Κονσέρτο για πιάνο, αφιέρωμα στον Γάλλο συνθέτη Σεζάρ Φρανκ

Τρεις νέοι, καταξιωμένοι μουσικοί με καταγωγή από την Κρήτη, ο Δημήτρης Μιμίδης (πιάνο), ο Γιάννης Πετράκης (βιολί) και ο Κωστής Σπυριδάκης (βιολοντσέλο) μοιράζονται την αγάπη τους για το έργο του Γάλλου συνθέτη Σεζάρ Φρανκ με το κοινό του Ρεθύμνου, την Παρασκευή 26 Μαΐου, στο Κέντρο Βυζαντινών Τεχνών, σε μια συναυλία-αφιέρωμα που πραγματοποιείται με αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από τη γέννησή του, και αποτελείται από δύο μνημειώδη έργα του: Το Τρίο για πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο σε Φα δίεση ελάσσονα και τη Σονάτα για βιολί και πιάνο σε Λα μείζονα.

Ο βελγικής καταγωγής Γάλλος συνθέτης, οργανίστας, πιανίστας και μουσικοπαιδαγωγός Σεζάρ Φρανκ (1822-1890) είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γαλλικής ρομαντικής μουσικής. Το έργο του συνολικά χαρακτηρίζεται από ζεστή και γλυκιά μελωδικότητα, συνδυασμένη με έναν ισχυρό αρμονικό πλούτο και τον κατατάσσει μεταξύ των σημαντικότερων συνθετών του 19ου αιώνα.

Το Τρίο για πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο σε Φα δίεση ελάσσονα είναι η πρώτη σύνθεση του Φρανκ, που ξεκίνησε να γράφεται όταν εκείνος ακόμα σπούδαζε στο Κονσερβατόριο του Παρισιού. Ολοκληρώθηκε το 1841. Αποτελείται από τρία μέρη. Στο πρώτο, σχετικά αργό μέρος, διακρίνεται βήμα – βήμα το χτίσιμο μιας στιβαρής μουσικής φόρμας που τελικά παρασύρει τον ακροατή σε μια συναισθηματική έκρηξη. Το δεύτερο μέρος είναι ένα εύθυμο σκέρτσο, δυναμικό, αλλά και ανάλαφρο. Στο θριαμβευτικό τρίτο μέρος, ο Φρανκ μέσα από ισχυρές συγχορδίες, πλατιές, δραματικές μελωδίες και διαρκείς αυξομειώσεις της έντασης κατορθώνει να χρησιμοποιήσει τα τρία όργανα με τρόπο που δίνει σχεδόν ορχηστρικό αποτέλεσμα, αποκαλύπτοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν συνολικά το συνθετικό ύφος του.

Η εξαιρετικής τεχνικής δυσκολίας, ιδίως για τον πιανίστα, Σονάτα για βιολί και πιάνο σε Λα μείζονα, γράφηκε τέσσερα μόλις χρόνια πριν από τον θάνατό του Φρανκ και θεωρείται μία από τις καλύτερες σονάτες για τα δύο αυτά όργανα στην ιστορία της μουσικής. Πρόκειται για έργο που συνέβαλε στην καταξίωση του Φρανκ ως παγκοσμίως μεγάλου συνθέτη, χάρις την κλασσική αρμονική του γλώσσα, τις λεπτές, σχεδόν θρησκευτικής έκστασης μελωδίες και την υπερβατική δεξιοτεχνία, χαρακτηριστική του κινήματος του Ρομαντισμού. Με θεματικό υλικό που επιστρέφει στα τέσσερα μέρη της, η Σονάτα διατηρεί την ενότητά της, περνώντας όμως μέσα από ποικιλία συναισθηματικών εναλλαγών. Τη μελοδραματική αγωνία του πρώτου μέρους διαδέχεται ένας ταραγμένος διάλογος μεταξύ των δύο μουσικών θεμάτων του δεύτερου. Αντίθετα, το τρίτο μέρος αποτελεί έναν νοσταλγικό διαλογισμό σε ελεύθερη φόρμα που οδηγεί στο ροντό του τέταρτου μέρους, όπου κάθε ένταση εκτονώνεται. Η κυκλική φόρμα του έργου κλείνει με την επιστροφή στο θέμα του πρώτου μέρους, δίνοντας στο έργο φυσικότητα και αφήνοντας τον ακροατή στον απόηχο της ευτυχίας.