Την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου, η υπουργός Παιδείας επισκέπτεται το Ρέθυμνο προκειμένου να παρευρεθεί στα εγκαίνια του Δημοτικού Σχολείου Πανόρμου και να επισκεφθεί το Ειδικό Δημοτικό και το 16ο Δημοτικό Σχολείο της πόλης. Έρχεται να κόψει κορδέλες και να πανηγυρίσει για το πρόγραμμα «Μαριέττα Γιαννάκου».
Μόνο που, πριν από τις φιέστες και τις φωτογραφίες, η κυρία υπουργός οφείλει να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα της δημόσιας εκπαίδευσης στο Ρέθυμνο – μια πραγματικότητα που δεν χωράει σε δελτία Τύπου και επικοινωνιακά σενάρια.
Γιατί τι να τις κάνουμε τις κορδέλες, όταν τα σχολεία του νομού μας παραμένουν υποστελεχωμένα, με δεκάδες κενά σε δασκάλους, νηπιαγωγούς και ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό; Όταν τα τμήματα ένταξης δεν λειτουργούν ακόμα, και οι μαθητές της παράλληλης στήριξης περιμένουν ακόμη τους εκπαιδευτικούς τους; Όταν υπάρχουν γονείς που δεν μπορούν να εργαστούν, επειδή το ολοήμερο πρόγραμμα σε δεκάδες σχολεία παραμένει ανενεργό;
Πώς μπορεί να πανηγυρίζει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, όταν μαθητές δεν διδάσκονται ακόμη βασικά αντικείμενα και εκπαιδευτικοί καλούνται να κρατήσουν όρθια τα σχολεία με υπεράνθρωπες προσπάθειες;
Και πώς μπορεί να μιλά για «σύγχρονες υποδομές» όταν πολλά σχολεία του Ρεθύμνου στεγάζονται σε ακατάλληλα, παλιά και επικίνδυνα κτίρια, με προβλήματα που χρονίζουν;
Ακόμη και το περίφημο πρόγραμμα «Μαριέττα Γιαννάκου», που σήμερα προβάλλεται ως μεγάλη επιτυχία, χαρακτηρίστηκε από αδιαφάνεια στον τρόπο επιλογής των σχολικών μονάδων που εντάχθηκαν, αφήνοντας εκτός πολλά σχολεία που είχαν πραγματικά ανάγκη στήριξης. Το ποσό που συνολικά διατέθηκε ήταν ελάχιστο, ανεπαρκές να αντιμετωπίσει στοιχειώδεις ανάγκες υποδομών και εξοπλισμού, και τελικά λειτούργησε περισσότερο ως εργαλείο επικοινωνιακής προβολής παρά ως ουσιαστική επένδυση στη δημόσια εκπαίδευση.
Η υπουργός δεν έρχεται να δει τη ζωντανή πραγματικότητα της σχολικής κοινότητας· έρχεται να στήσει σκηνικό επιτυχίας πάνω στα ερείπια μιας εκπαίδευσης που ασφυκτιά από την εγκατάλειψη.
Την ίδια στιγμή, οι σχολικές επιτροπές του Δήμου Ρεθύμνου είναι χωρίς πόρους. Τα ταμεία είναι άδεια, και τα σχολεία συντηρούνται χάρη στις συνεισφορές των γονιών, που βάζουν από το υστέρημά τους για να πληρωθούν λογαριασμοί και να καλυφθούν βασικές ανάγκες. Είναι αυτή η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση που αξίζει στα παιδιά μας;
Αντί, λοιπόν, για κορδέλες και χειροκροτήματα, η κυρία υπουργός οφείλει να δείξει λίγη σοβαρότητα και – το κυριότερο – λίγη ντροπή. Να ανταποκριθεί στις συμβατικές της υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία. Να στελεχώσει άμεσα τα σχολεία. Να ενισχύσει τις σχολικές επιτροπές με επαρκή χρηματοδότηση. Να δώσει λύσεις αξιοπρέπειας στους μαθητές, στους εκπαιδευτικούς και στις οικογένειές τους.
Η εκπαίδευση δεν χρειάζεται τελετές και φιέστες. Χρειάζεται ουσία, ευθύνη και πολιτική βούληση.
Ας αφήσει, λοιπόν, τις φωτογραφίες και τα χαμόγελα.
Και ας σηκώσει τα μανίκια για να δουλέψει εκεί όπου πραγματικά υπάρχει ανάγκη: Στις τάξεις, στα σχολεία, στις ζωές των παιδιών.
