Έκανε κρύο έξω, μα μέσα στο σαλονάκι έβλεπες και ένοιωθες ζεστασιά και στα χαμόγελα και στα μάτια μα κυρίως στην καρδιά!
Τα νέα παλικάρια (ο Φίλιππος, ο Θοδωρής, ο Σπύρος) και οι κοπελιές (η Όλγα, η Αργυρούλα, η Κατερίνα), με τις κυρίες του Δ.Σ. του Λυκείου και τον Λάμπη τον δάσκαλο του χορού άνοιξαν την ψυχή τους και αγκάλιασαν με αγάπη τους γέροντες και τις γερόντισσες που με δάκρυα στα μάτια (…αναστορούμενοι κι αυτοί…), τους υποδέχτηκαν και τους χειροκροτούσαν μ’ ενθουσιασμό.
Μια καλή κουβέντα, ένα χειρόπιασμα, ένα χτύπημα φιλίας στην πλάτη, ένα γελαστό βλέμμα… κάτι απλά ανθρώπινο… «…είμαστε κι εμείς εδώ, μη μας λησμονείτε…».
Η κα Ζωή Μπριλλάκη-Σταρένιου, που αγωνίζεται πολύ από το μετερίζι αυτό, μετά το καλωσόρισμα, μας μίλησε για τους θαυμάσιους εθελοντές και τους νοσηλευτές (εθελοντές κι αυτούς) του Ερυθρού Σταυρού που προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στο Ίδρυμα, αφού και το προσωπικό είναι, λίαν ανησυχητικά, κουτσουρεμένο… «…Αχ παιδάκι μου, χωρίς τον τάδε την τάδε… (εθελοντές)», μας έλεγαν, «…άστα …δεν θα τα βγάζαμε πέρα! Καλοί οι αθρώποι (το προσωπικό) μα τί να πρωτοπρολάβουν με 28 γερόντους…» και να ‘ταν μόνο αυτό… η κα Ζωή μας μίλησε και για τις άλλες ανάγκες του ιδρύματος που επίσης καλύπτονται μερικώς και κυρίως από ιδιώτες φιλεύσπλαχνους Ρεθυμνιώτες.
Άδικη κατάντια του Κράτους μας! Αξιοθαύμαστη Ανωτερότητα της ψυχής των Ανθρώπων! Ορισμένων ανθρώπων… που όμως μας κρατούν και μας συγκρατούν γερά, έστω και στο χείλος της επιστημονικά προγραμματισμένης αβύσσου!
…Και μετά τον αναντρανιστό Καστρινό, Να! …ο κύριος Γιώργος ο Τσικιντίκος πάντα ψυχωμένος, αξιοπρεπής και άκρως επικοινωνιακός, με την μαντινάδα του…
«Βασιλικός στην πόρτα σου, ανθεί και λουλουδίζει, μα η δική σας ομορφιά τον κόσμο πλημμυρίζει!», και η κυρία Μαρία, «Χίλια καλώς ορίσατε τα ρόδα στο μαντήλι, όπως το μοσχολίβανο εις το λιβανιστήρι»!
Περάσαμε θαυμάσια όλοι εις το Γηροκομείο μας, τα νιάτα, οι μεσαίοι και τα γηρατειά αντάμα! Ένα πράμα!
…κι ο παππούλης στο τέλος, «…Μια τσικουδιά να πιούμενε μωρέ, μα για την Υγεία… όι πράμ’ άλλο…!».
Τον χαιρέτισαν με γέλιο και σεβασμό όλα τα παιδιά, όπως και τον κατάκοιτο παππού και όπως όλους τους άλλους εκεί, για να μαθαίνουν κι αυτά, να γνωρίζουν τα γυρίσματα της ζωής και ν’ αγαπούν τον συνάνθρωπο, να τον κατανοούν και να συμπονούν!
Και τελικά… στο «ολίγον» προσωπικό, ένα κέικ για την γλύκα και την παρηγοριά μια κι είναι μήνες απλήρωτο…
Ας είναι όλοι τους καλά… και στην άλλη με καλό…!
