Στον πολύπαθο χώρο του ΕΣΥ, η μεταρρύθμιση του να πληρώνεις για υπηρεσίες υγείας (π.χ. χειρουργεία) οπωσδήποτε αφήνει ακάλυπτους πλείστους όσους μη έχοντες, που αναπόφευκτα θα οδηγηθούν στο τέλος τους. Κι επειδή δεν γίνεται όλοι να είναι έχοντες, καταλήγουμε σε μια σύγχρονη εκδοχή του αρχαίου, σπαρτιάτικου Καιάδα, όπου δικαίωμα στην υγεία και τη ζωή θα έχουν μόνο οι «δυνατοί».
Πέρα από τη στενά οικονομική της διάσταση, πώς να εκλάβουμε μια τέτοια μεταρρύθμιση; Σαν υποχώρηση της αξίας του αλτρουισμού και της κοινωνικής προστασίας, μπροστά στην αξία της μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας επί το «ποιοτικότερο»; Σαν επέμβαση στην εξελικτική πορεία του ελληνικού λαού ή του ανθρώπου γενικότερα, με στόχο τη βελτίωση; Είτε, απλά, σαν επιβράβευση του ατομικισμού και αποδοκιμασία της έλλειψης σθένους, πρόνοιας ή και αυτής της κακοτυχίας στη ζωή καθενός;
Όπως και να ‘χει, το πράγμα απολήγει και σε μεταρρύθμιση αξιών, όταν η κοινωνική συνοχή δεν θ’ αναζητείται πια σε θεσμούς αλληλεγγύης. Κάτι πάντως που, εκτός των άλλων, μετατοπίζει το ανάχωμα για την εγκληματικότητα κοντύτερα στην τελευταία…
Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στην Ευρώπη – Γαλλία και Αγγλία – δείχνουν την πλειοψηφία του κόσμου απρόθυμη να εξακολουθεί να βαδίζει στον δρόμο που χάραξε ο «φιλελευθερισμός» (τα εισαγωγικά υποδηλώνουν την ευρηματικότητα της ταύτισης των ατομικιστικών αξιών με την κορυφαία αξία, εκείνη της ελευθερίας…), φανερώνοντας μια επανάκαμψη στην αντίθετη, γενική αξία της συλλογικότητας.
Η Ευρώπη επιλέγει και ψηφίζει αλλαγή.
