Διάβασα με μεγάλη προσοχή και με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη τα όσα δημοσιεύθηκαν στο φύλλο της εφημερίδας «Κ. Ε.» την Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014, στη σελίδα 12, από τον αγαπητό συνδημότη και δημοτικό σύμβουλο του Δήμου Αμαρίου κ. Μανώλη Γ. Ψαρουδάκη, με τον βαρύγδουπο τίτλο «ΟΧΙ στην ενότητα του Διχασμού, ΝΑΙ στη δημιουργική αλλαγή που έρχεται». Το συγκεκριμένο δημοσίευμα δημοσιεύθηκε επίσης στη 8η σελίδα του φύλλου της εφημερίδας σας, την 6η Μαρτίου 2014 και στο φύλλο της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Ρέθεμνος» την 8η Μαρτίου 2014.
Στο υβριστικό και διχαστικό αυτό δημοσίευμα χρησιμοποιήθηκε αυτούσιο απόσπασμα του άρθρου της στήλης μου «Ρωγμές Ισχύος» στην εφημερίδα «Ρέθεμνος» (01.03.2013, σελίδα 15). Τηλεφώνησα στον κ. Ψαρουδάκη το πρωί της ίδιας ημέρας και του ζήτησα μια πειστική εξήγηση, την οποία τελικά δεν έλαβα, μετά από δεκάλεπτη μεταξύ μας συνομιλία. Η ρητή του διαβεβαίωση ότι δεν αναφέρεται στο άρθρο μου «Η ισχύς εν τη ενώσει», καθώς και οι υπεκφυγές ότι δήθεν αναφέρεται στη διεύθυνση της εφημερίδας «Ρέθεμνος» ουδόλως με έπεισαν. Παρότι η εφημερίδα «Ρέθεμνος» του απάντησε με εύστοχο και δηκτικό τρόπο το Σάββατο 8 Μαρτίου 2014 στη δεύτερη σελίδα με τον τίτλο «Ήσουν κι εκεί εκεί», θεωρώ ότι χρειάζεται μια απάντηση και από μένα για να μπουν -όσο γίνεται- τα πράγματα στη θέση τους.
Με ειλικρινή λοιπόν πρόθεση και χωρίς καμία διάθεση παρεξηγήσεων και παρερμηνειών παραθέτω τα εξής: Ειλικρινά χαίρομαι που ένα άρθρο μου «περί χρείας ενότητας» στο Αμάρι προκαλεί τόση δημόσια συζήτηση και γίνεται πηγή προβληματισμού, ανησυχίας (γιατί άραγε;) και έκφρασης αντίθετων απόψεων. Αυτό και μόνο σαν γεγονός με τιμά ιδιαίτερα. Οι αναφορές μου στο Αμάρι στο πολυετές διάστημα που αρθρογραφώ είναι ελάχιστες και μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού. Συγκεκριμένα έχω γράψει στο παρελθόν: α. για τα φράγματα της περιοχής και τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που αλλάζουν το μικροκλίμα της περιοχής με τα ανύπαρκτα αντισταθμιστικά οφέλη για το Δήμο Αμαρίου, β. για την έδρα του νεοσύστατου Δήμου, που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να βρίσκεται στη Σχολή Ασωμάτων, γ. για την μετατροπή του Χ.Υ.Τ.Α. σε Χώρο Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων (Χ.Α.Δ.Α.) με μοναδικό κριτήριο το οικονομικό όφελος και την εξυπηρέτηση του Δήμου Ρεθύμνου και δ. για την ανάγκη ψυχικής ενότητας των κατοίκων της περιοχής με την δημιουργία ενός υπερκομματικού, ανεξάρτητου και ενωτικού συνδυασμού για να σταματήσει η ψυχρότητα μεταξύ συγγενών και συγχωριανών στους οικισμούς που μέρα με τη μέρα ερημώνουν. Τέσσερα άρθρα σε διάστημα επτά και πλέον ετών αρθρογραφίας, θεωρώ ότι δεν είναι αρκετά για να μου προσδώσουν κάποιο τίτλο ειδικού περί των θεμάτων του Αμαρίου. Θα ήταν άδικο για κάποιους άλλους πολυγραφότατους συντοπίτες μου και δεν θα το επιθυμούσα σε καμιά περίπτωση.
Στο θέμα μας όμως: Πιστεύω πραγματικά ότι είμαστε πολύ λίγοι στο Αμάρι και δεν έχουμε την πολυτέλεια να τσακωνόμαστε. Έκανα απλά μια πρόταση, την έθεσα στο βήμα του δημόσιου διαλόγου για συζήτηση και προβληματισμό και δεν διεκδικώ κανένα τίτλο «Αμαριολόγου» γιατί θα ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου, τη στιγμή που υπάρχουν πολλοί άλλοι επαΐοντες που γνωρίζουν τα θέματα του Αμαρίου σε μεγαλύτερο βαθμό, έκταση και βάθος από την ταπεινότητά μου. Πιστεύω πραγματικά ότι η ανάπτυξη δεν θα έρθει με φράγματα για να πάρουν η Μεσσαρά και το Ρέθυμνο το νερό, τη στιγμή που σε μας θα μείνουν τα φίδια, τα βατράχια και τα κουνούπια. Θεωρώ επίσης ότι η διαχείριση των απορριμμάτων του Νομού δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο του Χ.Υ.Τ.Α. Αμαρίου, η κάποιου εργοστασίου διαλογής και επεξεργασίας απορριμμάτων, τουλάχιστον όχι για πάντα. Ναι, δεν μου αρέσει που κρατάμε εμείς το πανεράκι στον προθάλαμο του διαδημοτικού αποχωρητηρίου και να μας αφήνουν οι άλλοι τον οβολό τους κατά βούληση για να το χρησιμοποιήσουν. Το Αμάρι δεν πρόκειται να πάει μπροστά με εισπρακτική λογική θυρωρού τουαλέτας ή σφουγγοκωλάριου.
Αναρωτιέμαι όμως ειλικρινά τι σημαίνει σαν περίφραση «ενότητα του διχασμού» και ποιά ακριβώς είναι η «δημιουργική αλλαγή που έρχεται». Απορώ και εξίσταμαι για το βροντόφωνο «ΟΧΙ» με κεφαλαία που αναφωνεί ο αγαπητός συνδημότης και αιρετός σύμβουλος 74 χρόνια μετά το «ΟΧΙ» του Ιωάννη Μεταξά, την 28η Οκτωβρίου 1940. Επίσης σπάω το κεφάλι μου να βρω με ποιό ακριβώς τρόπο η όποια προσπάθεια ενότητας εμποδίζει τη «δημιουργική αλλαγή» και για ποιο λόγο η «πρόωρη συνταξιοδότηση» της λογικής που πρεσβεύει την ψυχική ενότητα των κατοίκων του Αμαρίου, εμποδίζει την ανάπτυξη της περιοχής. Κατά τον συντάκτη του δημοσιεύματος, δεν υπήρξε ποτέ στα θέματα του Αμαρίου ομοφωνία και θεωρεί ότι αυτή η κατάσταση πρέπει να συνεχιστεί εσαεί. Κάνει όμως ένα αφετηριακό λάθος που γκρεμίζει όλο το σαθρό και χωρίς ειρμό οικοδόμημα των διχαστικών ισχυρισμών του. Σε σοβαρά και κρίσιμα θέματα οι Αμαριώτες ήταν πάντα ενωμένοι και είναι γνωστό σε όλους, ποιοι πρωτοστάτησαν για να μείνει το Αμάρι ενωμένο στα γεωγραφικά όρια της πρώην Επαρχίας Αμαρίου. Μέσα στις τόσες άλλες πρωτοβουλίες, την Άνοιξη του 2010, όταν ο Καλλικράτης βρισκόταν «ante portas», είχε διεξαχθεί με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου Γερακαρίου ένα Παναμαριώτικο Συνέδριο στο Γερακάρι και συμμετείχαν οι τότε δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, οι πρόεδροι των Τοπικών Κοινοτήτων και των δύο Δημοτικών Ενοτήτων (Συβρίτου και Κουρητών), όλοι οι πρόεδροι των Πολιτιστικών Συλλόγων και ομόφωνα ψήφισαν όλοι υπέρ της ίδρυσης του σημερινού ενιαίου Δήμου Αμαρίου, κάτι που τελικά επιτεύχθηκε. Τότε αγαπητέ συνδημότη και θερμέ πρεσβευτή του διχασμού, της σύγκρουσης και της διαίρεσης, εσύ δεν ήσουν εκεί.
Η ζητούμενη ενότητα φίλες και φίλοι δεν ενοχλεί κανέναν οραματιστή και κανέναν ιδεολόγο που πασχίζει για το καλό του τόπου μας. Δεν προστατεύει κανέναν γιατί στην ενότητα έχουν θέση μόνο όσοι δεν χρειάζονται προστασία γιατί δεν έχουν κάτι να φοβούνται. Το νέο και το καινούριο που έρχεται δεν τρομάζει κανέναν. Είναι σαφώς καλοδεχούμενο, αλλά δεν είναι υπεράνω κριτικής, ειδικά όταν έρχεται μεταμφιεσμένο φορώντας παιδικό και «αθώο» προσωπείο που κρύβει τις ρυτίδες του και το κεφάλι του φαντάζει παράταιρο, όντας στηριγμένο πάνω σε γερασμένο κουφάρι. Το ανθρώπινο δυναμικό του Αμαρίου που μπορεί και θέλει να συμβάλλει στην ανάπτυξη της περιοχής μπορεί να το πράξει χωρίς αξίωμα τίτλο και μισθό. Αρκεί να το πιστέψουμε όλοι. Τα «μικρά καρεκλάκια» υπάρχουν γιατί κάθε φορά οι νικητές αποκλείουν τους ηττημένους από κάθε ευκαιρία και δυνατότητα. Τα «μικρά κουτάκια εξυπηρετήσεων» υπάρχουν γιατί κάποιοι τραβάνε διαχωριστικές γραμμές στους οικισμούς και χωρίζουν τον κόσμο σε «δικούς μας» και σε «άλλους». Το Αμάρι για να ανέβει κατηγορία πρέπει να αξιοποιήσει όλες τις υγιείς δυνάμεις του. Σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει καμιά και κανείς.
Η επόμενη πενταετία δεν είναι κι ούτε μπορεί να γίνει τρόπαιο και έπαθλο κανενός. Είναι εξήντα μήνες ευκαιρίας να αποδείξουν οι Δήμοι ότι μπορούν να υπάρξουν αυτόνομα χωρίς άλλους πόρους. Είναι οι Δήμοι δυστυχώς, εκείνοι που θα εφαρμόσουν το Νέο Μνημόνιο για να μην το χρεωθεί η κεντρική κυβέρνηση. Είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ένας τεράστιος πολιτικός χρόνος, και ως εκ τούτου οι εκλεγμένοι άρχοντες πρέπει να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Χωρίς αποκλεισμούς και χρωματισμούς. Χωρίς μίση και συμφέροντα. Η αλλαγή και η ανανέωση δεν μπορεί να είναι υπόθεση των ολίγων εκλεγμένων, αλλά αποτελεί υποχρέωση όλων από όποια θέση κι αν βρεθούν. Η πρόταση μου για ένα συνδυασμό στο Αμάρι δεν τρομάζει κανέναν, παρά μόνο εκείνους που θεωρούν εαυτούς σωτήρες, παντογνώστες και αναντικατάστατους. Ο διχασμός φέρνει συγκρούσεις και οι διενέξεις ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους μόνο καλές υπηρεσίες δεν προσφέρουν στον τόπο μας. Τα «καρεκλάκια» δεν έχουν αξία αν οι εκλογείς μοιραστούν στα δύο και δεν εκφράζουν το σύνολο του ντόπιου πληθυσμού. Στην εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου δεν πρέπει να υπάρξουν νικητές και ηττημένοι. Πρέπει να υπάρξουν άξιοι εκπρόσωποι του συνόλου των κατοίκων του Αμαρίου και όχι εκπρόσωποι ισχνών πλειοψηφιών που θα αντιδικούν και θα αντιπαρατίθενται στείρα με τους εκπροσώπους της όποιας μειοψηφίας στα Δημοτικά Συμβούλια.
Ναι φίλες και φίλοι, επιμένω: είμαστε λίγοι και δεν έχουμε την πολυτέλεια της έριδας και της φαγωμάρας. Οι αρχιερείς του διχασμού δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι φορείς δημιουργικής αλλαγής. Μπορούν μόνο να διαιρέσουν τον κόσμο και να αφαιρέσουν ευκαιρίες από το Αμάρι. Γιατί υπάρχουν πολιτικές και δράσεις που ενώνουν από παλιά και το Λοχριανό με τον Πατσώτη και το Βισταγιανό με το Μεσονησσανό. Και δεν έχει να μοιράσει τίποτε ο Ανωμεριανός με τον Καλογεριανό, πιστέψτέ με. Δεσμοί φιλίας και συγγένειες υπάρχουν μεταξύ μας οριζόντια και κάθετα σε όλους τους οικισμούς. Μια φιλική συμβουλή μόνο σε εκείνους που αρέσκονται να βάζουν δυναμίτες: Να προσέχουν γιατί μπορεί κάποια στιγμή να σκάσουν στα χέρια τους.
Εμείς οι απλοί πολίτες και δημότες της περιοχής δεν ψάχνουμε αξιώματα και θέσεις, ούτε παζαρεύουμε καρέκλες. Ανυστερόβουλα και καθαρά θέλουμε να προσθέσουμε αξία στον τόπο μας και να πολλαπλασιάσουμε τις δυνατότητές του. Αυτή είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ανάπτυξη του Αμαρίου. Όλα τα άλλα είναι «προφάσεις εν αμαρτίες» για να ικανοποιήσουν κάποιοι τη ματαιοδοξία τους, στήνοντας καρτέρια στους «εχθρούς», προκειμένου να γευτούν ένα «κρύο πιάτο» πολιτικής και -κατά κύριο λόγο- προσωπικής εκδίκησης. Να χαλάσουν ότι καλό έχει συντελεστεί και να κάνουν το ακριβώς αντίθετο για να «περάσει το δικό τους». Μόνο που στο τέλος μένουν μόνοι τους. Η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός για κάποιους στο Αμάρι. Προτιμούν να ηττηθούν στις εκλογές από το να πείσουν ένα δημότη να κατέλθει ως υποψήφιος στον αντίθετο συνδυασμό από εκείνον που επέλεξε ο ξάδερφός του ή ο θείος του, δημιουργώντας έτσι διχόνοια στην οικογένεια. Στο Αμάρι υπάρχει φιλότιμο, κι ευτυχώς τηρούν ακόμα το «fair play» κάποιοι. Όσοι επιλέγουν να παίξουν «βρώμικα» θα κριθούν στην πορεία, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις επιλογές τους. Άλλο ευγένεια και άλλο κοντή μνήμη. Οι ευγενείς θυμούνται και δεν υπενθυμίζουν. Οι αγενείς ξεχνούν κι από πάνω ωρύονται. Μην τα συγχέουμε. Δυστυχώς μερικοί στο Αμάρι δεν υπνώττουν απλώς. Βλέπουν και κακά όνειρα.
Δεν αντιδικούμε φίλε συνδημότη. Πολλές από τις διαπιστώσεις σου περί Γυμνασίων, Λυκείων, Πολυκέντρων, Αμαριώτικου Δρόμου, Καποδιστριακών Δήμων κ.α. είναι γνωστές και δεν αμφισβητούνται. Τα πληθυσμιακά δεδομένα που επίσης αναφέρεις είναι σωστά και προφανώς γίνεται αντιληπτό ότι το Αμάρι έχει γερασμένο και σταθερά μειούμενο πληθυσμό. Για αυτό στο άρθρο μου μίλησα για την ανάγκη επαναπατρισμού των νέων στα χωριά, μια και στις πόλεις η ζωή καθίσταται πλέον ιδιαίτερα δύσκολη σε καιρούς μνημονιακών επιταγών και δεσμεύσεων. Συνδιαλεγόμαστε διαφωνώντας. Ακόμα κι αν αυτή η ενωτική πρότασή δεν πάρει σάρκα και οστά πριν τις εκλογές, ας μονοιάσουν οι νικητές με τους ηττημένους, τουλάχιστον μετά τις εκλογές. Εμείς δεν κοιτάζουμε πίσω. Ότι έγινε έγινε, ότι πέρασε, πέρασε σε ένα μεγάλο βαθμό σωστά. Οι άρχοντες τέθηκαν στην κρίση των συνδημοτών μας και τα όποια λάθη έγιναν, αποτελούν πλέον Ιστορία. Η Ιστορία όμως για τις επόμενες γενιές γράφεται σήμερα, εδώ, τώρα. Γιατί είμαστε πάρα πολλοί αυτοί που πιστεύουμε ακράδαντα στο απίστευτο που μπορεί να γίνει η πιο αληθινή μας ιστορία. Παλεύουμε για το ακατόρθωτο που ίσως να αποτελεί την τελευταία μας ευκαιρία. Και γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει κανένας αγώνας χωρίς θυσία. Θα κοπτόμαστε υπέρ της ενότητας -όπως λες- και μην αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί μας κούρασαν οι τσακωμοί. Γιατί μας πλήγωσε η φαγωμάρα. Γιατί δεν μας αρέσουν οι σωτήρες. Γιατί έτσι..!! Θα συνεχίσουμε ενωτικά και θα συνεχίσουμε να υψώνουμε τα λόγια μας, αλλά όχι τη φωνή μας. Τα λουλούδια αγαπητέ συνδημότη μεγαλώνουν με τη βροχή, όχι με τη βροντή. Δεν χρειάζονται διχαστικές κορόνες και ηρωικά «ΟΧΙ». Γιατί αν χαριστούν τα νερά και γίνουμε «σκουπιδαριό», θα μας μείνουν οι βροντές και τα σκουπίδια. Η επιλογή είναι δική μας.
Ο Εμμανουήλ Κ. Ακουμιανάκης είναι αξιωματικός Πυροσβεστικού Σώματος, πολιτικός αναλυτής, πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου Γερακαρίου
