Η Πέμπτη είναι η μέρα που έρχεται ένα τμήμα παιδιών από το 2ο Δημοτικό Σχολείο Περάματος και την περνάμε παρέα στο ΚΗΦΗ δήμου Μυλοποτάμου με τους ηλικιωμένους μας, στο πλαίσιο της περιβαλλοντικής μελέτης το σχολείο και στα πλαίσια της Διαγενειακής Σύνδεσης το ΚΗΦΗ μας. Έχουμε ξαναπεί ότι αυτές οι συναντήσεις είναι εξαιρετικού ενδιαφέροντος, τόσο για τους ηλικιωμένους μας όσο και για τα παιδιά μας.
Το θέμα της συζήτησης όπως είχαμε πει από την προηγούμενη με την δασκάλα τους, ήταν «Το Σχολείο τότε που αυτοί ήταν παιδιά» και «Τι παιχνίδια έπαιζαν όταν ήταν παιδιά».
Τα παιδιά έκαναν ερωτήσεις στους πολύτιμους παππουδογιαγιάδες, που είχαν ετοιμάσει από πριν, ενώ αυτοί βρήκαν ευκαιρία να διηγηθούν για τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν όταν ήταν παιδάκια.Γιατί κάποτε κι αυτοί ήταν παιδάκια που έπαιζαν, μαστόρευαν, έφτιαχναν, εφεύρισκαν, λαχταρούσαν και ονειρεύονταν!
Ήτανε παιδάκια που πήγαιναν στο σχολείο, με μπαλωμένα αποφόρια και χωρίς παπούτσια ή με φελλούς αν ήταν τυχερά ή γαλοτσάκια λαστιχένια στην καλύτερη. Κι αν τύχαινε να έχουν κανένα ζευγάρι παπούτσια από ξαδερφάκια τους που ζούσαν στην πόλη, δεν τα φορούσαν στον δρόμο για να μην χαλάσουν αλλά τα έβαζαν μόνο όταν έφταναν στο σχολείο! Ενώ το χειμώνα κρατούσε στο σχολείο κάθε παιδί ένα «κουτσουράκι» για να το βάλουνε στη σόμπα να ζεσταθούν….
Τα μικρά παιδιά ρώτησαν τους ηλικιωμένους μας: «Είχατε τετράδια και βιβλία;»
Η κυρία Χρυσούλα τους είπε: «Παιδιά μου, εμείς δεν είχαμε τσάντα όπως εσάς που θέλετε άλλη κάθε χρόνο, η μάνα μας έφτιαχνε μία με πανί, όπως – όπως για να βάλουμε μέσα την πλάκα και το κοντύλι» και την προσέχαμε να μη σκιστεί γιατί δεν ήταν εύκολο να μας ξαναφτιάξει
Ο κύριος Γιώργος αναφέρθηκε στα βιβλία λέγοντας: «Δεν ήταν εύκολο πράγμα παιδί μου τα βιβλία, ούτε τα τετράδια, την πλάκα είχαμε που γράφαμε και σβήναμε. Αν τυχόν είχαμε και κάνα βιβλίο στα χέρια μας το προσέχαμε σαν τα μάτια μας και το δίναμε στα αδέρφια μας στα ξαδέρφια μας, στα γειτονάκια μας που ήταν πιο μικρά. Δεν ήταν εύκολο πράμα παιδί μου εμείς δεν πετούσαμε βιβλία τότε…»
Αναφορά έκαναν και στη διδασκαλία των μαθημάτων. Η κ. Μαρία αναφέρθηκε στην τιμωρία που της έβαλαν μία φορά γιατί δεν ήξερε το μάθημα όπως και σε άλλα παιδιά, που εκτός από το ξύλο που φάγανε τους είπε ο δάσκαλος ότι θα μείνουν μέσα στην τάξη νηστικά μέχρι την άλλη μέρα. Όμως σαν βράδιασε, πήγε ο δάσκαλος και τους άνοιξε την πόρτα και πήγαν στο σπίτι τους. Που να τολμήσουν να ξαναπάνε αδιάβαστα….
Και τον κήπο του σχολείου τον φρόντιζαν τα παιδιά. Είπαμε, δύσκολα χρόνια τότε, πολύ δύσκολα μα και όμορφα χρόνια, γιατί ήταν παιδάκια και είχαν τη χαρά της νιότης, της προσμονής για ένα καλύτερο αύριο.
«Τι παιχνίδια παίζατε;» ρώτησαν τα παιδάκια μας. Άστραψαν τα μάτια των ηλικιωμένων μας κι άρχισαν να αραδιάζουν πάρα πολλά… γιατί διαχρονικά το παιχνίδι είναι σύμφυτο με την εξέλιξη και ανάπτυξη του παιδιού. Όμως δεν τα αγόραζαν τότε τα παιχνίδια. Γιατί είπαμε, δεν είχαν χρήματα για φαγητό, για ρούχα για βιβλία. Για παιχνίδια θα έψαχναν; Έτσι έκαναν ή έφτιαχναν αυτοσχέδια: Τις αμάδες, το ξυλήκι, το σχοινάκι, το περνά- περνά η μέλισσα, την σκλαβιά, το χωστοπούλι, τον ποταμό, τον καλόγερο, την τυφλόμυγα, την κολοκυθιά, το καρεκλάκι, το γκέο- βαγγέο, το λουρί της μάνας, τα μήλα, τις κουτσούνες, το πατίνι, το τσουρί, το τσέρκι, το σχοινάκι, το μπιζ, αυτά ήταν κάποια από τα παιχνίδια που έπαιζαν τότε!
Τα παιδιά ρωτούσαν εντυπωσιασμένα για τις λεπτομέρειες των παιχνιδιών και οι ηλικιωμένοι μας τους εξηγούσαν αναλυτικά. Κι ήταν σαν να τα έβλεπαν στα μάτια τους κείνη την στιγμή.
Είχαν και την όμορφη ιδέα να παίξουν μαζί ένα παιχνίδι από τα παλιά «Ναιιιιι»! φώναξαν τα παιδάκια ενθουσιασμένα
Έτσι ο κ Γιώργος, η κ. Μαρία, η κ. Ιωάννα και η κ. Άννα μας, έπαιξαν το «μπιζζζζ» για να το δούνε τα παιδιά, και μετά το έπαιξαν μαζί τα παιδιά με τους ηλικιωμένους μας και στη συνέχεια μόνα τους τα παιδιά. Το βρήκαν πολύ διασκεδαστικό. Τα γέλια τους ακούστηκαν απ’ όλη την γειτονιά!
Κάποια στιγμή βρήκαν και ένα μπαλόνι τα παιδιά που είχε μείνει από την προηγούμενη φορά. Το άρπαξαν και άρχισαν να παίζουν μεταξύ τους. Γέμισε ζωή, γέμισε γέλιο, γέμισε χαρά ο χώρος μας!!
Όταν πιάσαμε ένα κύκλο να παίξουμε το «κορόιδο» και μόλις πιάσανε τα χεράκια τους, αυθόρμητα τα παιδιά άρχισαν να τραγουδούν το «τραγούδι της ειρήνης!»
Πόση ζωή μας δώσετε πάλι σήμερα αγαπημένα μας παιδάκια! Αλλά και πόση σοφία και γνώση πήρατε από τους ηλικιωμένους μας! Πόσο τυχερά είσαστε για αυτές τις συναντήσεις που είναι γεμάτες αγάπη, ζεστασιά, γνώση, σοφία .Και πάντα η επωδός των ηλικιωμένων είναι οι συμβουλές τους στα παιδιά: Πως πρέπει να νοιώθουν ευγνωμοσύνη και να εκτιμούν όσα έχουν στη ζωή τους γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο!
Ευχαριστούμε πολύ τις δασκάλες που συνόδευαν τα παιδιά, την κ. Μαρία Τσιλιοπούλου και την κ. Μαρία Μονιάκη.
Ευχαριστούμε τα παιδιά που ανταποκρίνονται και δίνουν τόση χαρά στους ανθρώπους μας!
Η υπεύθυνη της Δομής, Εμμανουέλα Μαθιουδάκη
