπορούν να υποψιαστούν, αλλά εκείνη τους υπερβαίνει, τους δαμάζει, τους εσωτερικεύει».
Λιάνα Παναγιωτάκη