Δυνατό μήνυμα ζωής, ελευθερίας πίστης, τόλμης προς όλο το γυναικείο πληθυσμό έστειλε από το Ρέθυμνο η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης Μαρία Πολύζου. Η Μαρία Πολύζου με αναρίθμητα μετάλλια και διακρίσεις από μαραθώνιους στους οποίους έχει συμμετάσχει είναι μια μεγάλη μαχήτρια της ζωής που με την πορεία της απέδειξε πως παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια, κατάφερε η ίδια να γυρίσει το τιμόνι της ζωής της «από το πλην στο συν». Σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση στη διάρκεια της εκδήλωσης που διοργάνωσε το περασμένο Σάββατο η Δημοτική Επιτροπή Ισότητας και το Κέντρο Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών του δήμου Ρεθύμνου σε συνεργασία με την επιτροπή Ανάπτυξη Γυναικείας Επιχειρηματικότητας στο πλαίσιο της παγκόσμιας ημέρας εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών, η Ελληνίδα αθλήτρια μίλησε για τις προσωπικές της μάχες και για τη διέξοδο που βρήκε στον αθλητισμό.
Η Μαρία Πολύζου στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996 ήταν η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που εκπροσώπησε τη χώρα μας σε Μαραθώνιο. Το 2010 έγινε η πρώτη γυναίκα από την αρχαιότητα που αναβίωσε το Φειδιππίδειο άθλο, καθώς έτρεξε τη διαδρομή 524 χιλιομέτρων (Αθήνα – Σπάρτη – Τύμβος Μαραθώνα) στην επέτειο των 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα. Έχοντας ζήσει δύσκολα παιδικά χρόνια και έχοντας βιώσει από πολύ μικρή ηλικία τη βία και την κακοποίηση από το οικογενειακό της περιβάλλον, κατάφερε με βαθιά πίστη και στόχο να ξεφύγει, να ονειρευτεί, να διεκδικήσει τη ζωή της και το μέλλον όπως ή ίδια το φαντάστηκε.
«Ένα κατεβατό από νίκες, κατακτήσεις, από προσωπικές νίκες, από βάθρα, από κορυφές. Πρέπει να γνωρίζετε ότι όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει, αν τελικά δεν έπαιρνα μια απόφαση να γυρίσω το τιμόνι της ζωής και να πω ότι εγώ θα τα αλλάξω όλα. Όταν ένα παιδί κακοποιείται σε τόσο μικρή ηλικία, πολύ εύκολα μπορείς να χάσει τον δρόμο του. Πολύ εύκολα είναι να πεις δεν μπορώ να σηκώσω άλλο αυτόν τον Γολγοθά που μου έδωσε ο Θεός. Πως μπορεί να ξεκινάει η ζωή ενός παιδιού με τα χειρότερα; Να μην βλέπεις φως. Να βλέπεις μόνο σκοτάδι. Να μη βλέπεις τίποτα, να προσπαθήσεις να βρεις μια χαραμάδα φως για να βγεις και να αναπνεύσεις, να βγεις και να τολμήσεις να ονειρευτείς. Είναι πάρα πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο, για μια γυναίκα η οποία έχει υποστεί σεξουαλική βία να τολμήσει να ονειρευτεί» λέει και προσθέτει με γενναιότητα: «Εδώ, όμως, έρχεται η στιγμή στην οποία πραγματικά να μη χάσεις λεπτό από τη ζωή σου, να γυρίσεις το τιμόνι της ζωής και να πεις ότι εγώ τοποθετώ τον εαυτό μου στη δική μου κορυφή. Όχι εκεί που οι άλλοι θέλουν να με βάλουν, όχι εκεί που οι άλλοι θέλουν να με ρίξουν. Τοποθέτησα, λοιπόν, τον εαυτό μου και με ονειρεύτηκα σε βάθρα των νικητριών. Με ονειρεύτηκα να τρέχω σε ολυμπιακούς αγώνες. Με ονειρεύτηκα σε ένα καθαρό σπίτι. Με ονειρεύτηκα πραγματικά να βρίσκομαι στις κορυφές μου και κυρίως να βρω την ευτυχία, που είναι δύσκολο αυτό. Είναι δύσκολο να εμπιστευτείς την κοινωνία, τον κόσμο, τον άνθρωπο, όταν τα πράγματα έχουν ξεκινήσει τόσο άσχημα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι αυτός που κάνει ένα τέτοιο έγκλημα θα πρέπει να είναι δια βίου μέσα στη φυλακή. Δια βίου, γιατί δια βίου το κουβαλάει το θύμα αυτό που έχει υποστεί. Έτσι λοιπόν, θυμάμαι όταν ήταν δύσκολα τα πράγματα, όταν ήταν μαύρα τα πράγματα, εγώ ονειρευόμουν. Ονειρευόμουν να κατακτήσω τα όνειρά μου. Πίστευα πάρα πολύ στον Θεό. Όσες δυσκολίες και αν μου έδωσε, πραγματικά ήταν πάντα εκεί να μου δίνει το χέρι και να προχωρώ. Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιον λόγο γίνονται όλα αυτά, απλώς έβρισκα πάντα ένα δρόμο να προχωρώ. Έτσι ήρθε ο αθλητισμός στη ζωή μου σε πάρα πολύ μικρή ηλικία και από εκεί και πέρα άρχισα στόχο με στόχο, βήμα με βήμα να ονειρεύομαι και να προχωράω. Να είμαι ελεύθερη σιγά-σιγά. Ήταν δύσκολα τα πράγματα, τόλμησα όμως. Τόλμησα να φύγω και από το σπίτι μου, τόλμησα να μείνω στον δρόμο και ας μην είχα να φάω. Ξέρετε γιατί; Γιατί έτρωγα όνειρα και με αυτά τα όνειρα πραγματικά είμαστε ευτυχισμένοι και χορτάτοι. Μπορεί η κοιλιά να υποφέρει και να πονάει επειδή δεν έχουμε να φάμε, όμως είμαστε εδώ, έχουμε μια ευκαιρία να τα αλλάξουμε όλα» ανέφερε η κ. Πολύζου.
«Τα πιο δύσκολα χιλιόμετρα είναι αυτά που τρέχουμε με την ψυχή μας»
Η Μαρία Πολύζου η οποία είναι και συγγραφέας του βιβλίου «Μην τα παρατάς», μέσα από το οποίο παρακινεί τους αναγνώστες να μην το βάζουν κάτω στις δυσκολίες, θέλησε να αφυπνίσει κάθε γυναίκα που μπορεί να βιώνει την κακοποίηση και τη βία να φύγει από το κακοποιητικό περιβάλλον. Αναφέρθηκε στα δικά της βιώματα και τις δυσκολίες και πως η ίδια κατάφερε να κάνει το μαύρο άσπρο, να είπε:
«Είμαι εδώ για να πω σε κάθε γυναίκα ότι μπορεί να τα αλλάξει όλα. Μπορεί να τολμήσει, να κάνει την αλλαγή στη ζωή της για αυτήν και για τα παιδιά της. Αν φάει μια σφαλιάρα και μαυρίσει το μάτι της, να πάει στο σούπερ μάρκετ και να μην βάλει μέικαπ. Αν τη ρωτήσουν «τι έπαθες;», να μην πει «έπεσα και χτύπησα», αλλά να πει «με χτύπησε ο άντρας μου». Να το πει, να τολμήσει. Μόνο κάπως έτσι θα αλλάξει η κοινωνία, μόνο κάπως έτσι θα πάρουμε τις δικές μας ζωές στα χέρια. Ονειρεύτηκα και με έβλεπα να κατακτώ στόχους. Έχει αγώνα αυτό, έχει να θέλεις να κατακτήσεις τη ζωή, έχει να θέλεις να πεις ότι εγώ θέλω να τα αλλάξω όλα, έχει να θέλεις να τολμήσεις να σκάψεις μέσα στη ψυχή σου, έτσι ώστε όσο και αν πονάει να βρεις τη δύναμη να φτάσεις το φώς. Το φως εκείνο το οποίο σου δίνει το βήμα να μιλάς. Το φώς το οποίο σου δίνει την ευδαιμονία της ψυχής που είναι πάρα πολύ δύσκολο. Διάνυσα πάρα πολλού μαραθώνιους, έχω τρέξει πάνω από 300.000 χλμ. στη ζωή μου, τόσο εσωτερικά και όσο και εξωτερικά. Τα πιο δύσκολα χιλιόμετρα είναι αυτά που τρέχουμε με την ψυχή μας. Αυτά τα χιλιόμετρα τα οποία σκάβουμε βαθιά μέσα μας, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους φόβους μας, με τους δαίμονές μας, με τους εφιάλτες μας και όλα αυτά πρέπει κάποια στιγμή να κάτσουν κάτω, να σταματήσουν να υπάρχουν, να σταματήσουν να αναδύονται μνήμες σκοτεινές και μαύρες. Να αναδύονται από μέσα σο μόνο οι ωραίες στιγμές, γιατί η ζωή είναι πάρα πολύ ωραία».
Και συνέχισε μιλώντας για τα βιώματά της στον χώρο του αθλητισμού και πως την αντιμετώπιζαν: «Θυμάμαι έλεγα ότι θα προσπαθήσω να κερδίσω το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Δυσκολίες και εκεί, γιατί δεν αναγνώριζαν και έλεγαν ότι είμαι γυναίκα «σιγά μην τερματίσω». Έλεγα θα πάω να τρέξω στον μαραθώνιο και έλεγαν «θα μας κάνει ρεζίλι, θα εγκαταλείψει» Με το ζόρι κατάφερα να τρέξω μέσα στην Κωνσταντινούπολη, με το ζόρι κατάφερα να πάρω την εκκίνηση για να τρέξω. Ο μαραθώνιος ήταν το πιο εύκολο, το να ετοιμαστώ για να πάω εκεί ήταν το πιο δύσκολο, και αυτό επειδή είμαι γυναίκα. Άκουγα χίλια δύο από του άντρες τριγύρω «θα το παίξεις ότι μπορείς να κάνεις και μαραθώνιο και να χτυπήσεις ρεκόρ». Καταλαβαίνετε πόσα εμπόδια και πόσες προκλήσεις πρέπει να περάσεις. Εγώ θα τα λέω προκλήσεις και όχι προβλήματα. Στην αρχή αυτή η κορυφή και μετά την επόμενη κορυφή, μετά κάτι λίγο πιο ψηλά, σιγά-σιγά και ταυτόχρονα δουλεύοντας. Μια γυναίκα η οποία κακοποιείται πρέπει σιγά-σιγά να καταφέρει να σηκώσει κεφάλι. Να καταφέρει να πείσει τον εαυτό της ότι αξίζει. Το πρόβλημα είναι ότι όταν συμβαίνει κάτι άσχημο σε μια γυναίκα πιστεύει ότι δεν αξίζει, ότι δεν έχει αξία η ζωή της. Είναι δύσκολο μετά να το γυρίσει το παιχνίδι, την παίρνει από κάτω. Είναι πολύ εύκολο να σε πάρει από κάτω, είναι πολύ εύκολο να πεις «για ποιον λόγο να ζω όταν τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα στη ζωή;» Αλλά γι’ αυτό πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου, πρέπει να τοποθετείς τον εαυτό σου στις δικές σου κορυφές και να κατακτάς τα όνειρά σου, να τολμάς. Σήμερα θέλω κάθε γυναίκα να τολμήσει, να βγει, να το πει. Να τολμήσει να καταγγείλει. Να τολμήσει να πάρει τη δική της απόφαση να σώσει τον εαυτό της και τα παιδιά της. Τώρα πια η κοινωνία είναι κοντά σε εμάς, υπάρχουν τόσες κοινωνικές δομές. Να τολμήσει να ξανά πάρει τη ζωή στα χέρια της. Αν κάποια γυναίκα με ακούει αυτήν τη στιγμή, θα θελα να της πω ότι αν θα ήταν κάποια γυναίκα να έχει ξεκινήσει από το πλην στη ζωή, σε αυτή σίγουρα θα ήμουν εγώ. Όλα αλλάζουν. Όλα γίνονται και όλες οι κορυφές κατακτούνται αν τις βάλουμε σιγά-σιγά και να τολμήσουμε να κάνουμε την αλλαγή αυτή που θέλουμε».
Απευθυνόμενη σε γυναίκες που υφίστανται βία τους είπε: «Το ο θέμα είναι ότι μπορείς να κατακτήσεις τη ζωή σου. Μπορείς να πατήσεις ξανά στα πόδια σου και να το αλλάξεις. Μπορούμε να κάνουμε αλλαγή. Μπορούμε να τολμήσουμε, μπορεί να τολμήσει μια γυναίκα η οποία κακοποιείται μέσα στο σπίτι της. Αυτό δεν είναι αγάπη. Μια γυναίκα που υφίσταται βία να πάρει τα παιδιά της και να φύγει. Όταν υπάρχει βία, όταν υπάρχει ξύλο μέσα στο σπίτι, τι παιδιά μεγαλώνεις εκεί μέσα; Πάρε τα και φύγε. Πάρε τα και πήγαινε κάπου αλλού. Μείνε στον δρόμο στο κάτω-κάτω. Ζήτα βοήθεια από κάπου, από την πρόνοια, από οπουδήποτε. Το θέμα είναι να φάμε; Γι’ αυτό ζούμε; Το θέμα είναι πως θα κατακτήσουμε τη ζωή, πως θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε από αυτό που μπορεί να έχει συμβεί σε κάποια οικογένεια. Υπάρχουν πάρα πολλές οικογένειες, το βλέπετε, βλέπουμε τέτοια στατιστικά τα οποία είναι απίστευτα, μόνο και μόνο επειδή γεννηθήκαμε γυναίκες. Λες και είναι κακό, λες και είναι ντροπή να είμαστε γυναίκες.
«Η βία των γυναικών: Τεράστιο παγόβουνο που δεν ξέρουμε πότε θα λιώσει»
Η κ. Πολύζου, χαρακτήρισε τη βία των γυναικών ως ένα τεράστιο παγόβουνο που δεν ξέρει κανείς πότε θα λιώσει: «Οτιδήποτε είναι βία, είτε λεκτική, είτε σωματική, είτε σεξουαλική, είναι βία και σημαίνει ότι δεν σέβεσαι τον άλλον. Γεννηθήκαμε όλοι εδώ σε αυτήν τη γη, για να ακολουθήσουμε έναν σκοπό, για να φτιάξουμε το δικό μας μονοπάτι. Ο καθένας πρέπει να έχει το δικό του μονοπάτι και να σέβεται το μονοπάτι του άλλου. Δεν μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος όταν κάνεις οποιοδήποτε κακό σε κάποιον. Δεν μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος όταν προχωράς στο ξύλο, στον βιασμό, αν προχωράς σε όλα αυτά. Το παγόβουνο είναι τεράστιο και δεν ξέρουμε πότε θα λιώσει, θα πρέπει να κάνουμε τεράστια βήματα. Θα πρέπει να γίνει «τσουνάμι» από ομιλίες, να τρέξουμε όλοι κοντά σε κάποιον άνθρωπο που υποφέρει, σε μια γυναίκα που υποφέρει, να τη στηρίξουμε, να πάμε κοντά της και να την πούμε «τόλμησε». Οποιοσδήποτε επίσης ακούει κάτι ως γείτονας -, το ξύλο και το κλάμα ακούγεται -, οι φωνές ακούγονται, και αν αυτή η γυναίκα δεν τολμήσει να μιλήσει, τι θα κάνει ο γείτονας; Θα καθίσει παθητικός για να μην ανακατευτεί; Όχι. Να ανακατευτούν, να τολμήσουν. Βλέπεις ένα παιδί το οποίο το χτυπάνε, δεν θα τολμήσεις να μιλήσεις; Να το πάρεις στην αγκαλιά σου; Τι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι; Κάτι ακούγεται, όλοι έχουμε ευθύνη να ανοίξουμε τα αυτιά και τα μάτια μας και να υποστηρίξουμε τους ανθρώπους οι οποίοι υποφέρουν.. Συνήθως δεν ξέρουμε πως να το κάνουμε αυτό, μας φαίνεται βουνό. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα με τη μια, να τα κάνουμε σιγά-σιγά τα πράγματα».
Η μάχη με τον καρκίνο
Η Μαρια Πολύζου πριν δύο χρόνια διαγνώσθηκε με καρκίνο τον οποίο πάλεψε και νίκησε, διατηρώντας το χαμόγελό της μέχρι και στις χημειοθεραπείες. «Όσους μαραθώνιους και αν χρειάστηκε να περάσω στη ζωή μου, ακόμα και ο τελευταίος πριν δύο χρόνια με έναν καρκίνο – αυτός ήταν ένα δυνατός μαραθώνιος -, είχα πάντα την ίδια φιλοσοφία. Μου δόθηκε κάτι θα το αλλάξω, θα το γυρίσω το τιμόνι, πάλι ξανά στο φώς όπως και να γίνονται τα πράγματα».
