«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.»
Θεωρώ ότι ο σπουδαίος αυτός ποιητής, μας δείχνει το δρόμο για την αντιμετώπιση των δύσκολων καταστάσεων που βιώνουμε. Πάνω απ’ όλα οφείλουμε στους εαυτούς μας την προσπάθεια να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Έχουμε καταλήξει στο ότι αυτοκτονώντας λυτρωνόμαστε από το προσωπικό μας δράμα. Μάθαμε να μοιρολογούμε, με τα χέρια σταυρωμένα, για το κακό που μας βρήκε. Παραιτούμαστε ολοένα και συχνότερα από τη διαδικασία του να παλέψουμε με μοναδικό σύμμαχο το πιο δυνατό μας όπλο, τους εαυτούς μας.
Μοιρολογούμε για πράγματα που νιώθουμε ότι χάνουμε μέσα από τα χέρια μας, τα οποία ουσιαστικά δεν έχουμε ανάγκη. Χάνουμε τους «πολλών λογιών πασατέμπους» και μαζί με αυτούς, χάνουμε και την αξιοπρέπειά μας. Θεωρώ, πως σωστό θα ήταν να αντικρύσουμε τους εαυτούς μας και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τις ουσιαστικές μας ανάγκες. Αυτός είναι ένας τρόπος που, ενδεχομένως, να μπορούσε να μας λυτρώσει από την απελπισία και την αφόρητη δυστυχία. Κατανοώντας τι πραγματικά θα μας έκανε ευτυχείς.
Ο άνθρωπος από καταβολής του, ουδέποτε δεν είχε ανάγκη, τα όσα έχει μάθει σήμερα να θεωρεί ως βασικά αγαθά για να ζει αξιοπρεπώς. Γεννηθήκαμε σε μια κοινωνία, όπου η κατανάλωση είναι πηγή ζωής. Η καρτεσιανή σκέψη «Cogito ergo sum» (σκέφτομαι, άρα υπάρχω), σήμερα έχει γίνει «Καταναλώνω, άρα υπάρχω». Όσο καταναλώνουμε, τόσο ζούμε «ευτυχισμένα», με αποτέλεσμα να εργαζόμαστε όλο και περισσότερο για να μπορούμε να καταναλώσουμε όλο και περισσότερα και έτσι να είμαστε ακόμα πιο ευτυχείς. Έχοντας, ως μοναδικό στόχο την απόκτηση όλο και περισσότερων αγαθών, καταλήγουμε να αποπροσανατολιζόμαστε από αυτά για τα οποία έχουμε έρθει σε αυτόν τον κόσμο. Οι ατελείωτες ώρες εργασίας, έχουν ως αποτέλεσμα να αποκτήσουμε αμέτρητους πασατέμπους, ενώ ταυτόχρονα χάνουμε την επαφή με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, τους εαυτούς μας, τη φύση, τις βασικές χαρές μας. Θα ήταν χρήσιμο να αξιολογήσουμε τα καθημερινά μας πάγια και να καταλήξουμε για ποιά από αυτά αξίζει να θυσιάζουμε τη ζωή και την ηρεμία μας.
Όπως είπε ο Άρθουρ Σοπενχάουερ «Οι άνθρωποι χρειάζονται κάποια εξωτερική απασχόληση, επειδή είναι αδρανείς εσωτερικά». Τα τελευταία 50 χρόνια, ο άνθρωπος, προκειμένου να ξεφύγει από τον εαυτό του έχει επινοήσει περισσότερες εφευρέσεις από ποτέ άλλοτε. Αναζητά διαρκώς τρόπους να ξεφύγει από τον ίδιο του τον εαυτό που ολοένα και χειροτερεύει.
Σύμφωνα, λοιπόν, με μελέτες που έχουν διεξαχθεί, ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με ένα μηχάνημα που λέγεται ηλεκτρονικός υπολογιστής και έχει τη δυνατότητα να μελετάει χρήσιμα ή μη πράγματα. Παρόλα αυτά, δυστυχώς, ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν έχει τη δυνατότητα, ούτε να αφομοιώσει, ούτε να επεξεργαστεί και να αξιολογήσει σωστά τον τεράστιο αυτό όγκο πληροφοριών.
Ήρθαμε, ξαφνικά, αντιμέτωποι με την άμεση πληροφορία, αλλά με τη λάθος χρήση, καταλήξαμε στην ημιμάθεια. Συνεπώς, καταπιαστήκαμε να ασχολούμαστε με πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, χωρίς ουσιαστικά να εμβαθύνουμε σε τίποτα από αυτά, με αποτέλεσμα να χάνουμε την ουσία. Βρεθήκαμε στη θέση να εγκαταλείψουμε την ιδεολογία, την ηθική, τη θρησκεία μας, μέσα στο μεθύσι της καινούριας αυτής ενασχόλησης, έχοντας άγνοια για τα καινούρια αυτά μονοπάτια που βαλθήκαμε να περπατήσουμε. Παρ’ ότι η Τεχνολογία είναι αδιαμφισβήτητα ένα εργαλείο που μπορεί να μας βοηθήσει να ανοίξουν ορίζοντες σε νέα και χωρίς λογοκρισία γνώση, συνηθίζουμε να υπερβάλουμε ασχολούμενοι με πράγματα τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα την πλήρη αποχαύνωσή μας. Γιατί, λοιπόν, ένα μέσο, τόσο σπουδαίο όσο η Τεχνολογία, ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας, τελικά να καταλήγει να γίνεται εχθρός μας;
Καταλήγοντας, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που έγραψε ο σπουδαίος φιλόσοφος Friedrich Nietzsche: «Δίνουμε την καρδιά μας, βιαστικά, χάρισμα στο κράτος, στην κερδοσκοπία, την κοινωνικότητα ή την επιστήμη, μόνο για να μην την έχουμε πια. Αφοσιωνόμαστε στην ίδια τη βαριά καθημερινή εργασία με περισσότερο πάθος και αναισθησία, σα να ήταν απαραίτητο για να ζήσουμε. Επειδή περισσότερο απαραίτητο μας φαίνεται το να μη συνέλθουμε.»
Καιρός, λοιπόν, να βρούμε ξανά τις αξίες μας.
Οι βασικοί ευρωπαϊκοί θεσμοί και η Δημοκρατία
Τα ορατά αποτελέσματα των ευρωπαϊκών εκλογών, αλλά και των εθνικών εκλογών σε αρκετές από τις βασικές χώρες της ΕΕ (Γαλλία...