Με αφορμή την 50η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Κρήτης, Εμμανουήλ Καρτσωνάκης, σε μήνυμα του αναφέρει τα παρακάτω:
‘‘Δίχως τουφέκι και σπαθί, με τον ήλιο στο μέτωπο,
υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί.
Είστε το Ποίημα.
Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί
που ωραία λουλούδια τις μορφές σας Λιτανεύει ο αέρας της αρετής.
Ω παιδιά μου, Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα
μετράει μόνο η σιωπή.’’
Στο ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου αποτυπώνεταιο ηρωισμός της νεολαίας του 1974, που με την κορυφαία αντιδικτατορική της δράση και με αυτοθυσία έδωσε ένα γερό πλήγμα στη Χούντα των Συνταγματαρχών, η οποία επί επτά χρόνια διοικούσε αυθαίρετα και καταπίεζε τον ελληνικό λαό.
Στις φυλακίσεις, τις εξορίες και τα βασανιστήρια οι φοιτητές και οι σπουδαστές απάντησαν με την κατάληψη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, που στις 17 Νοέμβρη κορυφώθηκε σε αντιχουντική εξέγερση. Όντας άοπλοι, υπερασπίστηκαν την ελευθερία και αγωνίστηκαν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Με μόνα εφόδια τα ιδανικά τους, τα ανεξάντλητα ψυχικά τους αποθέματα και το υψηλό αγωνιστικό τους φρόνημα, αντέδρασαν στην τυραννία και αντιτάχθηκαν στο καθεστώς που είχε καταστρατηγήσει τα δικαιώματα του λαού και είχε στερήσει τις συνταγματικές του ελευθερίες. Με το σύνθημα ‘’Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία’’ απηύθυναν κάλεσμα για κοινό αγώνα απέναντι σε αυτούς που επιβουλεύονταν το μέλλον της χώρας. Ξεσηκώθηκαν με το πάθος και την ορμητικότητα που χαρακτήριζε την ηλικία τους και εξέφρασαν τη δίψα για ζωή και την αγάπη τους για ποιοτική ζωή. Το κάλεσμα προς τη Δημοκρατία βρήκε απήχηση και δημιούργησε ένα αντιδικτατορικό ρεύμα, που συνέβαλε στην πολιτική αλλαγή αποκαθιστώντας τη Δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε.
Με τη στάση τους αποτελούν για όλους εμάς ανυπέρβλητο πρότυπο του αγωνιζόμενου για τη δημοκρατία και ελευθερία ανθρώπου. Σήμερα, λοιπόν, 50 χρόνια μετά, γιορτάζουμε, όπως κάθε χρόνο, τον αγώνα των νέων και τον αγώνα του λαού μας για ελευθερία, ειρήνη, δημοκρατία και προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η 17η Νοέμβρη του 1973 δεν αποτελεί απλώς ένα χρονικό ορόσημο, αλλά πολύ περισσότερο ένα διαχρονικό σύμβολο διεκδικήσεων. Αν θέλουμε με αίσθημα βαθιάς συγκίνησης και ειλικρινούς υπερηφάνειας να τιμούμε τους ήρωες του Πολυτεχνείου, χρειάζεται να μην περιοριζόμαστε σε επετειακές εκδηλώσεις, αλλά εμπνεόμενοι από το μεγαλείο της νεανικής τους ψυχής να αγωνιζόμαστε καθημερινά ενάντια στη βία και τη χειραγώγηση, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό.
