Στις 14 του φετινού Μάρτη, συμπληρώνονται 141 χρόνια από το θάνατο του Καρλ Μαρξ. Οι ιδέες και οι αρχές του έχουν επηρεάσει σημαντικά την πολιτική, την ιστορική και την ιδεολογική εξέλιξη του πλανήτη μας. Εν είδει «μνημοσύνου» θα παραθέσουμε μέρος των σχετικών με το μαρξισμό σκέψεών μας.
Ο μαρξισμός αφορά, όπως όλοι ξέρουμε, τις έννοιες του επιστημονικού σοσιαλισμού που περιέγραψαν θεωρητικά οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς. Και με αυτές το εν λόγω δίδυμο και ιδίως ο Μαρξ άσκησε αξιοπρόσεκτη επιρροή θετική και αρνητική σε αρκετούς στοχαστές και πολιτικούς, αλλά και ανθρώπους των Γραμμάτων στο πέρασμα των χρόνων.
Ο παραδοσιακός μαρξισμός διατείνεται ότι ο άνθρωπος αντλεί ολόκληρη την πνευματική, διανοητική και ηθική ζωή του από το κοινωνικό του περιβάλλον και η οικονομική ζωή και η εργασία του «βαρύνουν καταλυτικά» σε κάθε άλλη πτυχή της καθημερινότητάς του εντός και εκτός σπιτιού. Το βλέπουμε παντού, όπου κι αν στραφεί η ματιά μας, ακόμη και σήμερα κάθε στιγμή, στο σπίτι και στη δουλειά μας και στο ευρύτερο κοινωνικό μας περίγυρο, ακόμη κι αν και το εργασιακό περιβάλλον και ό,τι σχετίζεται με την εργασία (μισθοί, δικαιώματα, ωράριο π.χ.) και την οικονομική ζωή (π.χ. άμεσοι και έμμεσοι φόροι) έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό και αλλάζουν διαρκώς, εφόσον ο καπιταλισμός έχει ανέκαθεν την ευελιξία να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες.
Ο μαρξισμός, όπως είναι γνωστό, επίσης, αποδίδει σημασία και κατευθύνει την προσοχή μας στις κοινωνικές συγκρούσεις, εστιάζοντας ως επί το πλείστον στη διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου και τους ανταγωνιστικούς ταξικούς αγώνες, στην παροδική φύση των κοινωνικών μορφών και την διαλεκτική αίσθηση της κίνησης μέσω της σύγκρουσης και της αντίφασης.
Οι καπιταλιστές και οι φασίστες, όμως, που είναι διαχρονικά οι κυριότεροι πολέμιοι του μαρξισμού και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουν επινοήσει, με την αρωγή της παγκοσμιοποίησης, τα τελευταία χρόνια επίσης μιαν (άκρατη και αστήρικτη) «συνθηματολογία», για να απομακρύνουν τους πολίτες από το μαρξισμό και τα δημοκρατικά ιδεώδη.
Φορώντας το μανδύα της «ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού» και του «εκσυγχρονισμού των θεσμών», παραμυθιάζουν αφενός τον κόσμο ότι η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός φταίνε αποκλειστικά για τη «σήψη» της κοινωνίας και ότι έχουν τελείως «χρεοκοπήσει» και διακηρύττουν αφετέρου πως ο μαρξισμός και «παρωχημένος» είναι και ότι έχει την ίδια στιγμή διαλύσει όλες τις βασικές δομές της κοινωνίας μας, την οικογενειακή ζωή, την παιδεία και την οικονομία.
Αλλά από τους αντιμαρξιστικούς ισχυρισμούς των φασιστών και των κεφαλαιοκρατών και τα αντιδημοκρατικά κηρύγματά τους δεν υπάρχει χειρότερη μάστιγα στην κοινωνία των ημερών μας, καθώς φέρνουν στην απόλυτη άρνηση της ανθρώπινης ελευθερίας, στην πνευματική φίμωση και στον πλήρη έλεγχο της κάθε κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής δραστηριότητας των ανθρώπων και ουσιαστικά καταλήγουν στην σκλαβιά της ανθρωπότητας από κάθε λογής προς ίδιον συμφέρον πολιτικοοικονομικούς δυνάστες, οδηγώντας συνάμα και ανεπιστρεπτί στο «δίκαιο της γροθιάς» με το οποίο επιβάλλουν ανέκαθεν τη θέληση και τη βούληση και το «εν τάξει καθεστώς» τους οι Δυνατοί στους ασθενέστερους.
Για το λόγο αυτό, θα καταλήξουμε με την πρόταση οι φορείς των διαφόρων σύγχρονων «ερμηνειών» του μαρξισμού στην εποχή μας, καθώς συμπληρώνεται το πρώτο τέταρτο πια του 21ου αιώνα, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, να ψάξουν να βρουν τα κοινά τους σημεία και να βγαίνουν, με αυτά ως εφόδια, στους δρόμους και να υπερασπίζουν τα βαλλόμενα υφιστάμενα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα των πολιτών, μα και να διεκδικήσουν ακόμη καλύτερη ζωή για όλους. Αυτό, θαρρώ, θα ‘ναι η καλύτερη απόδοση τιμών στη μνήμη του Καρλ Μαρξ…
