Καιρό τώρα είχαμε προγραμματίσει το συνεορτασμό της επετείου για τη «Μάχη της Κρήτης» στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Περάματος. Συνεορτασμός των ηλικιωμένων μας του ΚΗΦΗ δήμου Μυλοποτάμου, με τους μαθητές του σχολείου.
Όλα ήταν έτοιμα λοιπόν και το πρωί της Παρασκευής, φτάνοντας στο σχολείο, μας περίμενε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Τα παιδιά, μας υποδέχτηκαν στην είσοδο του σχολείου τους. Μόλις κατέβαινε ένας- ένας οι ηλικιωμένοι μας από το αυτοκίνητο, τους έπαιρναν από το χέρι και τους συνόδευαν στο χώρο που θα γινόταν η γιορτή.
Μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα, κάμποσα παιδιά τους περίμεναν στην είσοδο, με μία κιθάρα και ένα μαντολίνο όπου τους τραγουδούσαν «καλην εσπέραν αφεντάδες, καλώς ορίσατε κυράδες….». Στη συνέχεια τους συνόδευαν στα καθίσματα τους. Μετά από λίγο που συγκεντρώθηκαν όλα τα παιδιά, άρχισε η γιορτή.
Ένας τεράστιος χάρτης της Κρήτης για φόντο. Και κάμποσα δάφνινα στεφάνια και μπουκέτα με λουλούδια, φτιαγμένα όλα από τα παιδιά, που τα έπιαναν ευλαβικά και τα εναπόθεταν δίπλα στην Κρήτη, αποδίδοντας «φόρο τιμής».
Τα παιδιά διάβασαν, διαδοχικά ,μαρτυρίες άλλων παιδιών από την εμπειρία τους στη «Μάχη της Κρήτης» ενώ στη συνέχεια χόρεψαν χορούς τοπικούς. Εμείς καμαρώσαμε τις «κοπελούδες και τα ντελικανιδάκια που πετούσαν σαν του βορρά τα νέφη στις κοντυλιές της λύρας».
Χόρεψαν κάμποσους χορούς και μας συγκίνησαν πάρα πολύ, ιδιαίτερα τους ηλικιωμένους μας, που τα κοίταζαν αχόρταγα και θυμήθηκαν τα νιάτα τους,τα δύσκολα,τα σκληρά, χρόνια με φτώχεια, με πόνο πολύ, μα και με γλύκα!
«Ενενήντα χρόνια πίσω εγυάηρα μωρέ κοπέλια μου, νάσαστονε καλά» τους είπε ο κ Γιώργος με σπασμένη φωνή…
Στη συνέχεια το λόγο πήραν οι άνθρωποι μας και διηγήθηκαν στους μαθητές πως βίωσαν την περίοδο εκείνη, όταν ήταν 8 – 10 – 13 -15 -18 χρονών τότε που «έπεσαν οι Γερμανοί»…
- «Τότες και μην μπλιό παιδί μου»
- «Να μην ξαναφτάξουν οι άνθρωποι τέτοιες εποχές»
- «Κακό πράμα παιδί μου ο πόλεμος, μεγάλη δυστυχία»
- «Είσαστε τόσο τυχερά εσείς που τα έχετε όλα, εμείς πεινάσαμε, τρομάξαμε, κλαίγαμε, κακοκοιμηθήκαμε, κακοφάγαμε, κακοντυθήκαμε, περπατούσαμε ξυπόλυτα στα χωράφια να πάμε να κρυφτούμε γιατί έτσι μας ελέγαν οι γονείς μας, να γλυτώσωμε, γιατί κάψανε χωριά, λεηλατήσανε,σκοτώσανε… ήταν πολύ δύσκολα χρόνια παιδιά μου, να θυμάστε ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον πόλεμο…»
Τα παιδιά αφουγκράζονταν τις διηγήσεις με κομμένη ανάσα. Έβλεπαν μπροστά πραγματικούς ήρωες, γιατί αυτά που διάβαζαν τους φαινόταν λίγο σαν παραμύθια, λίγο σαν υπερβολή. Όμως αυτοί εδώ τους έλεγαν τι έζησαν, τι έκαναν, πόσο τρόμαξαν αυτοί οι ίδιοι και τους είχαν μπροστά τους, μπροστά στα μάτια τους…Ήταν τόσο έντονο, τόσο συγκινητικό!
Μετά τους τραγούδησαν με στεντόρια φωνή το:
«Χιτλερ να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη
Ξαρματωτη την έβρικες και έλειπαν τα παιδιά της
Στα ξένα επολεμούσανε ψηλά στην Αλβανία
Μα πάλι επολεμήσανε με θάρρος και ανδρεία
Χιτλερ να μην το καυχηθεις…».
Μετά τα παιδιά πήραν τους ηλικιωμένους μας από το χέρι, και χόρεψαν όλοι μαζί ένα σιγανό Χανιώτη. Η κ. Χρυσούλα με την κ. Σοφία μας, που δεν μπορούσαν με το πι να χορέψουν, σηκώθηκαν όρθιες και έκαναν τα βήματα επιτόπου, χόρεψαν κι ας μη βγήκαν στην πίστα…
Η αλληλεπίδραση σ’ αυτές τις συναντήσεις είναι απερίγραπτη!
Τα παιδιά είχαν φέρει του κόσμου τα καλούδια από τα σπίτια τους, που τα είχαν φτιάξει οι μανάδες τους και τελειώνοντας, προσέφεραν ένα «κέρασμα» πλουσιοπάροχο για τους ηλικιωμένους μας.
Σαν τελείωσε το φαγοπότι, τα παιδάκια πάλι συνόδευσαν τους ηλικιωμένους μας έναν-έναν στο αυτοκίνητο για να φύγουμε.
Ήτανε μία πάρα πολύ συγκινητική εκδήλωση. Δώσαμε υπόσχεση ότι θα κάνουμε κι άλλες τέτοιες εκδηλώσεις μαζί. Και βέβαια ο αγαπημένος μας κύριος Ιπποκράτης Βοζωγλάνης είχε όλο το βάρος της διοργάνωσης της εκδήλωσης.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Τυχερά τα παιδιά που τον έχουν δάσκαλο και τους διδάσκει αξίες ακριβές για τη ζωή τους, κι εμείς που προσκληθήκαμε να τα καμαρώσαμε!
Ευχαριστούμε τον Διευθυντή του Σχολείου κ. Μανώλη Νησανάκη και όλο το διδακτικό προσωπικό για την φιλοξενία στο χώρο του σχολείου τους!
Εμμανουέλα Μαθιουδάκη-Υπεύθυνη του ΚΗΦΗ Δ. Μυλοποτάμου
